Edukira joan

Marina Núñez

Wikipedia, Entziklopedia askea
Marina Núñez

(2008)
Bizitza
JaiotzaPalentzia, 1966 (57/58 urte)
Herrialdea Espainia
Hezkuntza
HeziketaSalamancako Unibertsitatea
Gaztela-Mantxako Unibertsitatea
Hezkuntza-mailadoktorea
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakartista bisuala, unibertsitateko irakaslea, idazlea, margolaria eta artista
Enplegatzailea(k)Vigoko Unibertsitatea
marinanunez.net
Marina Núñez. Sin título (monstruos), 2010. Infografía sobre papel.
Marina Núñez. Sin título (Monstruos), 2010. Infografia paper gainean. Aurpegi tenkatuak, sakabanatuak, hautsiak edo esplotatuak, eraitsi eta beren hazpegiak beste batzuetan birmoldatuak, munstroak kanon nagusiaren arabera, kitzikagarriak, zordun zaharrak atzean uzteko gai den lurralde ezjakin gisa planteatzen badira.

Marina Núñez (Palentzia, 1966) diziplina anitzeko artista espainiarra da.[1] Arte Ederretan lizentziatua da Salamancako Unibertsitatean eta doktore da Arte Ederretan Gaztela-Mantxako Unibertsitatean . Vigoko Unibertsitateko Arte Ederren Fakultatean pintura irakasle titularra da. [2]

Ibilbidea eta iritzi kritikoak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere obra laurogeita hamarreko hamarkadaren hasieran hasi zen erakusten. Eroen eta munstroen irudikapenek agerian uzten zuten interes handia zegoela identitate femeninoen inguruko genero-diskurtsoekiko, bai eta estereotipo nagusien indarkeriarekiko ere.[3]

Bere olio pintura, narratiboa eta kontzeptuala, pixkanaka, 2000ko lehen hamarkadatik, 2D eta 3Dko teknika digitalekin uztartzen joan zen, irudi finkoan zein bideoan.[4]

Marina Nuñezen gaien bilakaera, 90eko hamarkadaren hasieratik aurrera, honela laburbildu du Isabel Tejeda Marín Murtziako Unibertsitateko irakasleak:

[...] bere ibilbide artistikoari hasiera eman zion, funtsean, femeninotasunaren iruditeria teratologikoaren irakurketa kritikoa eskatzen zuen lan piktoriko batekin. Eromenari buruz oinordetzan jaso dugun ikonografia femeninoaren azterketa eta dekonstrukziotik abiatuta – Funtsean hemeretzigarrena eta esparru zientifikoetatik datorrena, baina baita artistikoetatik ere –, eta emakumeen atributuez baliatzen ziren eta genero hori irudikatu duten irudien sorkuntzatik abiatuta, gaur egungo mendearen hasieran, egileen estelaren atzean dagoen ciborg iruditeria aztertu eta birsortu zuen Nuñezek.

Marina Núñezek gizakien ondorengo identitateak gorputz mutanteen, mestizoen eta anitzen irudien bidez irudikatzen ditu. José Jiménez filosofoaren hitzetan:

Identitatearen auzia metamorfosiaren esperientziara zabaltzen da: ni neu naiz eta nire bestea. Gorputza eta irudia, gorputzetik harago. Maskulinoa eta femeninoa. Zentzuduna eta eroa. Normala eta munstroa. Bertakoa eta atzerrikoa. Gizakia eta makina. Lurtarra eta aliena.[5]

Óscar Esquivias idazlearentzat Nuñezen lanean agertzen diren ideia errepikakor batzuk materiaren etengabeko metamorfosia, giza gorputzaren aldaketak, tranpa-zuloak, mundu alternatiboen eta labirinto eta begizta haluzinatibo eta futuristen birsortzea dira:

Ametsetan bezala, ikusten dugun guztia ezagutzeko modukoa da, eta, aldi berean, bitxia, anbiguoa eta, askotan, kezkagarria (baina ia inoiz ez beldurgarria edo trumoitsua); haren irudiek hain anbiguotasun handia dute, ezen ez baikaude ziur eboluzio-prozesu batean edo gizakiaren degradazio-prozesu batean gauden. Bere sorkuntzetan M. C. Escherren grabatuetan edo Dino Buzzatiren ipuinetan bezalako zorroztasuna aurkitzen dugu ideia fantastiko bat garatu eta bere azken ondorioetaraino eramatean. Eta, haiek bezala, askotan labirintoak edo begiztak aurkezten dizkigute, eta horietatik ihes egitea ezinezkoa da..[6]

Marina Núñez. Pesa el aire (2), 2016. Infografía sobre aluminio.
Marina Núñez. Pesa el aire (2), 2016. Infografia aluminioan. Ezinezko Ikaroak, non ezintasunaren ideia bera bi generoetan ematen den. Su bolkanikozko gorputz perfektua, jada, harriaren eta zuraren arteko gainazal batez kolonizatuta dago, eta bertatik landaretza sortzen da.

Lanak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere lanak, besteak beste, bilduma eta museo hauetan aurkitzen dira: Artium (Vitoria),[7] MUSAC (León),[8] el Patio Herreriano (Valladolid),[9] Es Baluard (Palma Mallorcakoa),[10] Colección La Caixa (Barcelona),[11] Fundación Botín (Santander),[12] CAB (Burgos),[13] CA2M (Móstoles, Madril)[14] edo FRAC Corsica.[15]

Erakusketak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Banakako erakusketak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Banaka erakusketak egin ditu zentro publiko garrantzitsuetan, hala nola Espacio Uno Museo de Arte Centro de Reina Sofía (1997),[16] Valentziako Erkidegoko La Gallera (1998), Palma de Mallorcako Pilar eta Joan Miró Fundazioan . (2000),[17] Murtziako Verónicas eliza (2001), Salamancako DA2 (2002),[18] Parisko Cervantes Institutua (2006),[19] Léridako La Panera (2008),[20] Leongo MUSAC (2009),[8] Valentziako Centre del Carme (2010),[21] Bilboko Rekalde Aretoa (2011),[22] Valladolideko Patio Herreriano Museoa (2012),[17] Madrilgo Erkidegoko Sala Alcala 31 (2015), Gasteizko Artium (2016),[23] Valladolideko Gaztela eta Leongo Gorteak (2016), Granadako La Madraza (2016),[24] Es Baluard Palma de Mallorcan (2017)[25] edo Barjola museoko kapera (2017).[26] « The wild garden» Santa Cruz Tenerifeko El TEA Espacio de las Artes (2019).[27] Donostiako Kubo Kutxa aretoa (2021)[28]

Erakusketa kolektiboak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Taldeko erakusketen artean hauek aipa daitezke: Transgenéric@s (1998, Koldo Mitxelena Kulturnea, Donostia), La realidad y el deseo (1999, Fundación Joan Miró, Bartzelona), Zona F (2000, Espai d'Art Contemporani de Castelló), I Bienal Internacional de Arte (2000, Museo Nacional de Bellas Artes, Buenos Aires), Ofelias y Ulises. En torno al arte español contemporáneo (2001, Antichi Granei, Giudecca, Venezia), Big Sur. Neue Spanische Kunst (2002, Hamburger Bahnhof, Berlín), Pain; passion, compassion, sensibility (2004, Science Museum, Londres), Posthumous choreographies (2005, White Box, New York), Identidades críticas (2006, Patio Herreriano, Valladolid),[29] Pintura mutante (2007, MARCO, Vigo),[30] Banquete (nodos y redes) (2009, Laboral, Gijón, 2010, ZKM, Karlsruhe, Alemania), Skin, (2010, Wellcome Collection, Londres), Genealogías feministas en el arte español: 1960-2010 (2012, MUSAC, León), Monstruo. Historias, promesas y derivas (2013, Fundación Chirivella Soriano, Valentzia),[31] La imagen fantástica (2014, Sala Kubo-Kutxa, Donostia), Gender in art (2015, MOCAK, Museo de Arte Contemporáneo de Cracovia, Polonia),[32] Modelli Immaginari (2017, Palazzo Riso, Palermo, Italia),[33] Naturel pas naturel (2018, Palais Fesch, Musée des Beaux-Arts, Ajaccio, Corse, Frantzia)[34] La NO comunidad, (2018 CentroCentro (Madril).[35][36]

Marina Núñez. El fuego de la visión (Jesús), 2016. Vídeo monocanal, sonido, 1’ 50”.
Marina Núñez. El fuego de la visión (Jesus), 2016. Bideo monokanala, soinua, 1 '50 ". Horman irekitzen den zulo batetik, begi batek gure mundua ikusten du. Bere begi-ninia guregana zabaltzen da, azkenean forma biologiko bat sortuz. Begiradak, arteak bezala, ikuspegi berriak planteatzen badira, mundu berriak sortzen ditu.Marina Núñez. Ikusmenaren sua (Jesus), 2016. Kanal bakarreko bideoa, soinua, 1 '50 ”. Hormako zulo baten bidez, begi batek gure mundua behatzen du. Bere ikaslea gugana irekitzen da eta azkenean forma biologikoa sortzen du. Begiradak, arteak bezala, ikuspegi berriak planteatzen baditu, mundu berriak sortzen ditu.

Bibliografia

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • ALIAGA, Juan Vicente; MAYAYO, Patricia: Genealogías feministas en el arte español: 1960-2010, Editorial This Side Up, Madrid 2013, pp. 128-131. ISBN 978-84-934916-6-6
  • BLAS, Susana, en Desacuerdos 4, Sobre arte, políticas y esfera pública en el Estado español, Edición MACBA, UNIA, Arteleku, Centro José Guerrero, 2007, pp., 115-116. ISBN 978-84-89771-32-1
  • JIMÉNEZ, José: "Marina Núñez. Alien", en Crítica en acto. Textos e intervenciones sobre arte y artistas españoles contemporáneos, Editorial Galaxia Gutenberg, Barcelona 2014, pp. 506-509. ISBN 978-84-15863-73-1. Publicado previamente en El Mundo, 2000. [1]
  • LÓPEZ FERNÁNDEZ CAO, Marián: Para qué el arte, Editorial Fundamentos, Madrid 2015, pp. 125-126. ISBN 978-84-245-1288-0
  • MARZO, Jorge Luis; MAYAYO, Patricia: Arte en España (1939-2015). Ideas, prácticas, políticas, Ediciones Cátedra, Madrid 2015, p. 762. ISBN 978-84-376-3483-8
  • PICAZO, Gloria; RUBIRA, Sergio; BARRO, David, en DOCTOR RONCERO, Rafael (director): Arte español contemporáneo, Editorial La Fábrica, Madrid 2013, pp. 46, 237, 239, 264, 412, 414. ISBN 978-84-15691-16-7
  • TEJEDA MARTÍN, Isabel: "Marina Núñez o la construcción del cíborg. Un discurso multimedia entre la utopía y la distopía”, Icono 14, revista digital, n.º 18, 2011, Año 9 Vol. 1 Mujeres y tecnología, pp. 1-19 y pp. 91-109. [2]

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ (Gaztelaniaz) Martínez, Jesús. (2011-05-26). «Marina Núñez» Revista Mètode (Noiz kontsultatua: 2021-01-29).
  2. ↑ Ficha de la profesora Marina Núñez en la web de la Universidad de Vigo
  3. ↑ «Wayback Machine» web.archive.org 2015-04-09 (Noiz kontsultatua: 2021-01-29).
  4. ↑ (Gaztelaniaz) Martín, Isabel Tejeda. (2011-01-01). «Marina Núñez o la construcción de un cíborg. Un discurso multimedia entre la utopía y la distopía» Revista ICONO14 Revista científica de Comunicación y Tecnologías emergentes 9 (1): 91–109.  doi:10.7195/ri14.v9i1.220. ISSN 1697-8293. (Noiz kontsultatua: 2021-01-29).
  5. ↑ Jiménez, José (2004). «"Marina Núñez. Alien"». Crítica en acto. Textos e intervenciones sobre arte y artistas españoles contemporáneos (Barcelona: Galaxia Gutenberg; Publicado previamente en El Mundo, 2000): 509. Consultado el 28/12/16. 
  6. ↑ (Gaztelaniaz) 20minutos. «Los "Seísmos" de Marina Núñez» www.20minutos.es - Últimas Noticias (Noiz kontsultatua: 2021-01-29).
  7. ↑ «Museos Pais Vasco. Emsime» apps.euskadi.eus (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  8. ↑ a b (Ingelesez) «MUSAC» musac.es (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  9. ↑ «Museo Patio Herreriano de Valladolid ¯ Información sobre el Museo» web.archive.org 2015-06-18 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  10. ↑ «Marina Núñez | Es Baluard - Museu d'Art Modern i Contemporani de Palma» web.archive.org 2016-12-21 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  11. ↑ (Gaztelaniaz) «Marina» coleccion.caixaforum.com (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  12. ↑ «Elemento de la colección del Centro Botín »» web.archive.org 2016-10-23 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  13. ↑ «CAB - Colección - Sombras y Deseos. La Colección (2) - Centro de Arte Contemporáneo de Caja de Burgos» web.archive.org 2016-10-23 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  14. ↑ http://ca2m.org/colecciones/?autor=N%C3%BA%C3%B1ez%2C%20Marina. .
  15. ↑ (Frantsesez) Pianelli, Marie-France. «La collection du FRAC Corsica» FRAC CORSICA (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  16. ↑ (Gaztelaniaz) País, El. (1997-09-17). «La 'locura' de Marina Núñez abre un espacio en el Reina Sofía» El País ISSN 1134-6582. (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  17. ↑ a b (Gaztelaniaz) El Cultural | Revista de actualidad cultural. 2020-11-18 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  18. ↑ «DA2 · Exposición» domusartium2002.com (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  19. ↑ «Marina Núñez. En la red» www.cervantes.es (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  20. ↑ http://www.lapanera.cat/home.php?op=9&module=programacio&cad=1&item=36. .
  21. ↑ (Gaztelaniaz) «La Gran | Marina Núñez» La Gran (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  22. ↑ «sala rekalde» www.salarekalde.bizkaia.net (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  23. ↑ (Gaztelaniaz) «Centro-Museo Vasco de Arte Contemporáneo» www.artium.eus (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  24. ↑ «Identidad y Vestigio – La Madraza» lamadraza.ugr.es (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  25. ↑ (Gaztelaniaz) «Reproductibilitat 2.3. Marina Núñez. Phantasmas» Es Baluard Museu (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  26. ↑ «Detalle exposición» www.museobarjola.es (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  27. ↑ (Gaztelaniaz) «La naturaleza indomable» abc 2019-05-23 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  28. ↑ Irizar, Itziar Ugarte. «Ingurua mugagabetzea» Berria (Noiz kontsultatua: 2021-01-31).
  29. ↑ https://www.museopatioherreriano.org/MuseoPatioHerreriano/exposiciones/exposiciones_anteriores/identidades_criticas. .
  30. ↑ http://www.dinmatamoro.com/nota_prensa_MUTANTE_CAST.pdf. .
  31. ↑ https://www.upv.es/entidades/BBAA/infoweb/fba/info/U0599615.pdf. .
  32. ↑ (Ingelesez) «Gender in Art - MOCAK» en.mocak.pl (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  33. ↑ «MOSTRA “MODELLI IMMAGINARI. COSSYRO, CUNÉAZ, MÜNCH, NÚÑEZ” – Polo Riso – d'Aumale» web.archive.org 2018-01-31 (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  34. ↑ (Frantsesez) «Naturel pas Naturel / Expositions passées / Expositions temporaires / Mini sites / musee fesch - Musée Fesch» www.musee-fesch.com (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  35. ↑ (Gaztelaniaz) «La NO Comunidad» CentroCentro (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).
  36. ↑ (Gaztelaniaz) ARTEINFORMADO. (20180924). «La NO comunidad. A modo de ensayo sobre la soledad en el tardocapitalismo, Exposición, oct 2018» ARTEINFORMADO (Noiz kontsultatua: 2021-01-30).

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Marina_Núñez&oldid=9261161"(e)tik eskuratuta