Maruja Torres

Wikipedia, Entziklopedia askea
Maruja Torres

Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakMaría Dolores Torres Manzanera
JaiotzaEl Raval, 1943ko martxoaren 16a (81 urte)
Herrialdea Katalunia
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
katalana
Jarduerak
Jarduerakkazetaria eta idazlea
Jasotako sariak
Genero artistikoaeleberria
IMDB: nm0868751 Twitter: MistralS Edit the value on Wikidata

Maruja Torres, jaiotzaz María Dolores Torres Manzanera (Bartzelona, 1943ko martxoaren 16a) bartzelonar kazetaria eta idazlea da (El País egunkariko iritzi ataleko laguntzaile ohia), Planeta eta Nadal sarien irabazlea.[1] Gerra-berriemailea izan da Libanon, Panaman eta Israelen, eta historia garaikideko gertaera garrantzitsu asko izan ditu. Bartzelonan bizi da (Espainia). 2013ko urriaren 25etik 2016ko urtarrilera bitartean, idatzi zuen bere iritzi-zutabea eldiario.es-en.[2]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bartzelonako El Raval auzoan jaio zen, Murtziako familia oso apal batean. Takimekanografia eta kontabilitatea ikasi zituen gaueko akademia batean, eta proban hasi zen lanean Capitolio biltegietan; sei hilabetera finkoa zen. 14 urte zituela Terenci Moix eta bere arreba Ana Maria ezagutu zituen. Haiekin adiskidetu zen eta zinemarako grina partekatu zuen. Raval auzoko beste lagun bat ere izan zuen: Manuel Vázquez Montalbán. Azken horrek gero, Por Favor saioan laguntzeko eskatu zion.[3]

Lan ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Capitolio biltegiko lanaren ondoren, hainbat bulegotan aritu zen idazkari, eta 21 urterekin hasi zen kazetaritzan (1964), La Prensa erredakzioko idazkari gisa lanean, nahiz eta ez zuen prestakuntza akademikorik arlo horretan, ezta lehen mailako ikasketen ziurtagiririk ere, Carmen Kurtz idazlearen gomendioari esker.[4][5][3] Laster beste argitalpen batzuetan ere parte hartu zuen, hala nola Garbo, Fotogramas, Por Favor, El Papus, La Calle aldizkarietan eta, 1979 eta 1981 artean, garaiko bi egunkari garrantzitsutan: Tele eXprés egunkarian eta Mundo Diario egunkarian.[3]

Autografoa. Madrilgo Liburu Azoka, 1997

1981ean Bartzelona utzi zuen, non kazetari arrosa edo fribola ama hartu zuen, Madrilen hutsetik berrabiarazteko. 1982tik 1984ra, El País egunkarian parte hartu zuen, eta TVErentzat lan egin zuen; garai batean, Fotogramaserako, El País egunkarian hainbat pertsona ezagun elkarrizketatu zituen: Luis Alcoriza, Manuel Puig, Anthony Burgess, Joseph Losey, Giorgio Strehler, Doris Lessing, Susan Sontag, Meryl Streep, Patricia Highsmith, John Le Carré, Bette Davis, eta guren zuena, Marcello Mastroniannirena, inoiz argitaratu ez zuena. El País utzi eta Diario 16era aldatu zen, zutabe irakurleenateko zuen egunkaria. Garai hartako gehien gogoratzen diren lanetako asko ikerketa-kazetaritzakoak izan ziren, hala nola ijitoen etniara edo Legioarena, biak1986an.[6] 1984an Tintin eta Hergé erakusketaren aurkako manifestua sinatu zuen eta, hedaduraz, Línea clara.[7] Bi urte geroago, El Pais-era itzuli zen.

1986an hasi zen literaturan sartzen, ¡Oh es él! Viaje fantástico hacia Julio Iglesias/ Julio Iglesiasenganako Bidaia fantastikoa, 1991n Ceguera de amor, biak "umorezko eleberriak", autorearen beraren definizioaren arabera. Baina Amor América: un viaje sentimental por América Latina (1993), eta, aitortzen duenez, idazten ikasi zuen.[8] Zazpi urte geroago, Planeta saria eman zioten Mientras vivimos lanarekin.

Tropa estatubatuarren tiroen ondoriozko Juantxu Rodríguez argazkilariaren hilketan izan zen, 1989ko Panamaren inbasioaren berri ematen ari zela El País filmerako. Libanotik Hezbolaren eta Israelen arteko gerraren ondoren, denboraldi baterako Beiruten kokatzea erabaki zuen, eta hantxe idatzi zuen Esperadme en el cielo, 2009ko Nadal sariaren irabazlea. Sant Jordiko Creua eman zioten 2004an, eta Urrezko Domina Arte Ederrei 2006an.

Maruja Torres, Carles Mirarekin batera, El rey del mambo (1989) zuzendari horren filmaren egilea da.

2013ko maiatzaren 16an, El País egunkaria utzi zuen, "Opinión" ataletik bota baino lehentxeago. 2013ko urriaren 25etik 2016ko urtarrilera bitartean, idatzi zure iritzi-zutabea egunerokoan.*[2]

Gaur egun Madrilen bizi da.[9][10]

Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Metamorfosis, 1983
  • ¡Oh es él! Viaje fantástico hacia Julio Iglesias, 1986, umorezko nobela
  • Ceguera de amor, 1991, umorezko nobela
  • Amor América: un viaje sentimental por América Latina, 1993
  • Como una gota, 1995, artículos
  • La garrapata, cuento incluido en el libro Barcelona, un día, 1998
  • Un calor tan cercano, 1997, nobela "deseobiográfica", como la define Torres
  • Mujer en guerra. Más másters da la vida, 1999, autobiografia periodistikoa
  • El velo y las lágrimas ipuina, Mujeres al alba liburuan ere dagoen ipuina 1999
  • Mientras vivimos, 2000, nobela, Premio Planeta
  • Hombres de lluvia, 2004, nobela "deseobiográfica"
  • La amante en guerra, 2007
  • Esperadme en el cielo, 2009, Premio Nadal
  • Fácil de matar, 2011, nobela beltza Beirut-en girotua
  • Sin entrañas, 2012
  • Diez veces siete, 2014
  • Manuela Carmena en el diván de Maruja Torres, 2015

Sariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1986, Madrilgo Prentsa Elkarteak emandako Víctor de la Serna kazetaritza-saria.
  • 1990, Francisco Cerecedo saria.
  • 1998, Atzerriko Literaturaren Saria, hain bero hurbilagatik.
  • 2000, Planeta saria XLIXen, Mientras vivir nobelagatik.[11]
  • 2009, Nadal saria, Esperadme en el cielo eleberriagatik.[12]
  • 2020, Tenaren Luca saria, kazetaritza-ibilbideari.[13][14]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ https://twitter.com/MistralS/status/335061714678726656 Anuncio en Twitter de su despedida
  2. ↑ a b «Maruja Torres» www.eldiario.es.
  3. ↑ a b c Collell, Jaume. Maruja Torres: De la trinchera al refugio. .
  4. ↑ Cf. Maruja Torres, Mujer en guerra... Madrid: El País / Aguilar, 1999, p.189.
  5. ↑ Maruja Torres, op. cit., p. 67
  6. ↑ Maruja Torres, op. cit. p. 182 y ss.
  7. ↑ Lladó Pol, Francisca. Los cómics de la Transición, Colección Viñetas, de Ediciones Glénat, 2001, p. 46-49. ISBN 84-8449-108-0.
  8. ↑ Bibliografía en su blog
  9. ↑ Ejerique, Raquel. (2019-10-28). «Maruja Torres: "Los fascistas están muy crecidos"» ElDiario.es.
  10. ↑ Seglers, Txema. (3/5/2022). Maruja Torres: «Te perdonan un poco que seas charnega, pero no que no pienses como ellos». .
  11. ↑ Maruja Torres gana el Planeta con una novela sobre la ética de las mujeres. 16 de octubre de 2000 ISSN 1134-6582..
  12. ↑ El barrio soñado de Maruja Torres, El País, 7 de enero de 2009.
  13. ↑ País, El. (27 de mayo de 2020). «Los premios de ‘Abc’ distinguen a Maruja Torres y a Arturo Pérez-Reverte» EL PAÍS.
  14. ↑ «Arturo Pérez-Reverte, Maruja Torres y Dani Duch, premios Cavia, Luca de Tena y Mingote» abc 27 de mayo de 2020.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Maruja_Torres&oldid=9389120"(e)tik eskuratuta