Morfina potentzia handiko analgesiko zaharra da, opioaren alkaloide fenantrenoa eta 1804an aurkitu zena, substantzia natural baita, Papaver somniferum lo-belarretik lortu zena. Opiazeoen aitzindaria izan zen, gerora kodeina, heroina... bezalako substantzia sintetikoak lortu ziren bere eragina hobetu nahian. Bere izena Morfeo, loaren jainko greziarrari zor diogu.
Halaber, erabilera medikoei dagokienez mina kentzeko gaitasuna du eta analgesiko moduan erabiltzen da kasu batzuetan.
Beste alde batetik, kalean droga ilegal moduan hartzea ez da ezohikoa izaten.
Morfinak mina garraiatzen den bideetan zelulak despolarizatzen ditu, bere garraioa oztopatuz. Dosi altuetan erabiliz gero, arnas depresioa eta koma eragin ditzake. Horregatik kontu handiarekin erabili behar da. Bere eraginen artean ondokoak aurki ditzakegu:
Morfinaren aho bideko xurgapena ona da. Hala ere, lehenengo iragaite efektua oso bortitza da eta ondorioz, bioerabilgarritasuna txikia. Honek digestio aparatuan ondo xurgatzen dela esan nahi du baina odolera heldutakoan gibeletik pasatzen da eta bertan gehiena degradatu egiten da, beraz, odolean eragina emateko morfina gutxiegi geratuko da. Hau konpontzeko bide parenteraletik injektatzen da.
Gibelean halaber, metabolismoaz gain, glukuronokonjugazioa ere gertatzen da, hau da, metabolito aktiboak sortuko dira efektu terapeutikoa luzatuz.
Morfinaren banaketa gantz ehunetan ematen da batez ere eta iraizketa, sendagai gehienak bezala gernu bidetik.
