Edukira joan

Gogamen

Aldatu loturak
Artikulu hau Wikipedia guztiek izan beharreko artikuluen zerrendaren parte da
Artikulu hau "Kalitatezko 2.000 artikulu 12-16 urteko ikasleentzat" proiektuaren parte da
Wikipedia, Entziklopedia askea

«Gogo» orriak hona dakar. Dantzariari buruzko artikulua hau da: «Go-Go»
Gogamenaren ikerketa zientzia kognitiboek egiten dute.

Gogamena pertzepzioa, pentsamendua, kontzientzia, oroimena, irudimena, etab. bezalako prozesuak biltzen dituzten gaitasun kognitiboen multzoa da. Horietako batzuk gizakiaren ezaugarriak dira eta beste batzuk beste izaki bizidun batzuekin partekatzen dira. Gogamena, prozesu-multzo hori, gogo-egoeratik bereizi behar da, hala nola desira, min-sentsazioa edo sinesmenak, prozesu horien instantzia, mota edo adibideak baitira.[1]

Historian zehar, gogamenaren kontzeptu hori hainbat kategoriatan sortu da ontologikoki (gorputza ez den substantzia bat, parte bat, prozesu bat edo propietate bat)[2]. Hala ere, gaur egungo ikuskera nagusiak, biak materialistak, gogo-garun identitatearen teorian eta funtzionalismoan sartzen dira.

Adimena hiru prozesu motatzat hartzen da: kontzienteak, inkontzienteak eta prozedurazkoak. Zientzialari batzuek ideia hau iradokitzen dute: gogamena burmuinaren jardueraren emaitza dela, gizabanakoaren zenbait prozesu eskualde jakin batzuetan, hala nola hipokanpoan, non kalteak oroimenaren prozesuan kalteak eragiten baititu.[3] Hala ere, arazoa ez da konpondu, neurri batean, gogamenak, kategoria gisa, hainbat prozesu eta egoera biltzen dituelako, eta horietako baten izaera berresteak ez duelako guztiona inplikatzen.

Aztergai gisa, psikologiak hasieratik landu du gogamena, eta haren kontzeptualizazioa ia teoria psikologiko guztietan ageri da.

Definizioak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Adimena sentsazioa, pertzepzioa, pentsamendua, arrazoibidea, memoria, sinesmena, desioa, emozioa eta motibazioa moduko fenomeno mentaletan agertzen den fakultate gisa ulertzen da sarritan[4][5]. Adimena edo mentalitatea gorputzarekin, materiarekin edo fisikotasunarekin kontrastatu ohi da. Kontraste horren funtsezkoa da adimenek natura-zientziek deskribatzen duten unibertso materialean aurkitzen ez diren eta agian horrekin bateraezinak diren hainbat ezaugarri erakusten dituztela[6][5]. Tradizionalki nagusi den René Descartesekin lotutako ikuspegi substantialistan, adimenak pentsamendu-substantzia independente gisa definitzen dira. Baina, gaur egungo filosofian, ohikoagoa da adimenak ez substantzia gisa ulertzea, gizakiek eta goi mailako animaliek dituzten propietate edo gaitasun gisa baizik[5][7].

Akordio hori izan arren, iritzi-desberdintasun handia dago oraindik adimenaren izaera zehatza zein den, eta hainbat definizio lehian proposatu dira[4]. Gogamenaren definizio filosofikoek, normalean, adimenari dagozkion hainbat fenomeno mota zerrendatu ez ezik, gogoaren marka bilatzen dute: egoera mental guztiek, eta egoera mentalek soilik, partekatzen duten ezaugarria[6][5]. Ikuspegi epistemikoek subjektuak egoera horietara duen sarbide epistemiko pribilegiatuaren arabera definitzen dituzte egoera mentalak. Hori kontzientzian oinarritutako ikuspegi batekin konbinatzen da sarritan, kontzientziaren nagusitasuna adimenari dagokionez azpimarratzen duena. Intentzionalitatean oinarritutako planteamenduek, berriz, adimenak objektuei erreferentzia egiteko eta mundua modu jakin batean irudikatzeko duten boterea, adimenaren marka gisa ikusten dute. Konduktismoaren arabera, entitate batek adimena duen ala ez, kanpoko estimuluei erantzuteko nola jokatzen duen araberakoa da; funtzionalismoak, berriz, egoera mentalak betetzen dituen kausazko rolen araberakoa. Ikuspegi ezberdin horien arteko desberdintasunak nabarmenak dira, animaliek edo ordenagailuek adimena duten ala ez moduko galderei erantzun oso desberdinak ematen dizkietelako[4][6][5].

Egoera mental asko daude. Kategoria desberdinetan sailkatzen dira, hala nola sentsorialak eta ez-sentsorialak, edo kontzienteak eta inkontzienteak[8][5]. Gorago aipaturiko definizioetako batzuk kategoria bateko egoeren gainetik agertzen dira, baina, beste kategoria bateko egoeren zergatia azaltzeko, borroka egiten dute. Horrek teoriko batzuk zalantzan jarri izan du adimenaren ezaugarri bat ote dagoen. Beraz, agian, buru edo adimen hitzek ezaugarri bateratzaile bakar batekin bat ez datozen ideia multzo bati egiten dio erreferentzia[5][6][7]. Teoriko batzuek adimenaren definizioak ahalmen intelektual altuagoetara murriztuz erantzun diote horri, hala nola pentsamendua, arrazoiketa eta oroimena. Beste batzuk ahalik eta integratzaileenak izaten saiatzen dira ahalmen intelektual apalagoei dagokienez, hala nola sentipena eta emozioa[9].

Usadio herrikoian, adimena pentsamenduaren sinonimo izaten da maiz: buru barruan geure buruarekin daramagun elkarrizketa pribatua[10]. Horrela erabakitzen dugu; iritzia aldatzen dugu, edo bi adimen ditugu zerbaiti buruz. Zentzu honetan, izpirituaren atributu nagusietako bat hauxe da: Beste inork ezin du geure burua ezagutu. Guk, kontzienteki edo inkontzienteki, komunikatzen duguna baino ezin dute interpretatu[11].

Ikuspegi epistemikoak eta kontzientzian oinarritutakoak.

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ikuspegi epistemikoek azpimarratzen dute subjektuak bere buru-egoera guztietara, edo gutxienez batzuetara, sarbide pribilegiatua duela[5][8][12]. Sarbide hori zuzena, pribatua eta hutsezina dela esaten da batzuetan. Sarbide zuzenak ezagutza ez-inferentzialak aipatzen ditu. Norbaitek mina duenean, adibidez, zuzenean, badaki mina duela; ez dute beste adierazle batzuetatik ondorioztatu behar, hala nola gorputz-atal bat puztuta dagoela ikustean edo garrasi egiteko duten joera ukitzean[5]. Baina kanpoko objektuen ezagutza ez-inferentziala ere, esaterako, zuhaitzak edo katuak, begiespenaren bidez daukagu; horregatik, berez, ez da nahikoa irizpide hori. Sarritan aipatzen den beste pribilegio epistemiko bat da adimen-egoerak pribatuak direla kanpoko egitate publikoen aldean. Adibidez, pertsona baten hankaren gainean etzanda dagoen zuhaitz eroria, zuzenean, ikusleen begiespenera irekita dago, biktimaren mina pribatua den bitartean: Tradizioz, askotan esaten da geure adimen-egoerari buruzko ezagutza hutsezina dela, hau da, ezin garela haiekin oker egon horiek ditugunean[5]. Beraz, norbaitek azkura duenean, adibidez, ezin du huts egin sentsazio hori edukitzean. Adimenik gabeko kausetan bakarrik egon daiteke oker, adibidez: dela zomorroen ziztaden edo onddoen infekzio baten ondorioz. Baina hutsezintasunaren baieztapenari hainbat kontraesan aurkeztu zaio, eta, horregatik, ez da, eskuarki, irizpide hau onartzen filosofia garaikidean. Arazo bat dago adimenaren ezaugarriarekiko hurbilketa epistemiko guztien artean: batez ere, egoera kontzienteetan zentratzen dira, baina egoera inkontzienteak baztertu egiten dituzte. Desira erreprimitu bat, adibidez, egoera mental bat da, subjektuak aipatu sarbide epistemiko pribilegiatuaren formarik ez duena[5][7].

Kezka horri erantzuteko, modu bat da adimen-egoera kontzienteei estatus pribilegiatua esleitzea. Kontzientzian oinarritutako ikuspegi horren arabera, adimen-egoera kontzienteak adimenduaren osagai ez-deribatuak dira, eta inkontzienteak, berriz, haien existentziarako beren alderdi kontzienteen menpe daude nolabait[6][12][13]. John Searleri zor zaio jarrera horren adibide garrantzitsu bat, kontzientziarik gabeko adimen-egoerek kontzientziaren eskura egon behar dutela uste baitu mentala dela kontatzeko[14]. Egoera kontzienteak sortzeko joera gisa uler daitezke[15]. Jarrera horrek inkontziente sakona ukatzen du[16], hau da, kontzientziak eskura ez dituen adimen-edukiak existitzen direla. Kontzientzian oinarritutako hurbilketen beste problema bat da kontzientziarik gabeko gogoaren kontabilitateaz gain, kontzientziaren izaera argitzea. Kontzientzian oinarritutako planteamenduak, normalean, kontzientzia fenomenalean interesatzen dira, hau da, esperientzia kualitatiboan, kontzientzia eskuragarrian baino gehiago, zeinak informazioa arrazoiketarako eta jokabide gidarietarako eskuragarri egoteari erreferentzia egiten baitio[6][17][18]. Adimen-egoera kontzienteak, normalean, kualitatibo eta subjektibo gisa determinatzen dira, hau da, subjektu bat egoera horietan egotea modukoa dela. Kontzientzian oinarritutako hurbilketen aurkakoek sarritan adierazten dute, saiakera horiek gorabehera, oraindik ez dagoela oso argi zer esan nahi duen kontzientzia fenomenala terminoak[6]. Hau garrantzitsua da, zeren, teorikoki, ez litzatekeelako asko irabaziko gaizki ulertutako termino bat beste termino batean definituz. Horrelako planteamenduen beste eragozpen bat da kontzientziak, inkontzientearekiko, maila pribilegiatua duela ukatzea, adibidez, inkontziente sakona existitzen dela azpimarratuz[13][16].

Intentzionalitatean oinarritutako planteamenduak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Intentzionalitatean oinarritutako planteamenduek intentzionalitatea adimenaren ezaugarri gisa ikusten dute[5][6][8]. Hurbilketa honen sortzailea Franz Brentano da, intentzionalitatea (objektuei buruz hitz egiteko edo objektuei buruz izateko) estatu mentalen ezaugarri gisa definitu zuena[19][20]. Hurbilketa horren ideia nagusietako bat gogamenak inguratzen dituen mundua irudikatzea da, objektu fisiko erregularretan gertatzen ez dena[8][21]. Beraz, hozkailuan izozkia dagoela uste duenak mundua modu jakin batean irudikatzen du. Izozkia irudika dezake, baina ez mundua. Horregatik, hurbilketa intentzionala dela eta, adimena pertsonari egozten zaio, baina, ez izozkiari[5]. Ikuspegi epistemikoaren aldean, horren abantaila bat da ez duela arazorik kontzientziarik gabeko irudimen-egoeren berri emateko[22]. Baina hurbilketa horren arazo bat da badirela entitate ez-mental batzuk intentzionalitatea dutenak, adibidez, mapak edo adierazpen linguistikoak[5][23]. Arazo honen erantzun bat zera da: izaki ez-mentalen intentzionalitatea, nolabait, adimen-izakien intentzionalitatetik eratorria dena. Adibidez, Addis Abebako mapa batek Addis Abeba, berez, ez duela irudikatzen esan daiteke, kanpotik baizik, jendeak irudikapen gisa interpretatzen baitu[22][24]. Beste zailtasun bat da adimen-egoera guztiak ez diruditela nahita eginak. Beraz, sineskizunak eta desirak irudikapen-forma diren bitartean, badirudi hori ez dela gertatzen oinaze eta azkurei dagokienez, arazo bat irudikatu gabe adieraz baitezakete[20][23]. Baina teoriko batzuek itxurazko kontraesan horiek behar bezala ulertzen direnean ere nahita sortutzat jo behar direla argudiatu dute[25][26].

Konduktismoa eta funtzionalismoa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Definizio konduktistek egoera mentalak jendaurrean beha daitezkeen jokabide jakin batzuetarako jokabide gisa ezaugarritzen dituzte kanpoko estimulu jakin batzuen erreakzio gisa[27][28]. Ikuspegi horren arabera, norbaiti sinesmen bat egoztea da pertsona horrek zenbait modutara jokatzeko duen joera deskribatzea. Adskripzio horrek ez du pertsona horren barne-egoerei buruzko erreklamaziorik inplikatzen; jokabide-joerei buruz hitz egiten du bakarrik[28]. Horrelako egoera baterako, motibazio indartsu bat kontsiderazio enpirikoetatik dator, barne adimen-egoera pribatuen behaketaren eta haren gabeziaren garrantzia azpimarratuz. Hori, batzuetan, tesiarekin konbinatzen da, alegia, ezin genukeela adimen-terminoak erabiltzen ikasi haiei lotutako portaerari erreferentzia egin gabe[28]. Portaera-arazo bat da izaki berak portaera desberdina duela sarritan lehengo egoera berean egon arren. Horrek pentsarazten du, azalpenean, estimuluaren eta erantzunaren arteko loturan bitartekari diren entitatearen barne-egoerak aipatu behar direla[29][30]. Arazo hori ikuspegi funtzionalistek saihesten dute, adimen-egoerak beren funtzio kausalen bidez definitzen baitituzte, baina, beren sare kausalean, bai kanpoko, bai barneko gertakariak ahalbidetzen dituzte[31][32][7]. Horren arabera, min-egoeraren definizioak hainbat alderdi barne har ditzake, hala nola gorputz-lesioak eragin ohi duen egoeran egotea, gorputzean zerbait gaizki dagoela sinestea eta... dolua edo intziria eragitea[33][8].

Ikuspegi konduktista eta funtzionalistaren alderdi garrantzitsu bat da haien arabera, izpiritua ugaltzeko modukoa dela[34]. Horrek esan nahi du ez dagoela entitate baten osaera zehatzaren menpe, adimena duen ala ez erabakitzeko. Horren ordez, portaerazko jarrerek edo sare kausalean duten rolak bakarrik du garrantzia. Izakia, animalia, silizioan oinarritutako estralurtarra edo robota izan daiteke[31][33]. Funtzionalistek, batzuetan, software-hardware bereizketaren analogia egiten dute, non adimena hardware mota ezberdinetan instala daitekeen software mota jakin baten antzekoa den. Analogia honi oso lotuta dago konputazionalismoaren tesia, burmuinaren aktibitate neuronalaren bidez informazioa prozesatzeko sistema bezala definitzen duena[6][35].

Iritzi hauen guztien problema bat zera da: itxuraz ez direla gai kontzientzian oinarritutako hurbilketek azpimarratzen duten gogoaren kontzientzia fenomenala azaltzeko[8]. Oinazeak gorputzeko zauriek eragiten dituztela eta beraiek sortzen dituztela zenbait sineste eta intziri-portaera egia izan daiteke. Baina oinazearen soslai kausala isildu egiten da esperientzia mingarriaren beraren berezko gogaikarritasunean. Gaiarentzat batere mingarriak ez diren zenbait egoera ezaugarri horietara ere egokitu daitezke[8][33].

Gai orokorrak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Psikologian, ohikoa da gogamena eta garuna bereiztea, nahiz eta gogamena garunarekin azaleratzen den. Hala ere, lotura handiagoa du adimenaren filosofia izeneko diziplinarekin. Zientzialari eta filosofo batzuen arabera, garuna ezinbesteko baldintza da, baina ez nahikoa, gogamenak bere eginkizunak bete ditzan. Adibidez, Eccles, neurologoa eta Medikuntzako Nobel saria, edo Popper, zientziaren filosofoa ditugu. Nahiz eta jarrera desberdinekin, bietako inork ez du identifikatzen pentsamendua garuneko jarduerarekin.[36]

Gogamenaren jarrera materialista bat da gogamena bere burua aztertzen duen materia dela (sistema materialen atzeraelikadura). Hau da, haren bilakaeran, materia egoera kaotikoetatik egoera antolatu ez-organikoetara igaro da, gero egoera organikoetara, eta, azkenik, egungo egoerak aztertzea lortzen du, etorkizuneko egoerak lortzeko. Materia sistema autorregulatuetan antolatuko litzateke. Esate baterako, materialismo dialektikoa edo zientzia gogorren berezko materialismo erreduktiboa, hala nola fisika eta kimika.

Nabarmendu behar da ez dela gauza bera gogamena materiaren portaeratzat hartzea, eta gogamena materiarekiko paraleloa eta desberdina dela esatea, baina berezko existentzia eta estatutu ontologikoa dituela. Adibiderik ezagunena René Descartesek gorputza ez den baina gorputzari lotuta dagoen gogamen baten dualtasuna da: pentsatzen dut, gero banaiz. Desberdintasun horiek ez dira txikiagoak, honelako eztabaidak irekitzen baitituzte: animalia guztiek dute gogamena ala gizakiek bakarrik dute?

Neurozientzien ikuspegitik, garunaren jarduerak sortutako esperientzia subjektibotzat har daiteke gogamena, mugimendurako erreferentzia-puntu bat sortzeko. Hala, bada, gogamena burmuinaren beste funtzio bat da, helburu jakin batzuetarako jokabidea antolatzeaz arduratzen dena, eta «ni» izeneko esperientzia subjektibo bat sortzen duena, zeinaren inguruan antolatzen baita mugimendua (portaera). Funtzio mentala garunaren propietate emergentea litzateke, digestio-funtzioa digestio-aparatuarena bezala.

Howard Gardner-en aburuz, konputazio-mekanismo espezifiko eta independenteen multzoa da gogamena. Adimena egitura mentalek osatutako supraegituratik sortzen da.[37] Egitura mentalak ekintza beteak edo potentziakoak izango lirateke, mugimenduan edo pentsamenduan barneratuak. Piageten aburuz, ezagutzaren oinarrizko egitura eskema da. Eragiketa zehatzak eta formalak bereizten zituen, eta horrek adimenaren hiru osagai bereizten zituen:[38]

  • Gogamen zehatzak pentsamenduaren oinarrizko prozesuak egiten ditu: behaketa, konparazioa, erlazioa, sailkapena, analisi-sintesiaren oinarria.
  • Gogamen praktikoak pentsamenduaren zuzendaritza-prozesuak eta prozesu betearazleak egiten ditu, kausak efektuekin eta bitartekoak helburuekin erlazionatzen ditu. Adimenaren eta haren metaosagaien oinarria da, Robert J. Sternberg-ek adimenaren teoria triarkikoan esaten dien bezala.
  • Gogamen abstraktuak hausnarketa kontzienteko prozesuak egiten ditu, bere irudikapenetara iristen da eta aldatu egiten ditu. Arrazoia ezagupenerako ahalmen gorena da, eduki osotik abstrakzioa egiten baitu. Halaxe azaltzen zuen Kant-ek Arrazoimen hutsaren kritika lanean.

Gogamenaren gaitasunak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gogamena, eraikuntza gisa, ahalmen ezberdinez osatuta dago. Zeintzuk diren ikertzaileen arabera alda daiteke, baina ohikoenak pertzepzioa, oroimena, irudimena, introspekzioa, sinesmena, arrazoiketa eta emozioa dira. Adimen-ahalmenek, beraz, pentsamendu-mota guztiak biltzen dituzte, zentzumenen datuak jaso eta sailkatzeko aukera, ingurunearekiko borondatea eta jarrera, eta psikoanalisirako pertsonaren alderdi inkontzientea ere bai. Jean Piagetentzat, eskatutako eragiketen konplexutasun-mailaren arabera, ahalmen horiek hiru zatitan banatzen dute adimena: «Adimen zehatza, behatzea edo erlazionatzea bezalako eragiketak egiten dituena; adimendu praktikoa, aztertzen duena; eta gogamen abstraktua, hausnarketaz arduratzen dena».

Autore gehienek, nola funtzionatzen duen azaltzen duten eredu mental edo irudi posibleak marrazten dituztenean, gogamenaren ikuspegi modular bati eusten diote, hau da, adimendua beren artean erlazionatu daitezkeen baina modu desberdinean azaltzen diren eta askotariko jarduerei dagozkien ahalmen independenteen azpimultzoen multzoa da. Modulu bakoitza espezifikoa da, baina garuneko arlo bati baino gehiagori egokitu dakioke, eta bere esperientziarako estimulu egokia lortzen duenean aktibatzen da lehenetsita. Adimenaren teoria modularrean egile nabarmenetako bat Jerry Fodor da[39].

Buruko ahalmenek ohiko moduan funtzionatzen dutenean, osasun mentalaz hitz egiten da. Kontrakoa gaixotasun mentala da, psikiatriaren tratamenduaren objektua, nahiz eta normalean gaixotasuna ez den berez egoera bat, baizik eta portaera jakin baten muturreko edo ezohiko maila bat. Buru osasuntsuak homeostasira edo orekara jotzen du, defentsa-mekanismoak bilatuz higadura, sufrimendua edo zalantza minimizatzeko estimuluak bilatzen dituen bitartean.

Gogo-gorputz dualismoa

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gogamenari dagokio ere gogo-gorputz dualismoa eta bere eztabaida. Gogoaren filosofian gogo-gorputz dualismoak fenomeno mentalak fisikoak ez direla [40] edo adimena eta gorputza beraien artean desberdinak eta bereizgarriak direla defendatzen du[41]. Beraz, gogamenaren eta materiaren arteko harremanari buruzko ikuspegi multzo bat biltzen du, baita subjektuaren eta objektuaren artekoa ere, eta beste jarrera batzuekin kontrajartzen da, hala nola, fisikalismo edota enaktibismoarekin. [40][41]

René Descartesen dualismoaren ilustrazioa. Zentzumen-organoek sarrerak garunaren epifisira transmititzen dituzte eta handik materiazkoa ez den espiritura.

Aristotelesek Platonen arima anitzen ikuspegia partekatzen zuen, eta antolamendu hierarkiko bat garatu zuen landareen, animalien eta pertsonen funtzio bereizgarriei zegokiena: hirurek partekatzen duten hazkuntza eta metabolismoaren arima nutritiboa; pertsonek eta beste animaliek soilik duten minaren, plazeraren eta desiraren pertzepziozko arima; eta arrazoiaren ahalmena, pertsonek bakarrik daukatena. Ikuspegi honetatik, arima organismo bideragarri baten forma hilomorfikoa da, zeinetan hierarkiaren maila bakoitza aurreko mailaren substantziari formalki gainjartzen zaion. Aristotelesen arabera, lehen bi arimak, gorputzean oinarrituta daudenak, organismo bizidunaren heriotzarekin batera hiltzen dira,[42] hilezkorra nahiz iraunkorra den adimenaren alde intelektiboa mantentzen den bitartean.[43] Platonentzat, ordea, arima ez dago gorputz fisikoaren menpe; metempsikosian sinesten zuen, arimaren migrazioa beste gorputz fisiko batera.[44] Filosofo batzuek teoria hori erredukzionismotzat hartu dute, aldagai multzo handiak alde batera uzteko joera ahalbidetzen baitu, adimenarekin edo gorputzarekin duten ustezko lotura dela-eta, eta ez, aldiz, aztertutako fenomeno bat azaltzeko edo iragartzeko orduan duten benetako balioagatik. [45]

Dualismoa oso lotuta dago René Descartesen (1641) pentsamenduarekin, zeinaren arabera adimena substantzia ez-fisikoa eta, beraz, ez-espaziala den. Descartesek adimena kontzientziarekin eta autokontzientziarekin identifikatu zuen, eta hau garunetik bereizten zuen adimenaren egoitza gisa. [46] Hori dela eta, lehena izan zen gogo-gorputzaren auzia gaur egun ezagutzen den bezala formulatzen. [47] Dualismoa hainbat monismo motarekin kontrajartzen da. Hortaz gain, substantzien dualismoa materialismoaren forma guztiekin kontrajartzen da; propietate-dualismoa, ordea, materialismo emergentearen edo fisikalismo ez-erreduktiboaren formatzat har daiteke zentzu batean.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ Smart, J. J. C.. (2017). Zalta, Edward N. ed. «The Mind/Brain Identity Theory» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2022-05-11).
  2. ↑ Robinson, Howard. (2020). Zalta, Edward N. ed. «Dualism» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2022-05-11).
  3. ↑ Di Gennaro G, Grammaldo LG, Quarato PP, Esposito V, Mascia A, Sparano A, Meldolesi GN, Picardi A. (Jun 2006). «Severe amnesia following bilateral medial temporal lobe damage occurring on two distinct occasions» Neurological Sciences 27 (2): 129-133.  doi:10.1007/s10072-006-0614-y. PMID 16816912..
  4. ↑ a b c (Ingelesez) «Mind | Psychology, Philosophy & Neuroscience | Britannica» www.britannica.com 2023-07-03 (Noiz kontsultatua: 2023-08-01).
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Kim, Jaegwon. (2006). Philosophy of Mind (Second Edition). Boulder: Westview Press (Noiz kontsultatua: 2023-08-01).
  6. ↑ a b c d e f g h i Pernu, Tuomas K.. (2017). «The Five Marks of the Mental» Frontiers in Psychology 8  doi:10.3389/fpsyg.2017.01084. ISSN 1664-1078. PMID 28736537. PMC PMC5500963. (Noiz kontsultatua: 2023-08-01).
  7. ↑ a b c d Honderich, Ted. (1995). Honderich, Ted ed. The Oxford Companion to Philosophy. New York: Oxford University Press (Noiz kontsultatua: 2023-08-01).
  8. ↑ a b c d e f g Honderich, Ted. (1995). Honderich, Ted ed. The Oxford Companion to Philosophy. New York: Oxford University Press (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  9. ↑ (Ingelesez) Başar, Erol. (2010-12-06). Brain-Body-Mind in the Nebulous Cartesian System: A Holistic Approach by Oscillations. Springer Science & Business Media ISBN 978-1-4419-6136-5. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  10. ↑ (Ingelesez) North, Vanda; Israel, Richard. (2010-01-05). Mind Chi: Re-wire Your Brain in 8 Minutes a Day -- Strategies for Success in Business and Life. John Wiley & Sons ISBN 978-1-907321-37-5. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  11. ↑ Masters, Frances (2014-08-29). "Harness your Amazingly Creative Mind". www.thefusionmodel.com. Archived from the original on 2015-04-20. Retrieved 18 April 2015.
  12. ↑ a b (Ingelesez) «Philosophy of mind | Definition, Summary, Examples, Philosophers, & Facts | Britannica» www.britannica.com (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  13. ↑ a b Bourget, David; Mendelovici, Angela. (2019). Zalta, Edward N. ed. «Phenomenal Intentionality» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  14. ↑ Searle, John R.. (1991). «Consciousness, Unconsciousness and Intentionality» Philosophical Issues 1: 45–66.  doi:10.2307/1522923. ISSN 1533-6077. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  15. ↑ (Ingelesez) Smith, David Livingstone. (1999). Smith, David Livingstone ed. «John Searle: The Dispositional Unconscious» Freud’s Philosophy of the Unconscious (Springer Netherlands): 137–150.  doi:10.1007/978-94-017-1611-6_14. ISBN 978-94-017-1611-6. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  16. ↑ a b Gillett, Eric. (1996). «Searle and the "Deep Unconscious"» Philosophy, Psychiatry, & Psychology 3 (3): 191–200.  doi:10.1353/ppp.1996.0027. ISSN 1086-3303. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  17. ↑ (Ingelesez) Overgaard, Morten. (2018-09-19). «Phenomenal consciousness and cognitive access» Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences 373 (1755): 20170353.  doi:10.1098/rstb.2017.0353. ISSN 0962-8436. PMID 30061466. PMC PMC6074085. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  18. ↑ (Ingelesez) Naccache, Lionel. (2018-09-19). «Why and how access consciousness can account for phenomenal consciousness» Philosophical Transactions of the Royal Society B: Biological Sciences 373 (1755): 20170357.  doi:10.1098/rstb.2017.0357. ISSN 0962-8436. PMID 30061470. PMC PMC6074081. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  19. ↑ Huemer, Wolfgang. (2019). Zalta, Edward N. ed. «Franz Brentano» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  20. ↑ a b (Ingelesez) Crane, Tim. (1998-03). «Intentionality as the Mark of the Mental» Royal Institute of Philosophy Supplements 43: 229–251.  doi:10.1017/S1358246100004380. ISSN 1755-3555. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  21. ↑ Heil, John. (2004). Philosophy of Mind: A Contemporary Introduction (Second Edition).. New York: Routledge (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  22. ↑ a b Siewert, Charles. (2022). Zalta, Edward N. ed. «Consciousness and Intentionality» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  23. ↑ a b Jacob, Pierre. (2023). Zalta, Edward N. ed. «Intentionality» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  24. ↑ Haugeland, John. (1990). «The Intentionality All-Stars» Philosophical Perspectives 4: 383–427.  doi:10.2307/2214199. ISSN 1520-8583. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  25. ↑ Bain, David (2003). "Intentionalism and Pain" (PDF). Philosophical Quarterly. 53 (213): 502–523. doi:10.1111/1467-9213.00328. Archived (PDF) from the original on 2021-06-02. Retrieved 2021-06-01.
  26. ↑ (Ingelesez) Gozzano, Simone. (2019-10). «Locating and Representing Pain» Philosophical Investigations 42 (4): 313–332.  doi:10.1111/phin.12238. ISSN 0190-0536. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  27. ↑ (Portugesez) Lazzeri, Filipe. (2019-08-16). «O que é Behaviorismo sobre a mente?» Principia: an international journal of epistemology 23 (2): 249–277.  doi:10.5007/1808-1711.2019v23n2p249. ISSN 1808-1711. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  28. ↑ a b c Graham, George. (2023). Zalta, Edward N. ed. «Behaviorism» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  29. ↑ Mele, Alfred R.. (2003). Motivation and Agency. New York, US: Oxford University Press (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  30. ↑ Mele, Alfred R.. (1995). «Motivation: Essentially Motivation-Constituting Attitudes» The Philosophical Review 104 (3): 387–423.  doi:10.2307/2185634. ISSN 0031-8108. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  31. ↑ a b (Ingelesez) Functionalism | Internet Encyclopedia of Philosophy. (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  32. ↑ Gulick, Robert Van (2009). Beckermann, Ansgar; McLaughlin, Brian P; Walter, Sven (eds.). "Functionalism". The Oxford Handbook of Philosophy of Mind. doi:10.1093/oxfordhb/9780199262618.001.0001. ISBN 978-0-19-926261-8. Archived from the original on 2021-06-02. Retrieved 2021-06-01.
  33. ↑ a b c Levin, Janet. (2023). Zalta, Edward N. ed. «Functionalism» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  34. ↑ Bickle, John. (2020). Zalta, Edward N. ed. «Multiple Realizability» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  35. ↑ Rescorla, Michael. (2020). Zalta, Edward N. ed. «The Computational Theory of Mind» The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University) (Noiz kontsultatua: 2023-08-02).
  36. ↑ El yo y su cerebro, Editorial Labor. ISBN 978-84-335-1712-8.
  37. ↑ Howard Gardner. Estructuras de la mente. Bogotá: Fondo de Cultura económica. 1993.
  38. ↑ Jean Piaget. Seis estudios de psicología.
  39. ↑ Fodor, Jerry A.. (1983). The modularity of mind : an essay on faculty psychology. MIT Press ISBN 0-262-06084-1. PMC 9133505. (Noiz kontsultatua: 2022-05-11).
  40. ↑ a b Hart, W. D. 1996. "Dualism." Pp. 265–67 in A Companion to the Philosophy of Mind, edited by S. Guttenplan. Oxford: Blackwell.
  41. ↑ a b Crane, Tim; Patterson, Sarah. (2000). History of the Mind-Body Problem. New York: Routledge (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
  42. ↑ Aristotle. [c. mid 4th century BC] 1924. Metaphysics (Metaphysica), edited by W. D. Ross. Oxford: Oxford University Press, 2 vols.
  43. ↑ Aristotle, De Anima III:
  44. ↑ (Ingelesez) Oxford Classical Texts: Platonis Opera, Vol. 1: Tetralogiae I–II. Oxford University Press  doi:10.1093/actrade/9780198145691.book.1. ISBN 978-0-19-187520-5. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
  45. ↑ «Reductionism in Biology» Stanford Encyclopedia of Philosophy.
  46. ↑ Robinson, Howard. [2003] 2016. "Dualism" (rev.). The Stanford Encyclopedia of Philosophy, edited by Edward N. Zalta.
  47. ↑ Descartes, René. [1641] 1984. "Meditations on First Philosophy." Pp. 1–62 in The Philosophical Writings of René Descartes 2, translated by J. Cottingham, R. Stoothoff, and D. Murdoch. Cambridge: Cambridge University Press.

Ikus, gainera

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Gogamen&oldid=9350494"(e)tik eskuratuta