Valladolid–Campo Grande geltokia
| Valladolid–Campo Grande | |
|---|---|
| Hurrengo trenak | |
 | |
 | |
| Kokapena | |
| Udalerria | Valladolid,  Espainia |
| Geltokiaren datuak | |
| Kodea | 10600 |
| Zerbitzuak |      |
| Aldageltokia |    |
| Nasak | 3 |
| Trenbideak | 19 |
| Jabea | ADIF |
| Eragilea | Renfe Operadora |
Valladolid–Campo Grande Gaztela eta Leongo Valladolideko probintziako tren geltoki bat da, Valladolid udalerrian kokatuta dagoena.
Egoera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Geltokia honako burdinbide hauen ibilbidearen zati da:
Madril — Valladolid: 179,6 kilometro-puntua- Valladolid — Leon: 0,0 kilometro-puntua
- Madril — Hendaia: 248,523 kilometro-puntua
- Valladolid — Ariza: 0,0 kilometro-puntua
Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Trena 1856an iristen da Valladolidera hiriko sarrera nagusitik, Madrilgo bidetik, Campo Grande parketik. Valladolideko Udalaren jabetzako lursail horietan, desagertutako San Jose Komentuari zegozkionak, behin-behineko bidaiarientzako eraikin bat eraiki zen, zurezkoa eta neurri txikikoa, tailer orokorrekin batera, hiriko lehen industria handia izan zena.
Denborarekin, aurrekoaren gainean geltoki berri bat eraikitzeko beharra ikusi zen.[1]
Enrique Grasset ingeniari frantziarrak, Espainiako Iparraldeko Burdin Bideen Konpainia ohiarentzat lan egiten zuena, geltokia osatzen zuen Iparraldeko linea Orokorra (Madril-Irun) ustiatzen zuena, bere diseinuaren egilea izan zen, baita linearen beste geltokiena ere, horiekin antz handia duelarik, hala nola Madrilgo Iparraldeko geltokia, Medina del Campokoa. Hiria suntsitu zuen sutea Valladoliden lan egin zuen 1891tik. Eraikina definitzeko, 100 metro inguruko konboi baten luzera hartu zuen erreferentziatzat. Estazio berriak 1895eko martxoaren 14an jardun zuen, eta lanak urriaren 20an amaitu ziren; ez zen inaugurazio ofizialik egin. Obraren prezioa, guztira, 591.575 pezetakoa izan zen.[2]
Proiektuaren ildo nagusiek eklektizismo frantsesaren ildoei jarraitu zieten. Oinplanoa "U" formakoa da fatxada nagusia, garaipen arku bat bezala eratzen dena, harriz egina dago eta, bertan, hiru bao handi irekitzen dira, pilastraz bereizitako sarrerako ate bezala balio dutenak. Erdiko gorputzeko frontoiko apaingarrietan Angel Diez eskultoreak, Arte Ederretako eskolako irakasleak, esku hartu zuen. Bertan, lau metro inguruko bi emakume irudik babesten dute Valladolideko armarria, XIX. mendearen amaierako Valladolideko bi jarduera ekonomiko nagusiak irudikatzen dituztenak: industria, ondoan gurpil horzdun bat duela, eta nekazaritza, erlauntza espezie bat daramana.[2]
Grassetek berak burdinazko eta kristalezko markesinaren diseinuan parte hartzen du. Markesina horrek barruko nasa, trenbideak eta burdinurtuzko pilareak, saretazko habeak eta mentsulak estaltzen ditu.
Beste eraikin asko geltokiaren osagarri dira, hala nola ur-makinentzako nasak eta trenbide-tailerrak. 1882an 1095 langile zituen.[2]
2007ko abenduaren 23an jarri zen martxan abiadura handiko linea, Madril-Valladolid burdinbidea. Linea, RENFEren 102 serieko Talgo trenek erabiltzen dute, ahate ezizena dutenak, ibilbidea, 56 minututan egiten dutenak, gehienez 300 kilometro orduko abiaduran, beranduago, RENFEren 112 seriearekin ordeztu zirenak.
2015eko irailaren 29an jarri zen martxan Valladolid—Leon burdinbidea, Madril-Valladolid burdinbideari jarraipena emanez.
Istripuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1988ko martxoaren 3an, geltokiko 1. nasan "Cantabria" eta "Costa Vasca" espresuen arteko talka gertatu zen, Madrildik Santanderrera eta Bilbora zihoazenak, hurrenez hurren. "Cantabria" preso ohia aparkatuta zegoen eta "Costa Vasca" -ren "eragina jaso zuen. 8 biktimak "Cantabria" -n hil ziren.
1988ko ekainaren 24an, "Costa Verde" espresuak, Madril eta Xixón arteko bidea egiten zuenak, 12 bagoietatik 5 errailetik atera zituen, Valdestillas geltokiko orratzen aldaketa baten ondorioz. Lau zauritu izan ziren.
Geltokia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Gaur egungo bidaiarien eraikina 1895ekoa da, 1864an inauguratutako jatorrizkoa behin-behinekoa baitzen. Bidaiarien eraikinerako proiektuak, 1890ean onartuak, bidaiari- eta merkantzia-zerbitzuak zituen lehen mailako geltoki bat eraikitzea aurreikusten zuen; gainera, zamalanetarako kaiak, kotxerak eta lokomotora-biltegi bat eraikitzea ere aurreikusten zen. Proiektuaren ildo nagusiek eklektizismo frantsesaren gidalerroak jarraitu zituzten. Oinplanoak u forma hartzen du, fatxada nagusia, garaipen arku bezala eratzen dena, harriz egina dagoen bitartean, eta, bertan, pilastra bidez banandutako sarrera ate bezala balio duten hiru bao handi irekitzen dira.
Bidaiarientzako eraikina eraikitzeko erabilitako materialak, nagusiki, harria, adreilua, zura eta burdina izan ziren. Barrualdean, bidaiarien atariaz eta itxarongelaz gain, txartelak saltzeko txarteldegiak, kafetegia eta jatetxea, zirkulazio kabinetea eta abar daude. Kanpoaldean, burdinazko markesina zabala nabarmentzen da, nasak eta zenbait bide estaltzen zituena.
Gorputz zentraleko frontoiaren apainduran Angel Diez eskultorea aritu zen, Arte Ederretako eskolako irakaslea. Bertan, Valladolideko armarria, gutxi gora-behera lau metroko bi emakume irudiz babestuta dago, XIX. mende amaierako Valladoliden bi jarduera ekonomiko nagusiak irudikatzen dituztenak: Industria, ondoan gurpil horzdun bat duena, eta nekazaritza, erlauntza espeziea daramana. Enrique Grassetek berak burdinazko eta kristalezko markesinaren diseinuan parte hartu zuen. Markesina horrek barruko nasa eta bideak estaltzen ditu, eta burdinurtuzko pilareetan, saretazko habeetan eta mentsuletan oinarritzen zen.
Zerbitzuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Distantziz luzea[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Distantzia ertaina[aldatu | aldatu iturburu kodea]
|
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Javier Rodríguez Lázaro Los primeros ferrocarriles. Madrid: Ediciones Akal. (2000, p. 48.)
- ↑ a b c El Norte de Castilla, 1895ko martxoaren 16
Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q3327085
Multimedia: Valladolid Campo Grande train station / Q3327085