Anne Frank

Anne Frank
(1941) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturak	Annelies Marie Frank
Jaiotza	Frankfurt am Main, 1929ko ekainaren 12a
Herrialdea	Weimarko Errepublika Alemania  (1929 -  1941) aberrigabea  (1941eko azaroaren 25a -
Bizilekua	Frankfurt am Main Merwedeplein 37-II (en) annex Prinsengracht 263 (en) Frankfurt am Main Bergen-Belsen
Lehen hizkuntza	alemana
Heriotza	Bergen-Belsen, 1945eko martxoa (15 urte)
Hobiratze lekua	Bergen-Belsen
Heriotza modua	berezkoa ez den heriotza: Tifusa
Familia
Aita	Otto Heinrich Frank
Ama	Edith Frank
Anai-arrebak	ikusi Margot Frank Eva Schloss (en)
Familia	ikusi Eva Schloss (en) (ahizpaorde)
Hezkuntza
Heziketa	6th Montessori School Anne Frank (en)
Hizkuntzak	nederlandera alemana
Jarduerak
Jarduerak	eguneroko-idazlea eta idazlea
Lan nabarmenak	ikusi Anne Franken egunkaria Tales from the Secret Annex (en)
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	judaismoa
annefrank.org

Anne Frank, jaiotzez Annelies Marie Frank, (Frankfurt, Alemania, 1929ko ekainaren 12a - Bergen-Belsen, 1945eko martxoa) alemaniar judua zen, idatzi zuen egunkaria dela-eta ezaguna Bigarren Mundu Gerran naziengandik ihesi ezkutuan zela.

Gerra garaian Amsterdameraino iritsi zen familiarekin batera, naziengandik ihes egin nahian. Familiarekin ezkutatzen zen zuloan egunkaria idatzi zuen. Hilabete batzuen ondoren ordea, familia osoa atxilotu zuten eta alemaniar kontzentrazio esparrutan banatu. 1944ko irailaren 2an bidali zuten Anne Auschwitzera eta geroxeago Bergen-Belsenera. 1945eko otsaila edo martxoan tifusak harrapatu eta neska hil zen. Handik egun batzuetara liberatu zuten kontzentrazio esparru hau, baina Annerentzat berandu izan zen. Familiako guztiak hil ziren, aita izan ezik.

Urte batzuk geroago, Annaren aita, Otto Heinrich Frank, arduratu zen bere alabak bi urte eta erdi idazten eman zuen egunkari intimoa argitaratzeaz: Anne Franken egunkaria (55 hizkuntzatan irakur litekeena).

Bizitza

Haurtzaroa Alemanian

Annelies Marie Frank Francfort del Menon (Frankfurt) hirian jaio zen, judu alemaniarren familia batean. Otto Heinrich Frank (1889ko maiatzaren 12a – 1980ko abuztuaren 19a) eta Edith Hollander (1900eko urtarrilaren 16a – 1945eko urtarrilaren 6a) zituen gurasoak. Margot Frank (1926ko otsailaren 16a – 1945eko martxoa) zen ahizpa zaharrena. Familia herritar juduen komunitate parekatu batean bizi zen; haurrak lagun katolikoekin, protestanteekin eta juduekin hazten ziren. Frank-ak judu erreformistak ziren (progresistak ere esaten zitzaien); juduen fedearen tradizio askori eusten zieten, baina ez ziren arauetara gehiegi mugatzen. Bere gurasoetatik, Edith zen sinestuna. Otto Alemaniako armadako teniente izan zen Lehen Mundu Gerran, eta gero enpresaburua zen, eta bere bi alaben prestakuntzaz arduratzen zen. Liburutegi pribatu zabala zuen eta neskak irakurtzera animatzen zituen. Anne etengabe konparatzen zuten bere ahizpa Margotekin, bera baino hiru urte zaharragoarekin, eta haren ustez zintzoa, eredugarria eta zuhurra zen; Annek, berriz, interes asko zituen, eta kanporakoa eta oldarkorra zen; desabantailan sentitzen zen Margoten aurrean. Anne Frankfurten bizi zen, familiarekin eta lagunekin, nazionalismo sozialistaren aurkako politikak bere bizitza hondatu baino lehen. Basileako Alice Frank aitaren aldeko amona bisitatzeko aukera izan zuen. Bernhard lehengusuaren kontakizunaren arabera, barre egiten zuen etengabe.

1933ko martxoaren 13an, Hitlerrek boterea hartu baino aste batzuk lehenago, NSDAPek gehiengoa lortu zuen Frankfurteko udal-hauteskundeetan, eta berehala agertu ziren antisemitak. Otto Frank ohartu zen zer arazo larria zutela gainean. Urte berean, Edith Aquisgranera joan zen neskekin, amaren etxera. Hasieran, Otto Frankfurten geratu zen, baina, gero, Amsterdamen Opektaren sukurtsala jartzeko eskaini zioten, enpresa alemaniarra, eta Herbehereetara joan zen negozioak martxan jartzera eta bere familia iristen zenerako dena prestatzera. Frankek alemaniar herritartasuna galdu zuten han, Reicheko herritarrei buruzko Legea aplikatuta.

Erbesteratzea Amsterdamen

1934an, Annek lau urte eta erdi zituela, ama Amsterdamera joan zen bi alabekin. Han, Otto senarrak hilabete batzuk zeramatzan, naziengandik ihesi, negozioak prestatzen eta familiaren etorkizuneko bizitza prestatzen.Hiritik hegoaldera, Rivierenbuurtera, joan ziren bizitzera. Alemaniatik zetozen familia judu asko zeuden han, eta seguruago sentitzen ziren Herbehereetan, haien aberrian baino.

Erbestean, alaben prestakuntzaz arduratzen jarraitu zuten gurasoek. Margot eskola publiko batera joan zen eta Anne Montessori batera, hura ere publikoa. Margotek emaitza bikainak zituen matematikan, eta Anneri ondo ematen zitzaizkion irakurketa eta idazketa. Hannah Goslar lagunik onenetako batek, Hanneli deitzen zioten batek, gero kontatu zuen Annek ezkutuan idazten zuela maiz, eta ez zuela ezer esan nahi edukiaz. Haren oroitzapenek Alison Leslie Gold-en liburu bat ekarri zuten, 1998an argitaratua. Beste lagun batek ere, Jacqueline van Maarsenek, urte batzuk geroago Annearekin izandako bizipenak kontatu zituen. 1935eko eta 1936ko udan, Anne izeba amonarekin kezkarik gabe geratu zen Suitzan, eta han ere lagunak egin zituen.

1933tik aurrera, Otto Frank Alemaniako Opekta enpresaren sukurtsal holandarraren ardurapean egon zen. 1938an, Hermann van Pels lagunarekin batera, bere familia juduarekin ihes egin zuen harakinarekin, espeziak saltzen zituen enpresa bat bat sortu zuen. Ottok ahalegin handia egin zuen diru-sarrera batzuk ziurtatzeko, nazionalistek aitaren bankua —1929ko mundu-krisi ekonomikotik ahul atera baitzen jada—nola desjabetu zuten ikusi baitzuen.

1939an, Anaren amona (Edith amaren ama) Amsterdamera joan zen Frankekin, eta haiekin geratu zen 1942an hil zen arte. Bere familiak lehen eskutik jakin zuen Edithen nebak, Walter Holländer-ek, nazionalistek nola jokatzen zuten hain modu gupidagabean. Walter Holländer "kristal hautsien gauean" atxilotu zuten, eta Sachsenhausen kontzentrazio-eremura eraman zuten, Herbehereetara joateko baimen berezi batekin. Hala ere, Otto Frankek baikortasunari eusten zion, baita sututako sinagogen berri izan ondoren ere. Gertaera hori 'sukarraren' erasotzat jo zuen, eta parte-hartzaile guztiei eragin zien. Baina haren itxaropena beldur bihurtu zen, 1939ko irailean, Poloniari egindako erasoak Bigarren Mundu Gerra piztu zuen.

Hitlerren hedatze-grinak Herbehereentzat ekar zezakeen mehatxuak kezkatzen zituen judu erbesteratuak, haiek neutralak izaten saiatzen baitziren. 1940ko maiatzaren 10ean, alemaniar Wehrmachtek herrialdea eraso eta okupatua izan zen. Herbeheretako tropak errenditu egin ziren eta Gilemina I.a Herbehereetako erreginak Londresera ihes egin zuen, han erbesteratu baitzen. Berehala argi geratu zen Herbehereetan bizi ziren juduek beste lurralde okupatuetakoek zuten destino bera espero zutela. Otto eta Edith Frankek ikusi zuten ezin zietela alabei egoera politikoa ezkutatu. Ordura arte, gurasoak saiatu ziren alaben aurrean arazoak alde batera uzten eta nolabaiteko normaltasuna simulatzen, baina Ana nahastuta zegoen. Borroka-izaeraren ondorioz, ez zen tolesten; ohituta zegoen bere ikuspuntuak inposatzen. Otto behin baino gehiagotan saiatu zen Estatu Batuetan edo Kuban asiloa lortzen, besteak beste, Nathan Straus lagunaren laguntzarekin. Hark lehen dama Eleanor Rooseveltekin harremanak zituen, baina ez zuen zorterik izan.

Gero eta "juduen aurkako" lege gehiago zeuden; beren eskubideak kentzen zizkieten, gizarte-bizitzatik eta erakunde publiko guztietatik kanpo uzten ziren. Anarentzat, Hollywoodeko izarren argazkiak gogo biziz biltzen zituelako, oso gogorra izan zen zinemara joatea debekatzea. Eskola berezi batera joan behar izan zuen, Lizeora, eta horrek lagun askorengandik bereiztea ekarri zuen. Judu guztiak behartuta zeuden haiek erregistratzera, baita haiek eta gero haien bizikletak erregistratzera ere. Juduen gurutzea eraman zietenean, herberear asko haiekin elkartu ziren. Baina, bestalde, Herbeheretako alderdi nazionalista eratu zen. Bere enpresa ikuskapen zorrotzetatik babesteko, Otto Frankek bere bi lankideri, jatorri arioa zutenei, eman zien zuzendaritza, paperean.

Hamahiru urte betetzean, 1942ko ekainaren 12an, Anak egunkari txiki bat jaso zuen opari, koadro gorri eta zuriko koaderno bat, egun batzuk lehenago adierazi zion aitari erakusleiho batean. Egun horretan bertan, Ana neerlanderaz idazten hasi zen, bere burua eta bere familia deskribatuz, baita etxeko eta ikastetxeko eguneroko bizitza ere. .

Atzeko etxeko ezkutalekua

Otto Frankek ezkutaleku bat prestatu zuen enpresaren atzeko aldean, Prinsengrachten 263. zenbakian, kolaboratzaile batek iradoki bezala. Eraikin nagusia, Westerkerk elizatik hurbil, ez zen deigarria; Amsterdam auzorako zaharra eta tipikoa zen. Atzeko etxea hiru solairuko eraikina zen, eraikin nagusiaren atzeko fatxadari lotua. Lehen solairuan bi gela txiki zeuden, bainugelarekin eta komunarekin, eta, gainean, logela handi bat eta beste txiki bat; azken horretan, esku-eskailera bat zegoen, ganbarara eramaten zuena.

Guztira 50 metro karratu inguru ziren. Bulegoen aurrean pasillo bat zegoen, eta bertan, liburu-apal baten atzean, ate bat irekitzen zen atzeko etxera zeraman eskailera aldapatsu baterantz.

Otto Frankek aurretik laguntza eskatu zion Miep Gies idazkariari (ezkongabetan, Hermine Santrouschitz). Berak zigortu egin behar zuen, juduak ezkutatuta, zigortua izateko arriskua bazuen ere, onartu eta erantzukizun zaila hartu zuen. Jan Gies senarrarekin batera, eta Ottoren kolaboratzaileak ziren Kugler eta Kleimanen eta Bep Voskuijlek atzealdeko etxeko bizilagunei lagundu zieten.

Frank familiaren egoera larritu egin zen 1942ko uztailaren 5ean Margot Frankek "Amsterdameko juduen emigraziorako unitate zentraletik" dei bat jaso zuenean. Unitate horrek lan-eremu batera erbesteratzea agintzen zuen. Margot joan ezik, familia osoa atxilotu behar zuten. Deiaren ondorioz, Otto Frankek espero baino lehen bere familiarekin ezkutalekura joatea erabaki zuen. Juduek ezin zituztenez garraio publikoak erabili, hainbat kilometro egin behar izan zituzten etxetik aterperaino, bakoitzak ahal zituen jantzi guztiak eramanez, ekipajeak ikusteko arriskurik ez izateko. Hurrengo egunean, uztailaren 6an, ezkutuko bizitza hasi zen familia osoarentzat, ezinezkoa zirudien Herbehereetatik ihes egitea, une hartan okupatuta baitzeuden. Helmut Silberberg, Anaren laguna, bisita egitera joan zen etxera, eta ez zeudela ikusi zuen. Disimulatzeko, familiak ordenarik gabe utzi zuen aurreko etxebizitza, eta Suitzara ihesi zihoazen paper bat utzi zuten. Astebete geroago, van Pels familia atzeko etxean sartu zen, 1942ko azaroan Fritz Pfeffer dentistak egin zuen bezala. Hasieran, aste gutxi batzuen buruan askatasuna berreskuratzeko itxaropena zuten, baina han gordeta bi urte baino gehiago eman zituzten. Denbora horretan guztian ezin izan ziren kalera irten, eta kontuz ibili behar zuten kanpotik entzun zitekeen zaratarik ez egiteko. Giroa tirabiratsua zen, eta errefuxiatuak beldurrez eta zalantzaz bizi ziren, eta horrek tentsio etengabeak eragiten zituen. Gatazka pertsonalak gero eta nabarmenagoak ziren. Anari ez zitzaion gustatzen gela Fritz Pfeffer-ekin partekatzea, eta pribatutasun mugatua izan. Askotan, amarekin eztabaidan ibiltzen zen, gero eta etsiago, eta horrek talka egiten zuen alabaren izaerarekin, eta Otto lasaitasuna berreskuratzen saiatzen zen. Anarentzat bereziki zaila izan zen bere nerabezaroa igarotzea. Garai hartan jarrera menderakaitza izan zuen, gurasoekin itxia eta haien bizimodura egokitzera behartua.

Miep Gies, elikagaiak ez ezik, gerraren berriak ere ekartzen zituen. Egun erdian, laguntzaileek errefuxiatuekin batera jaten zuten, eta arratsaldearen bukaeran, enpresako beste langileek eraikina utzi zutenean, Ana eta gainerakoak etxe nagusira joan zitezkeen, BBC entzuten zuten lekura. Albisteak kezkagarriak ziren: 1942ko uztailaren 17an atera zen lehen trena Auschwitzeko kontzentrazio-eremura, eta naziotasuna kendu zien juduei.

Denbora horretan, Anak liburu asko irakurri zituen, bere estiloa hobetzeko eta idazle autonomoa bihurtzeko. Idazteko trebetasuna handituz joan zen, autore gisa zuen konfiantza bezalaxe. Berak zalantzak zituen Ottok Edith benetan maite ote zuen; uste zuen harekin ezkondu zela, komenigarria zelako. Ana, berriz, Peter van Pels mutilaz arduratzen hasi zen, hasieran lotsatia eta aspergarria zela esan baitzion. Baina pasio baten ondoren amaitu zen harremana. Egunkariaren arabera, Ana deportazioa eta juduak delatatzeagatik ematen zuten diruaren jakitun zegoen.

Uztailaren amaieran, Van Pels (Van Daan) familia elkartu zitzaien: Hermann, Auguste eta Peter, 16 urtekoak, eta geroago, azaroan, Fritz Pfeffer (Albert Dussel), dentista eta familiako laguna. Anak idatzi zuen zeinen ona zen beste pertsona batzuekin hitz egitea, baina tentsioak berehala agertu ziren ezkutaleku horretan bizi behar zuten pertsona-talde horretan. Bere gela Pfeffer-ekin partekatu ondoren, Anak jasanezina zela pentsatu zuen, eta Auguste van Pelsekin borroka egin zuen, bere zentzutik kanpo zegoela uste baitzuen. Amarekin zuen harremana ere zaila izan zen, eta Anak idatzi zuen Anarekin ez zela gauza bera, ama abstraktuegia zelako. Batzuetan Margotekin eztabaidatu zuen, eta haien artean sortutako ustekabeko lotura bati buruz idatzi zuen, nahiz eta hurbilen aitarengandik sentitzen zen. Handik denbora batera, Peter van Pelsen jentilotasuna sumatzen hasi zen, eta sentimendu erromantikoak izatera iritsi ziren.

Irakurtzen eta ikasten ematen zuen denbora gehiena Anak, eta egunkarian idazten jarraitzen zuen: bere beldurrak, Peterrenganako atxikimendua, gurasoekiko gatazkak... Idazle aparta izateko tankera zuen, eta bera konturatuta zegoen; naziek harrapatu baino hilabete batzuk lehenago, egunkari hura garbira pasatzen hasi zen, gerra amaitutakoan argitaratuko zuelakoan. Iraganeko gertaerak kontatzeaz gain, Anak bere sentimendu, sinesmen eta nahiei buruz idazten zuen, eta gai horiei buruz ez zuen besteekin hitz egiten. Bere idazteko moduaz seguruago sentitzen zenez, hazi eta heltzen zen aldi berean, gai abstraktuagoak landu zituen, hala nola Jainkoarengan zituen sinesteak, edo gizakiak nola definitzen zuen. Aldizka idatzi zuen 1944ko abuztuaren 1ean azken idatzoharra egin arte.

Ana, bere familia eta lagunak atxilotu zituen Grüne Polizeik ("polizia berdea") 1944ko abuztuaren 4an, eta hilabete bat geroago, irailaren 2an, familia osoa trenez eraman zuten Westerborketik (Herbehereetako ipar-ekialdeko kontzentrazio-eremua) Auschwitzera, hiru egun eman zuten bidaia horretan. Bien bitartean, Miep Gies eta Bep Voskuijl, ezkutuan egon ziren bitartean babestu zituzten bi pertsonak, El Diario eta Anaren beste paper batzuk aurkitu eta gorde zituzten.

Harrapatu zutenetik, uste izan zen Gestapoko laguntzaile batek salatu zuela familia; beste ikerketa batzuek, berriz, adierazi zuten okupatzaileen aurkikuntza ustekabekoa izan zela, SSko agenteak eraikinean legez kanpoko enplegu-delituak ikertzen ari baitziren, eta juduen jazarpena ez zela haien helburua. 2022an nazioarteko aztarna-talde batek, besteak beste Vince Pankoke FBIko agente erretiratuak, ondorioztatu zuen oso litekeena dela Arnold van den Bergh notario judutarrak Frank familiaren ezkutalekua salatzea, eta, beraz, naziekin tratu bat egitea, bere familiaren segurtasuna bermatzearen truke, zenbait historialarik zalantzan jarri badute.

Ana, Margot eta Edith Frank, van Pels familia eta Fritz Pfeffer ez ziren bizirik atera nazien kontzentrazio-eremuetatik (nahiz eta Peter van Pels soroen arteko borroketan hil zen). Margot eta Ana hilabete igaro ziren Auschwitz ii-Birkenauren, eta gero Bergen-Belsenera bidali zituzten; han tifusez hil ziren 1945eko martxoan, askapena baino lehentxeago. Ottok bakarrik lortu zuen Holokaustotik irtetea. Miep-ek eman zion egunkaria, berak argitaratuko zuena Ana Franken Egunkaria izenburupean argitaratzeko, eta, azkenik, 70 hizkuntza baino gehiagotan argitaratu da.

Anaren eta Margot Franken omenez, Bergen-Belsenen kontzentrazio-eremuan, hil ziren barrakaren hobi komuna zegoen tokian dago Memoriala.

Ezkutalekurako sarrera, liburutegi baten atzean

Frank familia 1934tik 1942ra bizi izan zen apartamentu-multzoa, Merwedeplein

Daviden izarra, judu guztiek nazien okupazioan eraman behar zuten motakoa.

Fatxada, Opekta eraikin nagusia (ezkerrean), Prinsengracht-ean. Otto Frank-en bulegoak eraikinaren aurrean zeuden, eta achterhuis-en atzean

Víctor Kugler (antzinako edizioetan Kraler izendatu zuten), Johannes Kleiman (Koophuis), Miep Gies eta Elisabeth ''Bep''' Voskuijl ziren ezkutalekuaz zekiten enplegatu bakarrak, eta, Janekin batera, Gies senarra, eta Johannes Hendrik Bijel aita. Haiek ziren kanpoko jendearen eta etxeko bizilagunen arteko harreman bakarra, eta gerraren eta gertakari politikoen berri ematen zieten. Familiaren segurtasun eta biziraupenerako behar zen guztiaren hornitzaileak ere baziren; janari-hornidura gero eta zailagoa zen denborak aurrera egin ahala. Mementorik arriskutsuenetan animoa altxatzeko ahaleginari buruz idatzi zuen Anak. Guztiak jabetzen ziren juduei babesa ematea une hartan heriotzarekin zigortzen zela.

Atxiloketa eta heriotza

1944ko abuztuaren 4ko goizean, Grüne Polizei-k ("Ordenaren Polizia", Gizarte Segurantzak exekutatzen zituen funtzioak betetzen zituen polizia-indar uniformatua) eraso egin zion achterhuisari. Karl Silberbauer Babes Kidegoko sarjentuak gidatua, Segurtasun Zerbitzuko IVB4 atalekoa (SD), taldeak gutxienez Segurtasun Poliziako hiru agente zituen. Maizterrak kamioietan sartu eta eraman zituzten, galdeketa egiteko. Victor Kugler eta Johannes Kleiman espetxeratu egin zituzten, baina Miep Gies eta Bep Voskuijli alde egiten utzi zieten. Geroago, Miep Giesek eta Elly Vossenek achterhuisera itzuli ziren, hantxe aurkitu zituzten Anaren oharrak lurretik botata. Jaso egin zituzten, baita familiaren hainbat argazki-album ere, eta gorde egin zituzten.Giesek, gerra amaitzen zenean, Anari itzultzea pentsatu zuen. 2022an, nazioarteko ikertzaile-talde batek, besteak beste, Vince Pankoke FBIko agente erretiratuak, ondorioztatu zuen Arnold van den Bergh notario juduak salatu zuela Frank familiaren ezkutalekua, eta tratu bat eginda naziekin, bere familiaren segurtasuna bermatzearen truke.

Atxilotuak Westerbork-eko eremu batera eraman zituzten etxetik. Itxuraz, 100 000 judu baino gehiago igaro ziren eremu horretatik. Han, ezkutatutako zortziak "kriminaltzat" jo zituzten, beren borondatez lan behartuetara aurkezteko agindua ez betetzeagatik eta ezkutuan egoteagatik. "Barracones S" eremura eraman zituzten. Han, ardien hesi handi batek bereizten zuen eremua. Beren arropak erabiltzea debekatu zitzaien, eta uniforme urdina eman zitzaien, txaplata gorriekin eta zueko batzuk oinetarako. Gizonak eta emakumeak barrakoi desberdinetan zeuden arren, arratsaldez eta gauez elkar ikus zezaketen.

1944ko irailaren 2an taldea Westerborken tren baten sartu zituzten, eta 3 eguneko bidaiaren ondoren, Auschwitzeko kontzentrazio eremuraino erbesteratu zituzten, eta azken lekualdatzea izan zen. Hiru eguneko bidaiaren ondoren, helmugara iritsi ziren, eta gizonak eta emakumeak sexuaren arabera banandu ziren, elkar gehiago ez ikusteko. Iritsi berri ziren 1019 lagunetatik, 549 (15 urtetik beherako haurrak barne) gas-kameretara bidali zituzten zuzenean, eta han hil zituzten. Anak 15 urte bete zituen hiru hilabete lehenago, eta libratu egin zen, eta, nahiz eta achterhuiseko guztiak bizirik atera ziren hautapenetik, Ana aita hil egin zutelakoan zegoen.

Berehala hiltzeko hautatu ez zituzten beste emakumeekin batera, Ana behartua izan zen biluzik egotera, desinfektatzeko, burua kendu eta identifikazio zenbaki bat jarri zioten besoan. Egunez emakumeek lan behartuak egiten zituzten eta gauez barrakoi hozkailuetan pilatzen zituzten. Gaixotasunak azkar zabaltzen ziren, etalasterrera Anak zarakarrez estalita zuen azala.

Urriaren 28an hasi zen emakumeak Bergen-Belsenen birkokatzeko hautaketa. 8.000 emakume baino gehiago lekualdatu zituzten, besteak beste, Ana Frank, Margot Frank eta Auguste van Pels, baina Edith Frank atzean geratu zen. Presoak hartzeko dendak eraiki ziren, besteak beste, Ana eta Margot. Populazioa handitu ahala, azkar handitu zen gaixotasunen ondoriozko heriotza-tasa. Ana bi lagunekin elkartu ahal izan zen denboraldi labur baterako, Hanneli Goslar-ekin («Lies» deitu zuen egunkarian) eta Nanette Blitz, gerratik bizirik atera zirenak. Kontatu zutenez, Anak, biluzik, manta zati bat baino ez zuen, zorriz josita zegoenez, arropak kendu zituen eta. Burusoil, kolorerik gabe eta dardaraka deskribatu zuten, baina, gaixo egon arren, Margotengatik kezkatuago zegoela esan zien, haren egoera larriagoa baitzen. Goslar eta Blitz ez ziren Margot ikustera iritsi, bere literan geratu baitzen, ahulegi. Halaber, Anak bakarrik zeudela esan zien, eta gurasoak hil zirela. 1945eko otsailean, tifus-epidemia bat eremu osora zabaldu zen; 17000 presoren bizitza amaitu zela kalkulatzen da. Lekukoek geroago esan zuten Margot, oso ahul zegoenez, bere literatik erori eta kolpearen ondorioz hil zela, eta handik egun gutxira Ana ere hil zela, otsailaren erdialdean. Handik bi hilabetera, britainiar tropek askatu zuten soroa, 1945eko apirilaren 15ean.

Gerraren ondoren, Herbehereetatik nazien okupazioan erbesteratu ziren 110 000 juduetatik 5.000 baino ez ziren bizirik atera. Achterhuiseko zortzi maizterretatik, Anaren aita baino ez zen bizirik atera. Herman van Pels gaseztatu egin zuten taldea Auschwitz-Birkenauren 1944ko irailaren 6an. Bere emazte Auguste 1945eko apirilaren 9tik maiatzaren 8ra hil zen Alemanian edo Txekoslovakian. Bere semea, Peter, 1945eko maiatzaren 5ean hil zen Mauthausen-Gusen kontzentrazio-esparruan (Austria), Auschwitzetik oinez joan ondoren.

Friedrich Pfeffer doktorea (edo Dussel jauna) 1944ko abenduaren 20an hil zen, Neuengammeko kontzentrazio-eremuan. Johannes Kleiman eta Victor Kugler, Otto Franken bazkide komertzialak, ezkutuan egon ziren bitartean aurrekoei lagundu zietenak, atxilotu egin zituzten Frank familiari laguntzeagatik. Alemanian Arbeitseinsatz bat (lan-zerbitzua) egitera zigortu zituzten biak, eta gerratik bizirik atera ziren.

Ana Franken egunkaria

Egunkariaren argitalpena

Ana Franken egunkaria, 92 eta 93. orrialdeak Ana Frank etxean, Argentina

Otto Frank bizirik atera zen eta Amsterdamera itzuli zen. Emaztearen heriotzaren eta alabak Bergen-Belsenera eramatearen berri eman zioten, bizirik irauteko itxaropenarekin. Johannes Kleiman eta Victor Kugler, Otto Franken bazkide komertzialak, ezkutuan egon ziren bitartean aurrekoei lagundu zietenak, atxilotu egin zituzten Frank familiari laguntzeagatik. Biak 1945eko uztailean, Gurutze Gorriak Ana eta Margoten heriotza berretsi zuen, eta orduantxe eman zion Miep Giesek egunkaria. Irakurri ondoren, Ottok esan zuen ez zela konturatu Anak elkarrekin ezkutatuta egondako urteetan bere egonaldiaren gainean hain erregistro zehatza eta ondo idatzia izan zuenik. Anak Egunkarian idazle bihurtzeko adierazi zuen nahia hil ondoren bete nahian, hura argitaratzen saiatzea erabaki zuen. Urte batzuk geroago bere lehen erreakzioari buruz galdetu ziotenean, zera erantzun zuen, besterik gabe: «Ez nekien nire Ana txikia hain sakona zenik».

Anaren egunkaria bere pentsamendu intimoen adierazpen pribatu gisa hasten da, beste batzuek ez irakurtzeko asmoa adieraziz. Bere bizitza, familia, lankideak eta egoera deskribatzen ditu, eta eleberriak idatzi eta argitaratzeko gogoa aitortuz hasten da. Anak 1944ko udan, Gerrit Bolkesteinen irrati-transmisio bat entzun zuen —erbestean zegoen Neerlandarren gobernuko kide bat—, eta hark zioenez, gerra amaitzean, hango biztanleek alemaniarren okupaziopean jasandako zapalkuntzaren erregistro publikoa sortzeko asmoa zuen. Gutunen eta egunkarien argitalpena aipatu zuen, eta Anak bere egunkariarekin lagunduko zuela erabaki zuen. Idazkera zuzentzen, atalak ezabatzen eta beste batzuk berridazten hasi zen, argitalpen bat egiteko. Bere jatorrizko koadernoari zenbait koaderno gehigarri eta orri solteak ere erantsi zizkion. Taldeko kideentzat eta ongileentzat pseudonimoak sortu zituen. Van Pels familia Hermann, Petronella eta Peter van Daan bihurtu ziren; Fritz Pfeffer, berriz, Albert Dussel. Otto Frankek Egunkariaren jatorrizko bertsioa («A bertsioa») eta bertsio zuzendua («B bertsioa») erabili zituen argitaratzeko lehen bertsioa egiteko. Pasarte batzuk kendu zituen, batez ere emazteari buruz hitz egiten zutenak, oso kutsakorrak ez zirenak, eta sexualitate loretsuari buruzko xehetasun intimoez hitz egiten zuten atalak. Bere familiaren benetako identitateak berrezarri zituen, baina beste pertsonen izengoitiak aldatu zituen. Frankek Anne Romein-Verschoor historialariari eraman zion egunkaria, eta hura argitaratzen saiatu zen, arrakastarik gabe. Gero, Jan Romein senarrari pasatu zion, eta hark liburuari buruzko artikulu bat idatzi zuen, «Kinderstem» («La voz de una niña») izenburupean, Het Parool egunkarian, 1946ko apirilaren 3an. Hauxe idatzi zuen: «Neskatila baten ahotsean patxadaz adierazita, faxismoaren gorroto guztiak erakusten ditu, Núrembergen iritzien ebidentzia guztiak batera baino hobeto». Bere artikuluak editoreen arreta erakarri zuen eta Amsterdameko Contact editoreak Het Achterhuis (Atzeko etxea) argitaratu zuen Diario, 1947an, Herbehereetan. 1950ean berrinprimatu zen. 1955eko apirilean agertu zen gaztelaniazko egunkariaren lehen itzulpena, Las salas de atrás (Mª Isabel Iglesiasen itzulpena, Garbo argitaletxea, Bartzelona) izenburupean.

Albert Hackett-ek 1955ean New Yorken estreinatutako Egunkarian oinarritutako antzezlan bat idatzi zuen, Antzerkiko Pulitzer saria jaso zuena. Lana 1959an eraman zuten zinemara, Ana Franken egunkaria izenburupean. Millie Perkins aktorea izan zen protagonista, eta Shelley Winters, berriz, Van Pels andrearen ezaugarria. Bigarren mailako aktore onenaren Oscar saria irabazi zuen, eta Ana Franken Etxeari eman zion. Filmak harrera ona izan zuen eta beste bi Oscar sari irabazi zituen. Hala ere, ez zen arrakasta handia izan txarteldegian, nahiz eta arreta handia piztu zuen, eta horrek areagotu egin zuen liburuarekiko mundu-interesa. Urteek aurrera egin ahala, gero eta ospe handiagoa hartu zuen egunkariak, eta gaur egun nahitaezkoa da zenbait herrialdetako batxilergoan eta Estatu Batuetako zenbait estatutan. 2008ko otsailean, Madrilen, El Diario de Ana Frank – Un Canto a la Vida musikala estreinatu zen, eta Ana Frank Fundazioak lehen aldiz utzi zizkion enpresa bati Ana Franken eta haren lanaren gaineko musikala mundu osoan ordezkatzeko eskubideak.

1986an, Egunkariaren edizio kritiko bat argitaratu zen. Edizio honek jatorrizko atalak eta aitak aldatutako atalak konparatzen ditu, eta bere benetakotasunari buruzko eztabaida eta familiari buruzko datu historikoak biltzen ditu. 1988an, Cornelis Suijk-ek —Ana Frank Fundazioko zuzendari ohia eta Estatu Batuetako Holokaustoari buruzko Hezkuntzarako Fundazioko lehendakaria— iragarri zuen argitaratu aurretik Otto Frank del Diario egunkariak ezabatutako bost orrialde lortu zituela. Suijk-ek dio Otto Frankek 1980an hil baino lehentxeago eman zizkiola orrialde horiek. Ezabatutako orriek Ana Franken iruzkin oso kritikoak dituzte gurasoen eta amarekiko ezkontza-harremanari buruz. Suijkek bost orrialdeei buruzko autore-eskubideak erreklamatzeko hartu zuen erabakiak eztabaida sortu zuen Estatu Batuetan bere sorrera finantzatzeko. Gerrako Dokumentaziorako Neerlandeko Institutuak, eskuizkribuaren egungo jabeak, falta ziren orriak emateko eskatu zuen. 2000. urtean, Hezkuntza, Kultura eta Zientzia Neerlandeko Ministerioak 300 000 dolar eman zizkion Suijk fundazioari, eta orriak 2001ean entregatu ziren. Ordutik, Egunkariaren edizio berrietan sartu dira.

2004an, liburu berri bat argitaratu zen Herbehereetan, Mooie zinnen-boek (Libro de palabras bonitas) izenekoa. Bertan, Anak, aitaren aholkuaz, achterhuisean egon zenean bildu zituen liburuen eta poema laburren zatiak zeuden.

Ana Franken eta haren egunkariaren ospea

Anne Frank eskolan (Montessorischool, Niersstraat 41-43), 1940

Eleanor Rooseveltek, Estatu Batuetako Egunkariaren lehen ediziorako sarreran, honelaxe deskribatu zuen:

«gerrari eta hark gizakiengan duen eraginari buruz irakurri dudan iruzkin jakintsu eta hunkigarrienetako bat».

Ilya Ehrenburg idazle sobietarrak geroago esan zuen:

"Sei milioiko ahotsaz hitz egiten duen ahots bat; jakintsu edo poeta baten ahotsa ez, neskatila arrunt batena baizik".

Ana Franken idazle eta humanista maila handitu ahala, Holokaustoaren sinbolo bihurtu da, eta jazarpenaren ordezkari gisa gehiago. Hillary Rodham Clintonek, 1994an Elie Wiesel Giza Sariaren harrera-diskurtsoan, Ana Franken Egunkaria aipatu zuen, eta esan zuen:

«gure gazteen axolagabetasunaren eta prezio beldurgarriaren aurrean esnatzen gaitu»,

eta Sarajevon, Somalian eta Ruandan gertatu berri diren gertakariekin lotu zuen. Ana Frank Fundazioaren 1994ko sari humanitarioa jaso ondoren, Nelson Mandelak jendetza batengana jo zuen Johannesburg-en, esanez Ana Franken egunkaria irakurri zuela espetxean zegoela eta «haren hats handia lortu zuela». Anak nazismoaren aurka egindako borroka apartheidaren aurka berea zuenarekin alderatu zuen, bi filosofien arteko lerro paraleloa eginez, honako iruzkin honekin: «sinesmen horiek faltsuak direlako, noski, eta Ana Franken antzekoek beti desafiatuko dituztelako eta porrotera bideratuta daudelako». Melissa Müllerren Ana Franki buruzko biografiaren azken mezuan, Miep Giesek uste zuena uxatzen saiatu zen, handitzen ari zen uste oker bat baitzen, «Anak Holokaustoaren sei milioi biktimak sinbolizatzen ditu», honela idatzita:

«Anaren bizitza eta heriotza bere patua zen, sei milioi aldiz errepikatu zen norbanako patua. Anak ezin du, eta ez du, ordezkatu behar, naziek beren bizitza lapurtu zizkieten gizabanako asko... Baina patuak Holokaustoaren erruz munduak jasan zuen galera izugarria onartzen laguntzen digu».

Egunkaria ere goretsi egin dute literatura-merezimenduagatik. Anaren idazketa-estiloa komentatuz, Meyer Levin judu estatubatuarrak, Otto Frankekin lan egin zuen egunkaria dramatizatzen, hil eta gutxira, «ondo eraikitako eleberri baten tentsioari eustea» goraipatu zuen, John Berryman poetak idatzi zuen irudikapen bakarra zela, ez bakarrik nerabezaroarena, baita «haur baten prozesu misteriotsu eta funtsezkoarena ere». Bere idazkera, hein handi batean, pertsonaien azterketa da, eta bere inguruko pertsona bakoitza begi astun, zurrun batekin aztertzen du. Noizean behin, krudela eta, sarritan, partziala da, batez ere Fritz Pfeffer-en eta bere amaren irudikapenetan. Müller-ek azaltzen du «umore-aldaketa arruntak nerabezaroan» lanaren bidez bideratu zituela. Bere buruaren eta bere inguruaren azterketa modu introspektiboan, analitikoan, oso autokritikoan egiten da, eta frustrazio-uneetan, bere barnean zegoen borroka kontatu zuen: izan nahi duen «Ana ona» eta ustez «txarra». Otto Frankek bere editorea gogoratu zuen, eta azaldu zuen zergatik uste zuen Egunkaria hain luze irakurriko zela: «Esan zuen Egunkariak bizitzaren hainbat etapa hartzen dituela, irakurle bakoitzak hura hunkitzen zuen zerbait aurki zezakeela».

Desafio negatiboak eta legezko ekintzak

Estatua de Ana Frank-en estatua, Ámsterdam

Argitaratu zenetik, egunkariaren izena zikindu nahi izan da, eta 1970eko erdialdetik aurrera David Irving (Holokaustoaren ukatzailea) konstantea izan da egunkaria benetakoa ez dela esaten. Robert Faurisson negatibistaren arabera, egunkaria ez zuen Ana Frank-ek idatzi, 1938. urtean asmatu eta Argentinan patentatutako boligrafoz idatzitako orriak baititu, 1943ko ekainaren 10ean, baina ez zen Alemanian sartu urtebete geroagora arte, Ana kontzentrazio-eremura eraman zuten data (1944ko irailaren 2a), eta egunkaria amaituta zegoen. Nolanahi ere, egunkarian egindako azterketek erakutsi dutenez, boligrafoan idatzoharrak dituzten orrialdeak bi dira, 1960an testua aztertu zuen grafologo batek gehitutakoak. 2006. urtean, Ikerkuntza Kriminaleko Bulego Federalak (BKA), 1980an boligrafoan idatzitako bi orrialde horiek bazirela ziurtatu zuenak, jakinarazpen bat egin zuen lau orritan argi eta garbi azaltzeko.

Holokaustoa ukatzen dutenek egindako adierazpen publikoak zirela eta, 1999an Teresien da Silva, Ana Frank-en Etxearen izenean, adierazpen hauxe egin zuen:

«eskuin-muturreko askorentzat [Ana] oztopo bat dela erakusten du. Juduen jazarpenaren lekukotza eta kontzentrazio-eremu batean hil izana nazionalismo sozialistaren errehabilitaziorako bidea oztopatzen ari dira».

1950eko hamarkadaz geroztik, Holokaustoa ukatzea arau-hauste kriminala izan da Europako herrialde batzuetan, eta legea erabili da neonazi jarduera areagotzea saihesteko. 1959an, Otto Frankek legezko ekintzak hartu zituen Lübeck-en Lothar Stielauren aurka. Lothar Stielau ikastetxeko irakaslea zen, eta Hitleriar Gaztedietako kide ohia. Eskola-dokumentu batean, Egunkaria faltsutze gisa deskribatu zuen. Epaimahaiak egunkaria aztertu eta 1960an hura benetakoa zela ondorioztatu zuen. Stielauk atzera egin zuen aurreko baieztapenetik, eta Otto Frankek ez zuen eskaera urrunago eraman. Haren adierazpenak berretsi egin zuen Otto Frankek eta beste lekuko batzuek lehenago aurkeztutako gertaeren bertsioa.

1976an, Otto Frankek ekintzak hasi zituen Frankfurteko Heinz Rothen aurka. Egunkaria faltsutzea zela zioten liburuxkak argitaratu zituen Rothek. Epaileak erabaki zuen, ildo horretan baieztapen berriak argitaratzen bazituen, 500.000 marko alemaneko isuna ordaintzera kondenatuko zutela eta sei hilabeteko kartzela-epaiari aurre egingo ziola. Auzitegi alemanek bi kasu ezetsi zituzten 1978an eta 1979an, adierazpen-askatasunerako eskubidean oinarrituta, ikusirik kexa ez zuela «alderdi kalteturik» egin. Epaimahaiak kasu bakoitzean adierazi zuenez, kaltetutako alderdi batek, Otto Frankek esaterako, beste eskaera bat eginez gero, difamazioagatiko eginbideak ireki zitezkeen.

Eztabaida 1980an iritsi zen punturik gorenera, bi neonaziren atxiloketa eta epaiketarekin: Ernst Römer eta Edgar Geiss. Epaitu eta aurkitu zituzten inprimakiak sortu eta banatzearen errudun, Egunkaria-ren faltsutasuna salatuz. Ondoren, Otto Franken auziperatu zituen. Apelazioan, historialari-talde batek Otto Frankek eskatuta dokumentuak aztertu eta haien egiazkotasuna zehaztu zuen.

1980an Otto Frank hil zenean, jatorrizko egunkaria, eskutitzak eta orri solteak barne, Herbeheretako Gerraren Dokumentaziorako Institutuari utzi zioten herentzian. 1986an, Institutuak egunkariaren auzitegi-azterketa egin zuen Herbehereetako Justizia Ministerioaren bidez. Kaligrafia egiaztatutako egile-aleekin erkatu ondoren, bat zetozela eta papera, erabilitako kola eta tinta erraz eskuratzen ziren egunkaria idatzi zela esaten zen sasoian. Azkenean, Egunkaria benetakoa zela erabaki zuen. 1990eko martxoaren 23an, Hanburgoko Eskualdeko Auzitegiak bere egiazkotasuna berretsi zuen.

Aintzatespenak eta ohoreak

Estatua de Ana Frank-en estata,Utrecht, Herbehereak

***Ana Frank Fundazioa eta Ana Franken Etxea

***Artikulu nagusia: Ana Franken etxea

1957ko maiatzaren 3an, herritar talde batek, Otto Frank barne, Ana Frank Fundazioa sortu zuen, Prinsengrachten eraikina eraistetik salbatzeko ahaleginean, eta jendearentzat eskuragarri jartzeko. Otto Frankek nabarmendu zuen fundazioaren helburua kultura, erlijio eta arraza desberdinetako gazteen arteko harremana eta komunikazioa sustatzea izango zela, eta intolerantziaren eta arraza-bereizkeriaren aurka egitea.

Ana Frank-en Etxeak 1960ko maiatzaren 3an zabaldu zituen ateak. Opekta biltegia, bulegoak etaachterhuis-ak dira, altzaririk gabe, bisitariak gela guztietan ibiltzeko. Lehengo maizterren zenbait erlikia pertsonal gordetzen dira, hala nola Anak horman itsatsitako zinema-izarren argazkiak, Otto Frankek paper margotuaren zati bat, hazten ari ziren bitartean alaben altuera markatzen zuena, eta mapa bat, indar aliatuen aurrerapena horman erregistratua, plexigla-xaflez babestua gero. Peter van Pelsen bizileku zen gela txikitik, pasillo batek eraikina inguruko Fundazioak erositako eraikuntzekin lotzen du. Beste eraikin horiek Egunkaria gordetzen dute, baita erakusketa ez-iraunkorrak ere, Holokaustoaren hainbat alderdi deskribatzen dituztenak, eta munduko hainbat lekutan arraza-intolerantziaren lagin garaikideagoak. Herbehereetako erakarpen turistiko nagusietako bat da, eta urtero milioi erdi pertsonak baino gehiagok bisitatzen dute.

1963an, Otto Frankek eta haren bigarren emazteak, Fritzik (Elfriede Markowitz-Geiringer), Anne Frank Fonds ongintza-erakunde gisa ezarri zuten, Basilean (Suitza). Fonds-ek dirua biltzen du behar duten kausei emateko. Hil ondoren, Ottok Egunkariaren gaineko eskubideak legatu zizkion erakunde horri, eta klausula bat ezarri zuen: urtero onura gisa sortutako lehen 80 000 franko suitzarrak oinordekoen artean banatzea, eta kopuru horretatik gorako diru-sarrera guztiak Fonds-era bideratzea, administratzaileek hori merezi zutela uste zuten proiektuetan erabiltzeko. Nazioen arteko Justuen tratamendu medikorako finantziazioa ematen du urtero. Urte horretako urteko txostenean, maila globalean ekarpenak egiteko egindako ahaleginaren berri eman zuen, Alemanian, Israelen, Indian, Suitzan, Erresuma Batuan eta Estatu Batuetan egindako proiektuen laguntzarekin.

Ana Frank-en Etxeak bost erakunde elkartu ditu: Erresuma Batuan, Alemanian, Estatu Batuetan, Austrian eta Argentinan. Ana Franken Etxeko hezkuntza-jarduerak bideratzeaz gain (adibidez, «Ana Frank: eguneko historia » erakusketa ibiltaria), berezko hezkuntza-jarduerak egiten dituzte.

Espazio publikoen, ekipamenduen eta estatuen dedikazioa

Ana Frank-en estatua, Sara Pons-en lana, Ana Frank Plaza, Bartzelona

Munduko hiri, herri, herrialde eta erakundeen zerrenda luzea dago, batez ere Europan, eta haien oroimena ohoratu dute kaleak, plazak, hiribideak, estatuak, eskulturak eta ekipamenduak eskainiz, besteak beste.

Espainia

1998ko otsailaren 13an, Bartzelonako Villa de Gràcia auzoan, Ana Frank plazan, gune publiko bat inauguratu zen bere izenarekin. Gainera, 2001ean, Sara Pons Arnalen omenezko estatua errealista jarri zen. Zentro Artisau Tradizionariusaren (KAT) sarrerako hegal txikiaren gainean dago Ana Frank, plaza berean. Ahoz behera luzatuta dago, eta eguneroko pertsonala mantentzen du, hausnarketa eginez. Fatxada berean, distantzia hurbil baina txikiagoan, multzoaren elementu gisa, brontzezko bi orrialde daude, eta Sara Pons estatuaren autorearen gogoeta- eta aintzatespen-hitz batzuk jasotzen dituzte.

Ikus, gainera

Holokaustoarekin eta Bigarren Mundu Gerrarekin zerikusia dutenak

Ana Franken bizitzari buruz 1995ean egindako film dokumentala gogoratuz.

• Recordando a Ana Frank — 1995ean Ana Franken bizitzari buruz egindako film dokumentala.
• Campo de concentración de Auschwitz
• Campo de concentración de Bergen-Belsen
• Miep Gies
• Karl Silberbauer (suboficial de las SSko azpiofiziala, Anne Frank eta familia atxilotu zituena)
• Corrie ten Boom (bizirik iraun zuena)
• Etty Hillesum — emakume judua, gerran egunkari bat idatzi zuena.
• Rutka Laskier
• Hanneli Goslar (bizirik iraun zuena)
• Susanne Ledermann
• Holocausto
• Tanya Savicheva — Leningradoko setioan sei hilabetez bere familiaren hilketa erregistratu zuen neska errusiar bat.

Egunerokoa

• Het Achterhuis, 1947 (jatorrizko bertsioa, nederlanderaz)
• Anne Franken egunkaria, Erein, Donostia, 2004 (bertsio euskaratua; itzultzailea: Josu Zabaleta)

Iruditegia

• 

  ahizpa, Margot Frank, 1937

• 

  aita, Otto Frank

• 

  Anne Frank-en egunerokoa, San Nikolas eliza, Kiel, Alemania

• 

  Ana Frankek eta Sanne Ledermannek ikasi zuten Montessori eskola

• 

  Anneren azken argazki ezaguna, 1942ko maiatzean hartua, pasaportearen argazki-saio batean. (Casa Ana Frank argazki-bilduma, Amsterdam. Jabari publiko lana)]

• 

  Anne Frank-en murala, Utrecht, 2020

• 
• 

  Anne Frank museoa, Amsterdam, 2015

• 

  Anne Franki buruzko gauzen erakusketa bat museoan

• 

  Anne Franken estatua, Westermarkt Amsterdam, 2013

• 

  Ana Franken estatua Doreen Kernen eskutik Liburutegi Britainiarrean

• 

  Anne Frank Center AEB Manhattanen (New York)

• 

  Ana Franki eskainitako monumentua Gironan (Katalunia). Daviden izar ezkutua, zerutik bakarrik ikus daitekeena. Egilea: Xavier Roqueta

• 

  Amsterdameko eskolan

• 

  Oroigarriak, Pastorplatz Aquisgrán, Alemania

• 

  Anne Frank oroitzeko,Parte-Belsen, Alemania

• 

  Berlín, Eröffnung Anne-Frank-Ausstellung

• 

  Anne Franken egunerokoa, 2016.09.29

• 

  Ana Franken heriotza

Kanpo estekak

Wikiesanetan badira aipuak, gai hau dutenak: Anne Frank

• Anne Frank ikus daitekeen bideoa.
• Anne Frank - Founds.
• AEBetan Holokaustori buruz antolatutako erakusketa.
• Holokaustoaren kronika.
• Anne Frank. Un canto a la vida. Bere bizitza gogoratzen duen musikala.

• Datuak: Q4583
• Multimedia: Anne Frank
• Aipu famatuak: Anne Frank