Andrea Dworkin

Wikipedia, Entziklopedia askea
Andrea Dworkin

Bizitza
JaiotzaCamden (New Jersey), 1946ko irailaren 26a
Herrialdea Ameriketako Estatu Batuak
HeriotzaWashington, 2005eko apirilaren 9a (58 urte)
Heriotza modua: gaixotasun kardiobaskularra
Familia
Ezkontidea(k)John Stoltenberg (en) Itzuli  (1998 -  2005)
Hezkuntza
HeziketaBennington College
Cherry Hill High School West (en) Itzuli
Hizkuntzakingelesa
Jarduerak
Jardueraksaiakeragilea, eleberrigilea, literatura-kritikaria, emakumeen eskubideen aldeko ekintzailea, kazetaria eta idazlea
Jasotako sariak
Discogs: 3134816 Find a Grave: 10758834 Edit the value on Wikidata
Andrea Dworkin eta Jim Haynes After Dark telebista-saioan agertu ziren, Anthony Clarek antolatua 1988.05.21

Andrea Rita Dworkin (Camden, New Jersey, AEB, 1946ko irailaren 26a - Washington Hiria, AEB, 2005eko apirilaren 9a) estatubatuar idazle eta ekintzaile feminista erradikala izan zen, pornografiaren analisiarengatik ezaguna. 1974tik aurrera, idatzi feministek 30 urte hartzen dituzte. Bakarkako dozena bat liburu idatzi zituen: fikziozkoak ez diren bederatzi liburu, bi eleberri eta ipuin laburren bilduma bat. Beste hiru liburuki Estatu Batuetako Zuzenbide Konstituzionaleko irakasle eta ekintzaile feminista den Catharine A. MacKinnonekin batera idatzi edo argitaratu ziren.

Kontserbadore politikoekin hitz egin zuen, eta gaiari buruzko liburu tematiko bat idatzi zuen, Right-Wing Women.[1] Lehen senarrarengandiko genero-indarkeria jasan ondoren, literatura feminista erradikalean aurkeztu eta Woman Hating idazten hasi zen. New Yorkera joan zen, hainbat gaitako ekintzaile eta idazle bihurtu zen, eta, azkenik, feminismoari buruzko 10 liburu argitaratu zituen.[2]

1970eko eta 1980ko hamarkadako azken urteetan, Dworkin mugimendu feministaren bozeramaile gisa ezaguna zen pornografiaren aurka eta pornografiari eta sexualitateari buruz idatzi zituen idazkiengatik, batez ere Pornography: Men Possessing Women (1981) eta Intercourse (1987). Bi liburu horiek oso ezagunak dira oraindik ere.[3][4] Pornografiaz idatzi zuen ikuspegi feministatik eta lizunkerien legearen aurka, eta Women Against Pornography (Emakumeak pornografiaren aurka) eta Linda Lovelace/Boremanekin lan egin zuen. Dworkin-ek pentsatu zuen pornografiaren industriak gizonak abusatzeko objektu bihurtzen dituela emakumeak. Dworkin eta Catharine MacKinnonek eskubide zibiletan oinarritutako lege-ikuspegia garatu zuten, eta ez lizunkeria, pornografia aldarrikatzeko eta kalte eta galerengatiko pornografiaren aurkako auziak onartzeko, baina haien ahaleginak ez zuen arrakastarik izan.

Intercourse liburuan sexu-harremanek gizartean duten zeregina aztertu zuen, eta harreman heterosexual guztien aurka zegoela interpretatu zen, baina Dworkin-ek ezetz, gizonak sexuak menderatzearen kontra zegoela esan zuen.[5] Fikziozko lan batzuk idatzi zituen eta azken urteetan osteoartritis larria izan zuen, mugikortasuna mugatzen ziona.[6] Bera miokarditis akutuaren ondorioz hil zen 58 urte zituela.[7][8]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Lehen urteak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Dworkin Camden herrian jaio zen, New Jerseyn. Gurasoak Sylvia Spiegelen eta Harry Dworkin izan ziren. Ama Hungariako emigrante juduen alaba zen eta aita judu errusiar baten biloba zen, 15 urte zituela soldadutzatik ihes egiteko Errusiatik ihes egin zuena.[9] Anaia txikia zuen, Mark. Aita eskolako maisua eta sozialista dedikatua zen, eta gizarte-justiziarekiko grina inspiratu izana egozten zion. Amarekin zuen harremana tirabiratsua izan zen, baina gero Dworkin-ek idatzi zuen amak jaiotza-tasa eta legezko abortua legez kontrolatzean sinesten zuela, "sinesmen errespetagarria izan baino askoz lehenago", eta horixe izan zela bere ondorengo aktibismoaren oinarria.[10]

Holokaustoaren oroitzapenak menderatzen zuen etxe judua zela esan zuen arren, haurtzaro zoriontsua izan zuen bederatzi urte bete arte, gizon ezezagun batengandik zinema-areto batean sexu-abusuak jasan zituen arte. Dworkin-ek 10 urte zituenean, familia hiritik Cherry Hill-en (New Jersey, orduan Delaware Township) aldirietara joan zen bizitzera, eta, ondoren, honelaxe idatzi zuen: "estralurtarrek bahitu eta kolonia penal batera eramatea legez izan zen".[11] Seigarren graduan, eskola berriaren administrazioak zigortu egin zuen, "Noche de paz" ez abesteagatik (judua izanda, ez zuen nahi eskolan abesti erlijioso kristauak kantatzera behartzea).[12] Berak esan zuen "ziur aski errabino" bihurtuko zatekeela emakumeek aukera hori izan balute bigarren hezkuntzan ari zirenean, eta "gustatuko zitzaiokeela" unibertsitateko akademiko izatea.[13]

Dworkin poesia eta fikzioa idazten hasi zen seigarren mailan.[14] Sasoi horretan, ez zuen erabakita abokatu edo idazle izatea; abortuan zuen interesarengatik, idaztea aukeratu zuen, "bakarrik egin zezakeelako gela batean" eta "inork ezin zezakeelako gelditu".[15] Bigarren Hezkuntzan, gurasoek animatuta, gogotsu irakurri zuen. Idazle askoren eragina izan zuen: Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Henry Miller, Fyodor Dostoievski, Che Guevara eta beat belaunaldiko poeten eragina izan zuen, bereziki Allen Ginsberg, eta miretsieenetakoak ziren Jean Genet, Percy Bysshe Shelley eta Lord Byron.[14][16]

Unibertsitatea eta aktibismo goiztiarra[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1965ean, Bennington Collegen ikasten ari zela, Vietnamgo gerraren aurkako protesta batean atxilotu zuten Dworkin, Estatu Batuek Nazio Batuen aurrean egindako misioan, eta New Yorkeko Emakumeen Atxiloketarako Etxera bidali zuten. Dworkin-ek frogatu zuen Atxiloketa Etxeko medikuek barne-azterketa bat egin ziotela; hain gogorra izan zen, non handik egun batzuetara ere odola botatzen zuen. Berak jendaurrean hitz egin zuen eta bere esperientziari buruzko testigantza eman zuen epaimahai handi baten aurrean, eta bere lekukotasuneko komunikabideen estaldurak nazio mailako eta nazioarteko berri eman zuen.[17] Epaimahai handiak uko egin zion akusazio formal bat aurkezteari, baina Dworkin-en testigantzak lagundu egin zuen presoen tratu txarren ondoriozko haserre publikoan. Espetxea zazpi urte geroago itxi zuten.

Epaimahaiaren aurrean testigantza eman eta gutxira, Dworkin-ek Bennington utzi zuen Castel Felice transatlantikoan, Grezian bizitzeko eta idazketarekin jarraitzeko.[18] Paristik Atenasera joan zen Orient Express-en, eta Kretan bizitzera eta idaztera joan zen. Kretan zegoela, Variations (Vietnam) izeneko olerkiak idatzi zituen, berak uhartean argitaratutako prosazko olerkien eta poesiaren bilduma.[19][20]

Kretan bizi ondoren, Dworkin AEBra, Benningtonera, itzuli zen bi urtez. Han literatura ikasten jarraitu zuen, eta unibertsitateko ikasle-jokabidearen kodearen aurkako kanpainetan parte hartu zuen, campusean kontrazepziorako, abortoa legeztatzeko eta Vietnameko gerraren aurka. Literaturako lizentziatura batekin graduatu zen 1968an.[21]

Andrea Dworkinen Woman Hating liburua

Herbehereetako bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Graduazioaren ondoren, Amsterdamera joan zen Provo mugimendu kontrakulturalean anarkista holandarrak elkarrizketatzera. Hantxe egon zen bitartean, Cornelius (Iwan) Dirk de Bruin anarkistetako batekin bat egin zuen, eta gero berarekin ezkondu zen. Ezkondu eta gutxira, esan zuen, Bruin larriki abusatzen hasi ze.a, kolpatuz eta ostikoak emanez, zigarroekin errez, hanketan egurrezko habe batekin kolpatuz eta burua lurrean joz konorterik gabe utzi arte.[22] 1971aren amaieran De Bruin utzi ondoren, Dworkin-ek esan zuen, bere senar ohiak eraso egin ziola, jazarri eta jazarri egin zuela, kolpatu eta mehatxatu egin zuela ezkutuan zegoen leku bakoitzean. Dworkin prostituta gisa aritu zen denboraldi horretan.[23] 1972an itzuli zen Estatu Batuetara.[24] Amsterdamdik alde egin aurretik, Ricki Abrams feministarekin hitz egin zuen Dworkin-ek Herbehereetako esperientziez, mugimendu feministaz eta elkarrekin idazten hasi ziren liburuaz. Dworkin-ek liburua osatzea erabaki zuen, Woman Hating izenekoa, eta Estatu Batuetara iristean argitaratzea.[25]

New Yorkera itzuli eta mugimendu feministarekin harremanetan jarri[aldatu | aldatu iturburu kodea]

New Yorken, Dworkin berriro aritu zen gerraren aurkako antolatzaile lanetan, lesbianen eskubideen eta Hego Afrikako apartheidaren aurkako manifestazioetan parte hartu zuen.[26] Muriel Rukeyser poeta feministak laguntzaile gisa kontratatu zuen.[27] Dworkin ere kontzientziazio feminista zuen talde batekin elkartu zen, eta laster feminismo erradikaleko mugimendu antolatuan sartu zen, emakumeen aurkako indarkeriaren aurkako kanpainetan arreta jarriz.[28] Idazketaz eta aktibismoaz gain, Dworkin-ek ospe handia hartu zuen hizlari gisa, batez ere tokiko talde feministek antolatutako ekitaldietarako.[29] 1977an, Prentsa Askatasunerako Emakumearen Institutuko (WIFP) kide egin zen Dworkin.[30]

Ondorengo bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1992an, The New York Times Book Reviewk gutun luze bat argitaratu zuen, prostituzioari eta pornografiari buruzko gorrotoaren jatorria deskribatzen zuena ("masa-prostituzio teknifikatua"); izan ere, espetxeko medikuek bortizki aztertu zuten haren historia, eta tratu txarrak eman zizkioten lehen senarrak eta beste gizon askok.[31]

Dworkin Bill Clinton presidentearen oposizio gogorra izan zen Monica Lewinskyren eskandaluan.[32] Paula Jonesi eta Juanita Broaddricki ere lagundu zien.[33]

Dworkin "demonizatu egin zuten, pornografoek, ez ezik baita liberal askok ere, ia mespretxu berean baitzituen", eta "Naomi Wolf bezalako feminista liberalek haserretzen zuten bitartean, onartu zuen haien ikuspuntua ez zela guztientzat onargarria. Hauxe gaineratu zuen:

"Zinez uste dut edozein mugimenduk erradikalak eta liberalak behar dituela" "Beti behar dituzu gelan modu egokian sartzeko, ahots-tonu egokiarekin hitz egiteko eta boterea eskuratzeko aukera duten emakumeak. Baina ondorio bat ere behar duzu ".[34]

2000. urtean, Scapegoat: The Jews, Israel and Women's Liberation argitaratu zuen. Bertan, emakumeen zapalkuntza juduen jazarpenarekin konparatzen zuen, juduen identitatearen sexu-politika eta antisemitismoa eztabaidatzen zituen, eta emakumeen zapalkuntzari erantzuteko emakumeen aberri bat ezartzea eskatzen zuen.[35][36][37]

2002an, Dworkin-ek bere autobiografia argitaratu zuen, Heartbreak: The Political Memoir of a Feminist Militant. Julie Bindelekin 2004an egindako elkarrizketa batean, hauxe esan zuen: "Bukatuta nengoela pentsatu nuen, baina bizitasun berria sentitzen dut. Emakumeei laguntzen jarraitu nahi dut".[38] Beste hiru artikulu argitaratu zituen The Guardian aldizkarian, eta beste liburu batean hasi zen lanean, Writing America: How Novelists Invennted and Gendered a Nation, Ernest Hemingway eta William Faulkner eleberrigileek AEBko nortasun politiko eta kulturalaren garapenean duten zereginari buruz, hura hil zenean amaitu gabe geratu zena.[2]

Azken urteetan, Dworkin-ek osasun ahula izan zuen, eta The Guardian-en azken zutabean erakutsi zuen belaunetan osteoartritis larria izateagatik ahulduta eta ia lisiatuta egon zela azken urteetan.[6] Egunkari bateko kazetari batek nola gogoratua izatea nahiko zukeen galdetu zionean, hauxe esan zuen:

"Museo batean gogoratua izan nahi nuke, gizonen nagusitasuna hilda dagoenean, nire lana gizarte galdu eta primitibo bateko tresna antropologikoa izatea nahiko nuke".[2]

2005eko apirilaren 9an lo zegoela hil zen, Washington Hiriko etxean, 58 urterekin, miokarditis akutuaren ondorioz.[7][8]

Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Andrea Dworkinen Our Blood liburua
Andrea Dworkinen Pornography liburua

Ez-fikziozko liburuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Banakako liburuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1974. Woman Hating: A Radical Look at Sexuality. Nueva York: Penguin Books. ISBN 978-0452268272. 
  • 1976. Our Blood: Prophecies and Discourses on Sexual Politics. Nueva York: Harper & Row. ISBN 978-0060111168. 
  • 1983. Right-Wing Women: The Politics of Domesticated Females. Londres: Women's Press. ISBN 978-0704339071. 
  • 1989. Letters From a War Zone: Writings, 1976–1989. Nueva York: E. P. Dutton. ISBN 978-0525248248. 
  • 1997. Life and Death: Unapologetic Writings on the Continuing War Against Women. Londres: Virago. ISBN 978-1860493607. 
  • 2000. Scapegoat: The Jews, Israel, and Women's Liberation. Nueva York: Free Press. ISBN 978-0684836126. 
  • 2002. Heartbreak: The Political Memoir of a Feminist Militant. Nueva York: Basic Books. ISBN 978-0465017546. 

Catharine A. MacKinnonekin lankidetzan[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1988. Pornography and Civil Rights: A New Day for Women's Equality. Mineápolis, Minesota: Organizing Against Pornography. ISBN 9780962184901. 
  • 1988. In Harm's Way: The Pornography Civil Rights Hearings. Boston: Harvard University Press. ISBN 9780674445796. 

Antologiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2019. Fateman, Joanna; Scholder, Amy (eds.). Last Days at Hot Slit: The Radical Feminism of Andrea Dworkin. Cambridge: The MIT Press. ISBN 9781635900804. 

Antologietako kapituluak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1995. Dworkin, Andrea. «Pornography Happens to Women». En Lederer, Laura; Delgado, Richard, eds. The Price We Pay: The Case Against Racist Speech, Hate Propaganda, and Pornography. Nueva York: Hill and Wang. ISBN 978-0809015771. 
  • 1996. ——— (1996). «Dworkin on Dworkin». En Bell, Diane; Klein, Renate, ed. Radically Speaking: Feminism Reclaimed. Melbourne del Norte, Victoria: Spinifex. or. 203-217. ISBN 1-875559-38-8. 
  • 1996. ———. «Biological Superiority: The World's Most Dangerous and Deadly Idea». En Jackson, Stevi; Scott, Sue, eds. Feminism and Sexuality: A Reader. Nueva York: Columbia University Press. or. 57-61. ISBN 978-0231107082. 
  • 1996. ———. «Pornography». En Jackson, Stevi; Scott, Sue, eds. Feminism and Sexuality: A Reader. Nueva York: Columbia University Press. or. 297-299. ISBN 978-0231107082. 
  • 2003. ———. «Landscape of the Ordinary: Violence Against Women». En Morgan, Robin, ed. Sisterhood is Forever: The Women's Anthology for a New Millennium. Nueva York: Washington Square Press. or. 58-69. ISBN 978-0743466271. 

Fikzioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1980. The New Woman's Broken Heart: Short Stories. East Palo Alto, California: Frog in the Well. ISBN 978-0960362806. 

Poesia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1966. Child. Heraklion. OCLC 4708955. 
  • 1967. Morning Hair. Filadelfia: Philadelphia College of Art. OCLC 9290267. 

Artikuluak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1977. «Marx and Gandhi Were Liberals: Feminism and the Radical" Left. East Palo Alto, Kalifornia: Frog in the Well. OCLC .
  • 1978. «Why So-Called Radical Men Love and Need Pornography». East Palo Alto, Kalifornia: Frog in the Well. OCLC .
  • 1985. «Against the Male Flood: Censorship, Pornography, and Equality». Harvard Journal of Law & Gender. 8: 1-30.
  • 1989. «The ACLU: Bait and Switch». Yale Journal of Law and Feminism. 1(1): 37-40 or.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Dworkin, Andrea (1983). «Abortion». En Right Wing Women. Consultado el 8 de octubre de 2020.
  2. ↑ a b c Julie Bindel. (12 de abril de 2005). Obituary. London.
  3. ↑ Julie Bindel. (30 de septiembre de 2004). A life without compromise. London.
  4. ↑ Women in Action (3:1998)| Intercourse - book review by Giney Villar. 2 de abril de 2003.
  5. ↑ Michael Moorcock. (21 de abril de 1995). «Fighting Talk» New Statesman and Society.
  6. ↑ a b Dworkin. (23 de abril de 2005). Through the pain barrier. London.
  7. ↑ a b Ariel Levy. (29 de mayo de 2005). «The Prisoner of Sex» New York.
  8. ↑ a b Beth Ribet. (11 de marzo de 2006). First Year: An Interview with John Stoltenberg. .
  9. ↑ Shalvi, Alice. «Andrea Dworkin, 1946–2005» Jewish Women Encyclopedia (Jewish Women's Archive).
  10. ↑ Dworkin, Heartbreak, p. 23.
  11. ↑ Dworkin, Life and Death, p. 3.
  12. ↑ Dworkin, Heartbreak, pp. 21–22.
  13. ↑ Vincent, Norah, Sex, Love and Politics: Andrea Dworkin, in New York Press, vol. 11, no. 5, Feb. 4–10, 1998, p. 42, col. 1 (main title and subtitle may have been in either order, per id., p. [1]).
  14. ↑ a b Dworkin, Life and Death, pp. 23–24, 28; Dworkin, Heartbreak, pp. 37–40.
  15. ↑ Both quotations: Vincent, Norah, Sex, Love and Politics, op. cit., p. 42, col. 4.
  16. ↑ Vincent, Norah, Sex, Love and Politics, op. cit., p. 42, col. 4 (quoting interviewer Vincent).
  17. ↑ Dworkin, Heartbreak, pp. 77–81.
  18. ↑ Dworkin, Heartbreak, pp. 80, 83.
  19. ↑ Dworkin, Heartbreak, pp. 83–85, 87.
  20. ↑ Dworkin, Heartbreak, p. 98.
  21. ↑ Dworkin, Heartbreak, pp. 107–112.
  22. ↑ Dworkin, Heartbreak, p. 119; Dworkin, Letters from a War Zone, pp. 103, 332.
  23. ↑ Catherine Bennett. (8 de junio de 2000). Doubts about Dworkin. London.
  24. ↑ Dworkin, Letters from a War Zone, pp. 332–333; Dworkin, Life and Death, p. 22.
  25. ↑ Dworkin, Life and Death, p. 22.
  26. ↑ Dworkin, Heartbreak, p. 123.
  27. ↑ Dworkin, Letters from a War Zone, p. 3.
  28. ↑ Dworkin, Heartbreak, p. 124.
  29. ↑ Dworkin, Heartbreak, pp. 139–143.
  30. ↑ «Associates |  The Women’s Institute for Freedom of the Press» www.wifp.org.
  31. ↑ Dworkin. (3 de mayo de 1992). Pornography and the New Puritans. .
  32. ↑ James Taranto. (4 de agosto de 1998). «Who's a Hypocrite—and Who Cares?» The Wall Street Journal.
  33. ↑ Candice E. Jackson. Their Lives: The Women Targeted by the Clinton Machine. Torrance, Calif.: World Ahead Publishing. p. 240.
  34. ↑ Andrea Dworkin, in The Telegraph, April 13, 2005, 12:02 a.m. (section "News", subsection "Obits", subsubsection "Culture"), as accessed February 15, 2013 (obituary).
  35. ↑ Nikki Craft. The Andrea Dworkin Lie Detector. Andrea Dworkin Online Library.
  36. ↑ Dworkin, Andrea, Scapegoat: The Jews, Israel, and Women's Liberation (N.Y.: Free Press, 2000 (ISBN 0-684-83612-2)), pp. 246, 245–246, 336, & 248.
  37. ↑ Take No Prisoners, in The Guardian, May 13, 2000, as accessed Sep. 6, 2010.
  38. ↑ Julie Bindel. (30 de septiembre de 2004). A life without compromise. London.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrea_Dworkin&oldid=9643608"(e)tik eskuratuta