Tegumentu-sistema

Tegumentu-sistema
	Azala tegumentu-sistemaren organo bat da Irudi gehiago
Xehetasunak
Honen parte	gizakiaren gorputza; Aparatua; estalkia
Identifikadoreak
Latinez	Integumentum commune
MeSH	A17
Kodea	TH H3.12.00.0.00001
TA	A16.0.00.001
TH	H3.12.00.0.00001
FMA	72979
	Terminologia anatomikoa

Anatomian eta zoologian, tegumentu-sistema organismo bat kanpotik bereizteko organoen multzoa da, hala nola azala, ilea, azazkalak, mukosak eta abar). Gorputzeko organorik handiena da, eta hesi fisiko bat osatzen du kanpoko ingurumenaren eta barne-ingurunearen artean, babesteko eta baldintza ezin hobeetan mantentzeko balio duena.

Sistemaren barruan sartzen dira: epidermisa, dermisa, hipodermisa, lotutako guruinak, ilea eta azazkalak. Hesi-funtzioaz gain, sistema honek funtzio konplexu asko betetzen ditu: gorputzaren tenperatura erregulatzea, fluido zelularrak mantentzea, D bitaminaren sintesia eta estimuluak detektatzea. Sistema horren hainbat osagaik batera lan egiten dute funtzio horiek gauzatzeko; adibidez, gorputzeko tenperatura termo-hartzaileen bidez erregulatzen da, eta termo-hartzaileek odol-fluxu periferikoa, transpirazio-maila eta gorputz-ilea doitzea eragiten dute.

Tegumentu sistemaren osaera

Azalak gizakiaren kanpo-estalkia osatzen du, jarraitutasun-irtenbiderik ez duena; izan ere, zulo naturaletan, pixkanaka mukosa bihurtzen da. Bertako organo garrantzitsuenetako bat da. Alde batetik bere tamainagatik, organorik handiena baita, 2m² inguruko azalera eta 4-5 kg-ko pisua du (gorputz-pisu osoaren %6, gutxi gorabehera). Bestetik, askotariko funtzioengatik, organismoa kanpoko ingurumenetik bereizteko eta harekin komunikatzeko aukera ematen diotelako^[1].

Geruzak

Anatomian eta funtzioan elkarren artean oso desberdinak diren hiru geruzaz osatuta dago, baina erlazio konplexuekin: epidermisa, dermisa eta hipodermisa^[1].

Geruza bakoitzaren lodiera aldatu egiten da eremu anatomikoaren arabera. Adibidez, betazalaren azal meheak 0,03mm eta 0,12 mm arteko lodiera izan dezake eta 1,4 mm-ra irits daiteke azal lodia (esku ahurrak). Horrela, epidermis palmar eta plantarra da gorputzeko zatirik lodiena, geruza estra bat baitu, argitutako geruza deiturikoa^[1].

Zelula amak azalaren maila guztietan daude, eta funtsezko pieza dira lurralde horretako fisiologia ulertzeko. Autoberriztatzeko zelula horien berezko ezaugarriek eta bioingeniaritzaren garapen harrigarriak aukera zirraragarriak planteatzen dituzte. Ildo horretan, larruazaleko zelula amek erakargarritasun berezia dute, haien kopurua nahiko handia baita, gorputzaren azaleraren eta irisgarritasunaren arabera ^[1].

Epidermisa

Epitelio laua da, poliestratifikatua eta keratinizatua, gorputz osoa estaltzen duena. Zelula gehien dituen eta ordezko dinamika izugarri handia duen larruazaleko geruza da. Lodiera aldakorra du, 0,1 mm-ko batez besteko balioarekin, eta 1 edo 2 mm-ko lodiera ere izan dezake oin-oinetan eta esku-ahurretan ^[1].

Azaleko geruza hau hainbat zelula motez osatuta dago: Keratinozitoak, % 90 eta 95 artean ordezkatzen dutenak, Langerhans Zelulak, %5 eta 10 bitartekoa, Melanozitoak eta Merkeleko zelulak ^[2].

Keratinozitoak: Oinarrizko geruzako zelula ametan dute jatorria, gainazalera migratuz keratinizazioa deritzon prozesu baten bidez, non aldaketa biokimiko eta morfologikoak ematen diren. Prozesua 30 egun inguru irauten du.
Langerhans irlak: Zelula mugikorrak eta dendritikoak dira, geruza pikordunaren geruza altuenetan kokatuak. Aurkezpen antigenikoan eta T eta B linfozitoen prozesu immunoestimulatzaileetan parte hartzen dute. Hanturazko erantzunean parte hartzen dute, erantzun immunearen estimulazioan jarduten baitute T linfozitoekin elkarreraginaren bidez. Zelula antigeno batekin kontaktuan (alergenoa, haptenoa, ... etab.) azalaren mailan (epitelioa) aktibatzen da eta ordu gutxitan migratzen da linfatikoen bidez eskualdeko gongoil eremura, zeinaren ganglioen kortexean, T linfozitoen eremuan, aurkezpen antigenikoa egiten duen erantzun immunologikoa eraginez. Linfozito birjinekiko sentsibilizazioaren ondorioz, memoria T linfozito bihurtzen direnak, hauek erantzunez migratzeko eta hasierako lesio-gunean kokatzeko ahalmena lortzen duten atxikimendu-molekulak adierazteko gaitasuna lortzen dute, hanturazko erantzuna hasiz.
Melanozitoak: Gandor neuraletik eratorritako zelula dendritikoak espezializatuak dira, eta egoera normaletan, geruza basalean kokatuta. Haien prozesu dendritikoak ondoko keratinozitoekin harremanetan jartzen dira. Azalaren kolorea hauen jardueraren araberakoa izango da, hau da: melanosomen ezaugarrien araberakoa, melanina sintetizatzeko jarduera entzimatikoaren araberakoa eta melanina transferitzeko gaitasunaren araberakoa.
Merkel zelulak: Oinarrizko geruza epidermikoan kokatzen dira, zentzumenezko (mekanorezeptore) axoiekin harreman estuan. Horregatik, hatz-kusinak, aho-mukosa edota ile-folikulu-etan kokatzen dira.

Egitura aldetik, epidermisa 4 geruzaz osatuta dago: geruza basala, geruza espinosa (edo Malpighian), geruza pikorduna eta geruza korneoa. Palmoplantar eremuko azalean geruza gehigarri bat gehitzen da pikorduna eta korneako geruzen artean, geruza argia deitzen dena ^[1].

Geruza basala edo geruza germinatiboa. Sakonena da eta erraz identifikatzen da, mintz homogeneoa baita. Mintz edo xafla basalak bereizten du dermisetik eta zelula zilindriko edo kubikoen geruza bakarreko geruza batek osatzen du. Hiru zelula-mota aurkitzen dira: bereizi gabeko zelula amak, mugarik gabe zatitzeko gaitasuna dutenak; zelula konprometituak, banaketa azkarra dutenak; eta melanozitoak.

Estratu espinosoa edo Malphigiokoa. 8-10 geruza zelula iragazgaitz eta irregular ditu, eta zitoplasmaren arantza-formako proiekzioen bidez eta ondoko zelulekin harremanetan jartzeko zelularteko zubiekin (desmosomak) lotuta daude.
Estratu pikorduna. Hemen hasten da keratinizazio-prozesua. Zelula erronboidalen 3-5 geruzak osatzen dute. Zelula horiek lautuagoak eta pikortsuagoak dira, keratohialina-granuluak dituztenak bere barne. Azken horiek mintz plasmatikotik hurbil daude, eta hortik exozitosi bidez jariatzen ditu, estratu pikortsuaren eta korneoaren arteko espazio estrazelularretara.
Estratu argia. Esku ahur eta oinazpietan aurkitzen da. Bertan nukleorik ez duten 2-3 keratinozito geruza oso laututa daude. Zitoplasman gelatinazko substantzia bat dute, eleidina, keratinaren aitzindaria. Oso aberatsa da lipoproteinetan eta bere funtsezko funtzioa ura sartzea edo irtetea eragoztea da.
Estratu korneoa. Epidermisaren geruzarik azalekoena eta zabalena da, lodieran gehien aldatzen dena. Keratinozito epidermikoak terminalki bereiztearen emaitza da. Geruza etengabe berritua eta oso babeslea. Larruazalaren lehen defentsa-lerroa da, eta giltzarria da kanpoko ingurunetik iristen diren erasoen aurkako hesi-funtzioan. Zelula ezkatadun, hil, lautu eta urtekariz osatutako 20-30 geruzak osatzen dute, korneozito izenekoak. Teila formako beste batzuen gainean daude, eta etengabe askatzen dira. Bi azpigeruza bereiziko genituzke korne-geruzaren barruan. Korne-geruza trinkoa zelulak elkarren artean itsasten direlako, sakonena. Beste geruza bat azalekoagoa eta laxoagoa dena. Azken hau, kanpokoagoa egiten den heinean, zelulen itsasgarritasuna galtzen du eta ezkatatu egiten dira.

Dermisa

Larruazalaren euskarri-egitura da, eta erresistentzia, elastikotasuna eta mugimenduetara eta bolumen-aldaketetara egokitzeko gaitasuna ematen dizkio. Larruazalaren masa handiena osatzen du eta gehienez 5 mm-ko lodiera du. Epidermisarekin lotzen du, mintz basalaren mailan. Elementu zelularrak dituen arren, konposizioa nagusiki zuntz-elastikoa da, kolagenoa eta zuntz elastikoak dituena. Hauez gain, glikosaminoglikanoen proportzio handia du, hala nola azido hialuronikoa, proteoglikanoak eta glikoproteinak. Ehun baskularizatua da, eta epidermisaren euskarri eta elikagai gisa balio du. Bertan sartuta daude, gainera: odol-hodiak, linfatikoak, nerbio sentsitiboak, muskuluak, folikulu pilosebazeoak eta izerdi-guruinak ^[1].

Geruza honetan ondorengo zelulak aurkitzen dira ^[2]:

Fibroblastoak: Ehun dermiko eta konektiboaren oinarrizko zelulak dira, mota guztietako zuntzak eta zelula arteko "zementu" substantzia sintetizatzen dituzte.
Dendrozito dermikoak: zelula dendritiko mesenkimalen populazio heterogeneoa adierazten dute.
Masto-zelulak: Hezur-muinean sortutako zelula mononuklearrak dira eta dermis peribaskularrean banatuta daude. Histamina, heparina, serotonina eta abarretan aberatsak diren pikor handiz kargatutako zitoplasma duen nukleo zentrala dute ezaugarri. Azken hau askatzen da I motako erreakzio alergiko bat abiarazten denean masto-zelularen gainazaleko antigeno-antigorputz konplexuaren elkarreraginaren ondorioz. Parte-hartze handia dute erreakzio alergikoetan eta hanturazkoetan ez ezik, beste hainbat prozesutan ere bai, hala nola bakterioen eta parasitoen aurkako defentsan. Hainbat gaixotasunetan parte hartu du, hala nola, artritis erreumatoidea, esklerosi anizkoitza, hesteetako gaixotasunak, etab.

Hipodermisa

Larruazaleko zatirik sakonena da eta adipozitoa du elementu zelular gisa. Ehun adiposoez osatuta dago eta ehun konektiboz bereizitako lobulutxoak eratzen ditu, fibroblastoz, dendrozitoz eta mastozitoez osatutako daudenak. Ehun konektibo laxoa hori, bere zuntzei esker, larruazala azpiko egiturei finkatzen da (muskuluen faszia eta hezurrak adibidez). Finkatze-puntu horiek gutxi garatuta badaude, azala mugitu egiten da tolesturak sortuz. Oso garatuta badaude edo oso ugariak badira aldiz, larruazala ia mugiezina da, oinazpia edo buruko ile-larrua hala nola. Hipodermisaren lodiera oso aldakorra da, kokapenaren, gorputzaren pisuaren, sexuaren edo adinaren arabera. Bertan ile-folikuluak, nerbio sentsitiboak eta odol-hodiak aurki daitezke ^[1].

Adipozitoek interes handia lortu dute, jada ez direlako uste energia-erreserba eta traumetatik babesteko elementu mekanikoa denik soilik, baizik eta babes-geruza sinple bat baino mekanismo konplexuagoen bidez endokrino eta termoerregulazio-jarduera garrantzitsua duen elementua dela uste da ^[2].

Eranskinak

Egitura espezializatuak dira batez ere dermisa edo hipodermisa, eta gainazalean lotuta. Ondorengoak dira ^[2]:

Izerdi-guruinak. Zati jariatzailea dute, kiribildua edo kiribila, eta iraizte zati bat hodi gisa. Bi mota daude:
1. Ekrineak gizakiaren izerdi-guruin nagusiak dira, termoerregulazio-eginkizuna dutenak. Banaketa orokorrekoak dira baina palmoplantar, besape eta kopeta eremuetan nagusitzen dira. Izerdi-guruin ekrinoak orduko litro 1 eta 1,5 litro artean izerdi ekoizteko gai dira eta gizakietan, tenperatura kritikoa den honetan, klima-baldintzetara egokitu dira. Beraz, Afrika Tropikaleko biztanleek adibidez, izerdi-guruin kopuru handiagoa dute baina gatz-kontzentrazio txikiagoa izerdian.
2. Apokrinoak, mota arraroa direnak gizakietan eta aparatu iletsu batekin lotuta daude. Batez ere besapeetan, eskualde anogenitalean eta titietan kokatzen dira, nahiz eta eremu periumbilikalean eta betazalen ere egon, azken eremu honetan Moll-en guruin bezala ezagutzen dira. Guruin hauek pubertaroarekin garatzen dira eta bakterio-floraren deskonposizioaren ondorioz usaina sortzen dute.
Folikulu pilosobazeoak.
1. Folikulu pilosoak. Ornodunen bilakaeran, ezkatak hainbat eranskin bihurtu ziren, hala nola luma, bizkarrezurra eta ilea. Primateen artean, handiek ile gutxien dutenak dira, beraz gizakia ez da oso iletsua da. Gorputzaren gainazala ia guztiz estalita dago ilez moduren batean (ilea edo ile terminala), palmondoak, zoladurak, genitalak eta betazalen eta zilbor zatietan izan ezik. Ileek ile-folikuluan dute jatorria eta keratina gogorrez osatuta daude.
2. Bilgor-guruinek jariatze holokrinoa dute eta ile folikuluekin dute lotura. Handienak aurpegiko ilearekin edo gizonezkoen bizarrekin lotuta daude. Guruin hauek pubertarotik aurrera jariatze-jardueran sartzen dira, nahiz eta horren intentsitatea pertsona ezberdinetan aldatuko den adinaren, sexuaren eta faktore genetikoen arabera. Ile elementu batekin lotzen ez diren leku bakarrak areola eta titia dira.
Azazkalak. Falange terminalaren dortsalean kokatutako plaka adartsuak dira. Azazkala zeharrargia izan behar du eta azpian oso baskularizatutako ehunaren kolorea nabaritu behar da. Azazkal-xafla falangearen periostioari lotzen zaion dermisa duen ohantze baten gainean dago. Azazkala, esan dugun bezala, xafletan sendo trinkotutako ezkaten keratina gogorrak osatzen du, azazkalaren matrizean sortutako erlaitz epidermikoaren geruzaren hondakinak.

Egitura baskularra eta linfatikoa

Epidermisa abaskularra izan arren, larruazalak sare baskular aberatsa du, termoerregulazio, zauriak sendatzeko, erreakzio immunologikoen eta odol-presioaren kontrolaren prozesuetan parte hartzen duelako. Larruazalak larruazalpetik eta muskulutik datozen zulatzaile-hodietatik jasotzen du bere odol-hornidura, dermisa perpendikularki zeharkatzen duten hodien bidez komunikatzen diren bi plexo horizontal eratuz ^[2]. Plexu hauek dira ^[1]:

Plexu sakona: juntura dermal-hipodermikotik hurbil kokatzen da eta izerdi-guruinak eta folikuluak bezalako egitura sakonei elikadura ematen die. Larruazalpeko arteria eta zain txikiz osatuta dago, eta bertatik irteten dira arteriolak eta benulak (plexua).
Azaleko plexoa: Dermis papilarren eta erretikularraren arteko mugatik hurbil kokatzen da eta eremu azpipapilarrean kokatutako plexoa osatzen du. Handik goranzko adar kapilarrak isurtzen ditu papiletara. Papil dermikoen amaieran "begizta" kapilarra deritzona sortzen da, non arteria kapilarra beno kapilarrarekin lotzen den.

Anatomikoki sinplea izan arren, mikrozirkulazio honen fisiologia eta larruazaleko odol-fluxuaren aldaketak oso konplexuak dira, hainbat faktoreren arteko erlazioaren ondorioz ^[1].

Aktibazio sinpatikoa, basokonstrikzioa eragiten duena
Sistema kolinergiko sinpatikoak basodilatazioan parte hartzen du
Basomodulazio endoteliodependentea
Erantzun miogenikoa. Epidermisaren ekarpena azaleko plexo arteriobenosoa da, tenperatura erregulatzeko funtsezko hodiak.

Sistema linfatikoak azaleko plexo bat du dermis azpipapilarrean eta sakona arteria plexus sakonaren azpian palmoplantar, digital eta eskrotal eremuetan ^[2].

Nerbio egitura

Nerbio-sistema periferikoa, autonomoa zein somatikoa, azalaren lodiera zeharkatzen du. Sistema eferente bat dago, nerbio-sistema autonomo sinpatikoa irudikatzen duena eta sistema baskular eta anexioaren funtzionamenduaz arduratzen dena: baskulazio-tonua, ile-erroaren estimulazio pilomotorra eta izerdia. Beste aldetik, sistema aferente bat, zentzumen-somatikoa, zentzumen-errezeptore ezberdinen bidez zentzumen-informazioa prozesatzeaz arduratzen dena ^[1].

Muskuluak

Muskulu leuna da, zorro folikularraren ehun konektiboari lotuta dagoena. Muskulua uzkurtzean, ilea zutitzea dakar, ez modu guztiz perpendikularra, baizik eta angulazio zabalarekin eta, aldi berean, sebazeoa konprimitzen du, bere edukiaren jariapena eraginez. "Erekzio kapilar" honek larruazalari "antzara-lurra" itxura ematen dio ^[1].

Funtzioak

Hesi funtzioa

Geruza pikordunaren eraikuntzaren bidez, epidermisaren ezinbesteko "hesi-funtzioak" barne-ingurune fisiologikoaren mantentzea bermatzen du eta organismoa babesten du ingurumen-erasoetatik (beroa, hotza, UV erradiazioa...), kaltegarriak izan daitezkeen substantzien barneratzetik eta bakterio patologikoen kolonizaziotik. Honekin batera, itxura osasuntsua eta funtzionamendu egokia bermatzen du ^[1].

Laguntza eta babes funtzioa

Hein handi batean dermisak hartzen du bere gain, bere diseinu konplexua hezurdura perfektu gisa konfiguratzen baitu: malgutasuna, indarra eta egitura anatomiko sakonagoen babesa. Kolagenoak eta azido hialuronikoak azala sendotzen dute eta epidermisaren ainguraketa sendoa eskaintzen dute hemodesmosomaren eta sotoko mintzaren eremuko beste osagai itsasgarri batzuen bidez. Ainguratze epidermikoaren eginkizun bera zuntz oxitalanikoek betetzen dute. Bere aldetik, zuntz elastikoek malgutasuna ematen dute. Dermisaren sare baskularra, mantenugaien etorrera erraztuz, ezinbestekoa da epidermisa zein bere eranskinak mantentzeko. Eta energia biltegi gisa balio duen hipodermisa, baita isolatzaile termikoa eta kolpeen aurkako babes mekanikoa ere ^[1].

Funtzio inmunologikoa

Aurreko hesiarekin lotuta dago eta patogenoen sarrera eragozten saiatzen da. Mikrobioen peptidoek eta lipidoek bakterioen mintzak hausten dituen hesi biomolekular gisa jokatzen dute. Beste alderdi bat immunitate zelularrari lotuta dago. Larruazalean zelula mieloideak eta linfoideak daude eta batzuk, Langerhans-en zelulak adibidez, periferiara bidaiatzeko eta gainerako sistema immunologikoa aktibatzeko gaitasuna dute ^[1].

Funtzio endokrinoa

D3 bitamina edo kolekaltziferola oinarrizko bi iturritatik lortzen da batez ere: elikadura (%10) eta epidermisaren konbertsio fotokimikoaren bidezko ekoizpen endogenoa, bereziki keratinozitoaren bidez, eguzkiaren UV argiaren parte hartzearekin. Ondoren, kolekaltziferola gibelean eta giltzurrunetan hidroxilatzen da D bitaminaren (kaltzitriol) forma aktiboarekin, hesteetan kaltzioaren xurgapena areagotzeaz arduratuko dena ^[1].

Funtzio exokrinoa

Izerdiaren eta sebazeo-guruinen jariatzearen bidez ematen da ^[1].

Zauriak eta sendatzeko eginkizuna

Prozesu konplexua da, non hainbat osagaik parte hartzen duten fase desberdinak burutzeko: hemostasia, hantura, ugalketa eta birmoldaketa. Ehun-faktoreek hartzen dute parte hemostasian, koagulazio-jauziaren abiaraztearen arduradunak, fibrina-koagulua sortu arte. Hanturazko fasean, neutrofiloak eta monozitoak dira kaltetutako eremura patogenoak ezabatzera joaten direnak. Keratinozitoen eta fibroblastoen ugaltzea ugaltze-fasearen erantzule da, granulazio-ehuna eratzen lagunduz. Azkenik, makrofagoen parte-hartzea ezinbestekoa da azken birmoldatze fasean: gehiegizko kolagenoa kentzen duen eta kolageno heldugabea mantentzen duen matrize bat jariatzen dute ^[1].

Termoerregulazio funtzioa

Batez ere odol sistemak hartzen du parte, azaleko odol-fluxua areagotuz. Horrela, beroa organismotik kanpoaldera transferituko da. Era berean, odol-fluxuaren aldaketak nerbio-sistema autonomoak kontrolatzen ditu: estimulazio sinpatikoak hodi-konstrikzioa dakar, eta, horregatik, beroa atxikitzea; bestalde, basodilatazioak beroa galtzea dakar. Basodilatazio hori gorputzaren tenperaturaren igoerari ematen zaion erantzuna da, ondorengo hipotalamoaren zentro sinpatikoen inhibizioaren bidez ^[1].

Zentzumen funtzioa

Nerbio-bukaera ugari egoteagatik gauzatzen da, hauen errezeptoreak dituztenak: ukimena, beroa, hotza, presioa, bibrazioa eta mina ^[1].

Erreferentziak

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t (Gaztelaniaz) Anatomía y fisiología de la piel.. Pediatr integral, 156. e1-e13 or..
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f (Gaztelaniaz) Carranza Gajardo, Emilio A. (2009). Anatomía de la piel. Cilad. Org., 23 or..

Kanpo estekak

Datuak: Q483213
Multimedia: Integumentary system / Q483213

[:0-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t (Gaztelaniaz) Anatomía y fisiología de la piel.. Pediatr integral, 156. e1-e13 or..

[:1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f (Gaztelaniaz) Carranza Gajardo, Emilio A. (2009). Anatomía de la piel. Cilad. Org., 23 or..

[1]

[2]