Emilia Pardo Bazán

Emilia Pardo Bazán
	;
Bizitza
Izen osoa	Emilia Antonia Socorro Josefa Amalia Vicenta Eufemia Pardo Bazán y de la Rúa-Figueroa
Jaiotza	Coruña, 1851ko irailaren 16a
Herrialdea	Espainia
Heriotza	Madril, 1921eko maiatzaren 12a (69 urte)
Familia
Aita	José Pardo Bazán
Ezkontidea(k)	José Quiroga Pérez de Deza (en) (1868ko uztailaren 10a - 1912ko azaroaren 12a)
Bikotekidea(k)	Benito Pérez Galdós; Joaquín Vaamonde Cornide (en) ; José Lázaro
Seme-alabak	ikusi Jaime Quiroga y Pardo Bazánn (en) ; María de las Nieves Quiroga y Pardo Bazán (en) ; María del Carmen Quiroga y Pardo Bazán (en) ;
Familia	ikusi José Cavalcanti (en) (suhi); Saturnino Esteban Miguel de Collantes (en) (co-father-in-law (en) );
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania; ingelesa; alemana
Jarduerak
Jarduerak	saiakeragilea, literatura-kritikaria, eleberrigilea, kazetaria, salonnière (en) , idazlea, poeta eta editorea
Lan nabarmenak	The House of Ulloa (en) ; La cuestión palpitante (en) ; Q12391421 ; Q16578932 ; Q16588138 ; Q5575234 ; Q16606269
Kidetza	Real Academia Galega
Mugimendua	errealismoa
Genero artistikoa	eleberria; ipuina

Emilia Pardo Bazán (Coruña, 1851ko irailaren 16a - Madril, 1921eko maiatzaren 12a) idazle, saiogile eta kazetari galiziarra izan zen.

Familia noble batean jaio zen.

Naturalismo eta Errealismoaren mugimenduaren kidea izan zen. Egile erabat emankorra izan zen, kontuan hartuta 41 eleberri, 580 ipuin baino gehiago, ehundaka saio eta 7 drama eta 2 sukalde-liburu idatzi zituela, Los pazos de Ulloa lana guztien artean nabarmenetarikoa izanda. Feminismoaren inguruko bere planteamenduak plazaratu zituen, bere garaian oso jarrera aurrerakoia azalduz. Azpimarratu behar da Galiziako bi figura nagusietakoak emakumeak izatea ere bai, Rosalía de Castro eta bera hain zuzen ere.

Bere ekimen eta beste batzuenari esker, Real Academia Galega fundatu zuten 1906an, galiziera arautzeko eta bultzatzeko asmoaz. Hala ere, bere lan guztiak gaztelaniaz egin zituen.^[1]

Emakumeen hezkuntza-eskubideen sustatzailea izan zen.^[2]

«

"Ezin zaio, hertsiki, emakumearen egungo hezkuntzari heziketa deitu, otzantze baizik, zeren obedientzia, pasibotasuna eta menekotasuna proposatzen baitira azken finean".^[3]

»