Marina Vega

Wikipedia, Entziklopedia askea
Marina Vega
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakMarina Vega de la Iglesia
JaiotzaCastro Urdiales, 1923ko martxoaren 21a
Herrialdea Espainia
HeriotzaMadril, 2011ko ekainaren 11 (88 urte)
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakespioia
Enplegatzailea(k)Frantziar Indar Askeak
Zerbitzu militarra
Graduasub-lieutenant (en) Itzuli
Parte hartutako gatazkakBigarren Mundu Gerra
Sinesmenak eta ideologia
Alderdi politikoa Espainiako Langile Alderdi Sozialista

Marina Vega de la Iglesia (Torrelavega, Cantabria, 1924ko ekainaren 9a – Madril, 2011ko ekainaren 11)[1] cantabriar espioi, borrokalari antifrankista eta nazi harrapatzailea izan zen.[2] Frantziako Erresistentziaren zerbitzuko emakume bakarra izan zen Espainiako sarean.[3] Frantziako Indar Libreen Espainiako sarean sartu zen, Charles de Gaulleren zerbitzuan, 17 urte besterik ez zituela. Frantziar Erresistentziarako lan egin zuen, lehenik Espainian Francisco Franco diktadorearen aurka, eta gero Frantzian.[4][1]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Familia aurrekariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Tradizio errepublikarreko familia aberats batean jaio zen. Aita, Errepublikako espetxe-zuzendaria, 16 urteko kartzela-zigorra ezarri zioten, «masoneria» delituagatik, bere espedientean ageri denez, eta El Puerto de Santa Maríako (Cádiz) espetxe batera bidali zuten.[5] Bere ama Errepublikako Gobernuaren langilea izan zen, eta ezkutuan bizi behar zuen errepresaliatua ez izateko.[5] Amaren egoera zela eta, babesteko asmoz, Frantziara bidali zuten familiako lagun batzuekin.

Erresistentzia frantsesa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bigarren Mundu Gerra hasi zenean Parisen bizi zen. Hartu zuen familiak Mexikora joatea erabaki zuen. Marinak, gurasoen berririk izan ez arren, Espainiara itzultzea erabaki zuen. Madrilera iristean aurkitu egin zituen. Familiaren egoerak depresioa eragin zion eta Leonera joan zen familiako lagun batzuekin. Han Frantziako zerbitzu diplomatikoarekin zerikusia zuen gazte bat ezagutu zuen. Francok Frantziako enbaxada debekatu zuenean, herrialde horretako zerbitzu sekretua Ingalaterrako ordezkaritzan jarri zen. Marina, hain zuzen ere, fitxatu gabeko emakume espainiar baten bila zebiltzala iritsi zen, herrialdean askatasunez mugi zitekeen, eta onartu egin zuten.

Horren ondoren, bidaia ugari egin zituen Bizkaiko mugara. Espainian jendea sartzen zuen, dokumentuak eta dirua eramaten eta ekartzen zituen. Laguntza-sarean, jostundegiak zeuden muga zeharkatzen zutenak janzteko, baita dokumentuak faltsutzen zituztenak ere. Egun batean, Segunda Bis izenekoak (espainiar kontraespioitzak) aurkitu zituen. Frantziara ihes egin behar izan zuen orduan. Han informazio lanak egiten jarraitu zuen Bigarren Mundu Gerra amaitu arte.[6]

Hainbat laguni Alemaniako jazarpenetik ihes egiten ere lagundu zien. Bere hitzetan:

"1942 eta 1944 artean astean bi bidaia egiten nituen Frantziara. Ez dakit zenbat jende ekar nezakeen. Naziengandik ihesi zihoazen judu frantsesak izango zirela pentsatzen dut. Ingelesaren bat ere bai".[3]

Emakumeak erresistentzian Bigarren Mundu Gerran:

“Emakumeek parte hartu gabe ezin izango zen irabazi”[7]

Naziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bigarren Mundu Gerraren amaieran, nazien garbiketa hasi zen Frantzian eta Europan. 1945ean desmobilizatu zuten, eta uniformerik gabeko soldadu bihurtu zen. Bere lana alemaniar naziak eta kolaborazionistak bilatzea izan zen, haiek epaitzeko. Ondorioz, haietariko askok Espainiarako bidea hartu zuten.[3]

Naziak diktadurak babesturik zeuden Espainian, baina, horrez gain, horietako asko dirutza handiak egitera ere iritsi ziren, hala nola SSetako ofizial ohi bat eta Hitlerren eskolta, Gerhard Bremer, Levanteko kostan turismo-sustatzaile bihurtu zena, edo León Degrelle, Espainiako Francoren Ramirle Leon izena duena.[7]

1950ean jarri zen behin betiko Espainian, zerbitzuak bukatutzat eman zituenean, amak Espainian jarraitzen baitzuen. Haren arabera, 84 urterekin, "masona, errepublikanoa, gorria eta ohore handikoa" zen.[3] Gaur egun (2020) Madrilen lurperatuta dago duela zenbait urtetik.

Aintzatespenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b (Gaztelaniaz) Ros, Andrea Moliner. (2018-11-12). «Marina Vega de la Iglesia: una espía al servicio de la resistencia francesa» La Soga | Revista Cultural (Noiz kontsultatua: 2023-03-29).
  2. ↑ (Gaztelaniaz) Bolado, Nieves. (2019-07-14). «Marina Vega, cazanazis» El Diario Montañés (Noiz kontsultatua: 2023-03-29).
  3. ↑ a b c d Entrevista en diario El Pais
  4. ↑ (Gaztelaniaz) «Marina Vega, cazadora de nazis: la espía española que salvó cientos de vidas con la Resistencia francesa en la IIGM» El Español 2023-03-04 (Noiz kontsultatua: 2023-03-29).
  5. ↑ a b c Españoles que son héroes en Francia (pdf)
  6. ↑ (Gaztelaniaz) Somos documentales - Heroínas olvidadas: Españolas en la resistencia - Documental en RTVE. 2023-03-22 (Noiz kontsultatua: 2023-03-29).
  7. ↑ a b (Gaztelaniaz) Canales, Candela. (2023-03-23). «Las mujeres en la resistencia durante la Segunda Guerra Mundial: “Sin su participación en la guerra no se habría podido ganar”» elDiario.es (Noiz kontsultatua: 2023-03-29).

Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Marina_Vega&oldid=9532555"(e)tik eskuratuta