Le Corbusier

Wikipedia, Entziklopedia askea
Jump to navigation Jump to search
Le Corbusier
Le Corbusier 1933.JPG
Bizitza
Izen osoa Charles-Edouard Jeanneret-Gris
Jaiotza La Chaux-de-Fonds, 1887ko urriaren 6a
Herrialdea  Suitza  (1887 -  1965)
 Frantzia  (1930 -
Heriotza Roquebrune-Cap-Martin, 1965eko abuztuaren 27a (77 urte)
Heriotza modua istripua: itotzea
Familia
Aita Georges-Édouard Jeanneret
Ezkontidea(k) Yvonne Le Corbusier
Hezkuntza
Hizkuntzak frantsesa
Jarduerak
Jarduerak arkitektoa, margolaria, idazlea eta hirigilea
Lan nabarmenak Notre-Dame-du-Haut kapera
Villa Savoye
Unité d'Habitation Building Style
Radiant City
Jasotako sariak
Kidetza Artists Rights Society
Arteen eta Zientzien Ameriketako Estatu Batuetako Akademia
National Academy of Fine Arts (Argentina)
CIAM
Mugimendua modern architecturea
brutalist architecturea
purisma
IMDb nm0179285
Le Corbusier signature.svg

Le Corbusier, berezko izenez Charles Edouard Jeanneret (La Chaux-de-Fonds, 1887ko urriaren 6a – Roquebrune-Cap-Martin, 1965eko abuztuaren 27a) suitzar-frantziar arkitekto, hirigile, arkitektura-teoriko eta margolaria izan zen. Ezaguna egin zen Nazioarteko Estiloa edo Mugimendu Modernoaren sortzaileetako bat izan zelako, Ludwig Mies van der Rohe, Walter Gropius eta Theo van Doesburg arkitektoekin batera. Askoren ustez, XX. mendeko arkitektorik garrantzitsuena izan zen.

Nazioarteko Arkitektura Eskola delakoaren partaidea izan zen. L´Espirit Nouveau aldizkaria argitaratu zuen Amédée Ozenfantekin batera eta bertan adierazi zuen berrikuntzetarako bere gogoa. Bere lanetan funtzionalismo modernoa eta espresionismoa bateratu zituen. Eraikuntza geometrikoak egin zituen, eta oinezkoentzat toki bereziak gorde zituen berak urbanizatutako hirietan, landareei eta espazio irekiei nagusitasuna emanez beti. Arkitektura modernoa eraberritu duten arkitekto nagusietakoa izan da.

Bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

La Chaux-de-Fonds herrian jaio zen, Suitza frankofonoan. Aitak erloju kutxak lakatzen zituen jaioterrian eta amak musika- eta piano-eskolak ematen zituen. 1900ean, irarlan-ikasketak hasi zituen La Chaux-de-Fonds-eko arte-eskolan. Bertako irakasle batek margolaritza eta, geroago, arkitektura ikas zezan bultzatu zuen. 1905ean, bere lehen eraikina proiektatu zuen, arte-eskolako kide batentzako banakako etxebizitza.

1908an, Auguste Perret arkitektoaren agentzian hasi zen lanean; Perret aitzindaria zen hormigoi armatuaren erabileran. 1910ean, Berlinera joan zen Peter Behrensen agentzian lan egitera; Ludwig Mies van der Rohe eta Walter Gropius arkitektoak ezagutu zituen bertan.[1] 1911. urte osoan bidaia luzeak egin zituen; Viena, Errumania eta batez ere Mediterraneo inguruko herrialdeak -Turkia, Grezia eta Italia- bisitatu zituen, eta biziki markatu zuen hango herri-arkitektura zuriak. 1914an, Dom-Ino Etxea proiektatu zuen: betoi armatuzko egitura bat, erabateko burujabetza ziurtatzen zuena eta kopuru handitan eraiki zitekeena.

1919an L'Esprit Nouveau aldizkaria sortu zuen, Amédée Ozenfant margolariarekin eta Paul Dermée poetarekin batera. 28 zenbaki argitaratu zituen 1920 eta 1925 urteen bitartean. Bertan, purismo izeneko estetika joera formulatu zuten. Kubismoa gainditzeko ahaleginetan, purismoak nolabaiteko ordena aldarrikatu zuen berriro, eredu klasikoetara itzultzea, alegia. Le Corbusierrek eta Ozenfantek estetika arau berriak plazaratu zituzten. Dadaismoa ez bezala, zeinak modernotasuna historiaren ukatze teorikoarekin lotzen baitzuen, L'Esprit Nouveau ordena historiko baten barruan sartu zen, Cezanne eta kubismoa abiapuntutzat harturik. Arkitekturan bolumen bakunak erabiltzea proposatu zuen, industriarako egin zituen hainbat proiektutan (itsasontziak, hegazkinak, automobilak) igartzen den bezala, eta “bizitzeko makina” gisa definitu zuen etxebizitza. Etxe bateko bolumenek, oreka formala ez ezik -horretarako, Le Corbusierrek “urrezko epaia” eta “modulor” izeneko neurri unibertsala erabili zituen-, geometriako forma bakunen muina eta garbitasuna bilatu behar zuten.

1922an, Pierre Jeanneret lehengusuarekin batera, arkitektura estudioa ireki zuen Parisko Sèvres kaleko 35. zenbakian; hil arte bertan lan egin zuen. 1920ko hamarkada horretan hainbat jardueratan aritu zen, hala nola margolaritzan, saiakeren idazketan eta, jakina, arkitekturan. Garai hartan eraikitako banakako etxebizitza batzuk arkitektura arrazionalistaren ikono bihurtu ziren: Citrohan etxea (1920-1922), Roche-Jeanneret etxeak (1924, Paris), Stein etxea (1927, Garches); eta Ville Savoye (1929-1931, Poissy). Ville Savoyen argi eta garbi antzematen dira arkitektura funtzionalista definitzen duten elementuak: paretak, euskarri izan ordez, espazioa ixten edo irekitzen duten elementu bilakatu dira; fatxada guztian daude leihoak; etxe oina libre dago eta estalkia laua da.

Baina Le Corbusierren interesa ez zen etxebizitzetara mugatu, baizik eta hiri osoa eraldatzen saiatu zen. 1922an hiri idealaren lehenengo proiektua egin zuen: hiru beharrizan nagusien arabera (zirkulazioa, lan egitea eta bizitzea) egituratu zuen hiru milioi biztanleko hiri modernoa (Ville Radieuse). Erdigunerako etxe orratz garaiak proposatu zituen, kanporaxeago sei pisuko etxeak, eta ingurumarian “immeuble-ville” izeneko etxebizitzak. Sare ortogonal bat da proiektuaren oinarria. Le Corbusierrek arrazionalizazioa aplikatu zuen bai trafikoa ordenatzeko (oinezkoak eta ibilgailuak), bai eraikinak eta espazio berdeak antolatzeko. Hirigintza eredu horrek aplikazio asko izan zituen: Voisin plana, Parisen (1925); Obus plana, Aljerren (1931); Macia plana, Bartzelonan (1932); eta Buenos Aires, Montevideo eta São Paulokoak, besteak beste.

“Immeuble-ville” eredua, berriz, Le Corbusierrek 1943-1952 bitartean Marseillarako egin zuen “Unité d´Habitation” izeneko proiektuan aplikatu zen. Eraikin kolektiboa eta burujabea da. 1600 pertsona hartzen ditu, 337 etxebizitzetan (23 etxebizitza mota daude, txikienetik hasi eta zortzi umeko familia hartzen dueneraino). Eraikinaren banoan “denda kale” bat ere badago, 25 metroko garaieran. Eraikin burujabe gisa proiektatu zenez, jatetxea eta bilera aretoa ditu eta, eraikinaren gaineko aldean, gimnasioa, solariuma, haurtzaindegia, antzoki estali gabea eta igerilekua.

Arkitekturaren bost oinarriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1926an azaldu bezala, Le Corbusierrentzat arkitektura modernoa hurrengo bost puntutan oinarritu behar zen:

  1. Piloti-en erabilera. Hormigoizko eta altzairuzko zutabeen agerpenaren ondorioz, karga-hormen erabilerak ez zuen jada zentzurik, eta eraikinak lurretik jasota eraiki behar ziren, ahalik eta lurzoru-espazio gutxiago okupatzeko. Horrela, lurzorua libre geldituko zen, zirkulazioa eta landaredia jasotzeko.
  2. Lorategi-estalkiaren erabilera edo terraza-estalkiaren erabilera. Estalkiak laua izan behar zuen. Eraikinak zoruan okupatzen zuen berdegunea estalkian berreskuratu behar zen.
  3. Oinplano librearen erabilera. Zutabeek antzinako karga-hormak ordezkatu zituztenez, eraikinen oinplanoak malgutasunez eta askatasun osoz diseinatu zitezkeen. Barneko trenkadak funtzioaren ondorioz baino ez ziren antolatu behar.
  4. Luzekako leihoaren erabilera. Fatxadaren eta egituraren banaketaren ondorioz itxitura askatasunez diseinatu zitekeen, eta horren ondoriozko leihorik logikoena luzekakoa zen (leiho horizontala), argitasunik uniformeena ematen zuelako.
  5. Fatxada librearen erabilera. Aurreko puntuen ondorio zen. Fatxada eta egitura banatuta zeudenez, hura askatasunez diseinatu zitekeen, ia-ia margolan baten moduan.

Lan garrantzitsuenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gurutzeta etxea, La Plata, Argentina, 1949-1955.
Berlingo Unité d'Habitation bizitegi-eraikina.

Beste lan batzuk[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Chandigarheko Kapitolioko Legebiltzarren jauregia, 1955ekoa.
  • Planeix etxea, Paris
  • Frugès auzo modernoa, Pessac, Bordele, Frantzia
  • Cook etxea, Boulogne (Paris inguruan)
  • Nestlé pabilioia, 1927ko Parisko Feria
  • Errazuriz etxea (eraiki gabe)
  • Beistegi apartamentuak, Paris
  • Suitzako pabilioia, Cité Universitaire, Paris
  • Clarté eraikina, Geneva, Suitza
  • Hezkuntza Nazionaleko ministerioa, Rio de Janeiro, Brasil (Oscar Niemeyer eta Lucio Costa arkitektoekin batera)
  • Hainbat eraikin (villak bate zere), Ahmedabad, India
  • Brasilgo Etxea, Cité Universitaire, Paris (Lucio Costa arkitektoarekin batera)
  • Carpenter Ikusmen Arte Zentroa, Harvard, AEB
  • Gizakiaren Etxea (Le Corbusier zentroa), Zurich, Suitza

Idazlan garrantzitsuenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1923 Vers une architecture (Arkitektura baterantz)
  • 1924 Urbanisme (Hirigintza)
  • 1935 La ville radieuse
  • 1937 Quand les cathédrales étaient blanches (Katedralak zuriak zirenean)
  • 1934 La Charte d'Athènes (Atenasko Karta, argitaratzeko egokitua)
  • 1945 Les trois établissements humains (Hiru giza ezarpenak)
  • 1950 Le modulor
  • 1955 Le Modulor II La parole est aux usagers (Hitza erabiltzaileena da)
  • 1956 Les plans de Paris : 1956 - 1922 (Parisko planak, Voisin plana barne)

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • VON MOOS, STANISLAUS. Le Corbusier. 1. argitalpena. Bartzelona: Lumen, 1977. (Arquitectura. Palabra en el Tiempo; 126). ISBN 84-264-1126-6

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑   Fernandez Cabaleiro, Begoña, Le Corbusier: Una arquitectura para el hombre, Espacio, Tiempo y Forma, Serie Vil. Historia del Arte, t. 13, 2000, e-spacio.uned.es, http://e-spacio.uned.es/fez/eserv/bibliuned:ETFSerie7-C99C8225-FED4-5D46-56C6-D9E9D10914C1/Documento.pdf. Noiz kontsultatua: 2018-7-1 .

Kanpo loturak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Le Corbusier Aldatu lotura Wikidatan
Wikiesanetan badira aipuak, gai hau dutenak: Le Corbusier


"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Le_Corbusier&oldid=6360842"(e)tik eskuratuta