Santa Katalina monasterioa (Sinai)

Koordenatuak: 28°33′21″N 33°58′32″E / 28.555831°N 33.975561°E / 28.555831; 33.975561
Wikipedia, Entziklopedia askea
(«Santa Katalinaren monasterioa (Sinai)» orritik birbideratua)
Santa Katalina monasterioa (Sinai)
Μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης
Saint Catherine Area
Katharinenkloster Sinai BW 2.jpg
Kokapena
Estatu burujabe Egipto
Egiptoko gobernadore-herria South Sinai Governorate
Kokapen fisikoaSinai
Koordenatuak28°33′21″N 33°58′32″E / 28.555831°N 33.975561°E / 28.555831; 33.975561
Map
Altitudea1.570 m, itsas mailaren gainetik
Historia eta erabilera
IrekieraVI. mendea
Izenaren jatorriaKatalina Alexandriakoa
ErlijioaEliza ortodoxoa
Greziako Eliza Ortodoxoa
ElizbarrutiaArchdiocese of Sinai, Pharan, and Raitho (en) Itzuli
IzenaKatalina Alexandriakoa
Arkitektura
Estiloabizantziar arkitektura
Webgune ofiziala

Santa Katalina monasterioa (antzinako grezieraz: Μονὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, Monì tìs Agìas Ekaterìnis; arabieraz: دير القدّيسة كاترينا‎), Antzaldatzearen Monasterioa ere deitua, Egiptoko Sinai penintsularen hegoaldeko Santa Katalina mendiaren magalean dagoen monasterio ortodoxo garrantzitsua da. 1.570 m-ko altueran dago, eta oraindik martxan dagoen munduko monasteriorik zaharrenetako bat da. Bere eremua (barrutia eta ondoko lorategiak) Sinaiko Eliza ortodoxoarena da, eliza autonomo ortodoxo grekoa, baina Jerusalemgo eliza greko-ortodoxoari kanonikoki lotua.

Ikono-bilduma baliotsua du eta, Vatikanokoaren ondoren, munduko eskuizkribu zaharren bigarren liburutegia da[1][2]. Hogei bat monje ditu, gehienak jatorri grekokoak. "Basamortuaren bokazioa" duten nobizioak biltzeko leku nagusia Santa Katalina monasterioak Atenasko Ambelokipi auzoan duen metochion-a (ekialdeko tradizio ortodoxoaren barruan eliza baten enbaxada den eliza) da.

UNESCOk Gizateriaren ondare izendatu zuen 2002an, munduko monasteriorik zaharrenetariko bat delako, Egipton ere dagoen San Antonio monasterioarekin batera.

Santa Katalina Alexandriakoaren ustezko ehorzlekuan kokaturik, Justiniano I.ak eraiki zuen Moisesek zuhaixka sutan ikusi zuen lekuan.

Monasterioaren zati txiki bat baino ez da bisitatzen, baina horri lotutako tradizio ugariek (sasia sugarretan[3], Moisesen putzua[4], Sinai mendia...) erromes eta turista asko erakartzen dituzte. Jendetza horri erantzuna emateko, Santa Katalina hotel-hiria gertu garatu da.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

III. mendetik aurrera, Egipton bakarrik bizitzea aukeratzen dute monje batzuek, eta erretiratutako leku bat lortzen dute. Horrela garatzen dira eremitak Sinain, III. mendearen amaieratik[5]. IV. mendearen amaieran, Egeriaren Itinerarium ad Loca Sancta (Leku Santuetarako ibilbidea) bidaia-liburuak aipatzen du hainbat monje ermitau bazirela inguruan, jazarpenetatik ihes egin zuten lehen kristauak iritsi eta mende bat geroago[6].

Ia edozein instalazio monastikori lotutako legenda baten arabera[7], Helena erromatar enperatriz eta Konstantino I. enperadorearen amak, 337. urtean kapera bat eraiki zuen Sinai mendiaren magalean, Bibliako Irteera Liburuan aipatzen den "Sasia sugarretan" dagoen lekuan (Irteera 3 1-22)[3]. Ama Birjinari eskaini zion. Gaur egun zuhaixka gisa agertzen dena laharra edo sasia da ("masusta-arbola" ere esaten zaio); diotenez, han daukaten laharra Biblian aipatzen den bera da; horregatik, hiru erlijio handirentzako leku sakratua da: judaismoarentzako, kristautasunarentzako eta islamarentzako.

VI. mendean, basamortuko tribu nomaden erasoetatik babestu nahi duten erlijiosoek monasterio gotortua altxatzeko eskatu diote Justiniano enperadoreari. Justinianok bizantziarren basailu arabiarren artean aukeratutako familiak bidaltzen ditu hura zerbitzatu eta defendatzeko. Seguruenik, 548tik 562ra bitartean eraikiko da, Stephanos arkitektoak gainbegiratuta. Mendebaldeko sarrerako atearen goiko aldeko inskripzio greko eta arabiarrek[8] 527. urtea ematen dute sorreraren urtea bezala. Hala ere, inskripzio horiek gutxi egiaztatutako iturri zaharretan oinarritzen dira[9].

San Juan Klimakos da monasterio horretan 40 urtez bizi izan zen monjerik ospetsuena. Anastasio Sinaita bertako higumenoa, laiko edo kleriko monastikoa monasterioko komunitateak buru gisa hautatua, da VII. mendearen bigarren erdian.

630eko hamarkadan, Amr ibn al-Asen arabiar armadek konkistatu zuten Sinai, Arabiatik ekarritako tribu beduinoekin batera. Lehen bi gerra arabo-bizantziarrek eragin handia izan zuten ibilbide komertzialetan, Sinai biztanle sedentarioez hustu zen; prozesu hori III. mendean hasia zen persiarren eta bizantziarren arteko gerretan. Kondairak dioenez, arabiarrek oso ondo errespetatu zuten monasterioa, eta inguruko beduinoak ere lekuko zaindari bihurtzen zituzten. Babes hori gaur egun arte mantendu da. Izan ere, musulmanek monasterioa Dar el Ahd-en kokatzen dute, tradizio musulmanaren munduaren zatiketaren kategoria, itunen edo aliantzen eremua. Honen ondorioz, Santa Katalinak, islamean, de iure leku santu babestuaren estatusa du eta Mahoma profeta musulmanak berak VII. mendean idatzi zuen Ashtiname-a , babes-konpromisoa, Sinai penintsulako Santa Katalina monasterio ortodoxoari emateko. Aldiz, komunitate monastikoak kapera bat meskita bihurtzeko baimena ematen du, Fatimatar Kalifa-Herria garaian, orain hutsik dagoena[10]. Egia esan, monasterioaren eta ondoko tribu nomaden arteko harremanak anbiguoak dira: aldatzen dira merkataritza-harremanen (erromesen garraioa, merkantzien hornidura monastegirako), eta indarkeriaren eta xantaiaren artean. Testuinguru horretan sortu zen Gabaliya[11] tribuaren tradizioa. Tribuaren egungo ondorengoak gida turistiko eta monasterioaren zaindari gisa ari dira, eta sortu zenetik haren zerbitzura egon dira[12].

Bakartasunari eta izen onari esker, monasterioak VIII. mendeko aldi ikonoklastari ihes egiten dio eta ondare ikonografikoa gorde dezake. Gurutzadetan ere babestuta dago.

Monasterio gotortu honen bihotzean, bizantziar erritukoa eta Jerusalengo patriarkatuaren mendekoa, Antzaldatzearen eliza dago, Stephanos arkitektoak bere mosaiko famatuarekin egindako katholikona edo eliza nagusia dago. Justiniano enperadorearen garaikoa da eta "sasia sugarretan"[3] egon omen zen lekuan eraikia. Lehenbizi Mariari eskainia, monasterioa Alexandriako Santa Katalinari kontsakratu zioten gero, zalantzarik gabe IX. mendean, santuaren gorputza aurkitzen den garaian. Gorputza, tradizioaren arabera, ondoko mendian omen zegoen; mirariz eraman zuten aingeruek eta ermitau batek aurkitu zuen. Gorpua sarkofago batean sartzen da katholikonaren aldaretik hurbil, eta Sancta Maria de Rubo izena zuen monasterioak santu berriaren izena hartzen du orduan. Santa Katalinarekiko debozioa oso gustukoa izan zen Mendebaldean, bereziki Normandiako dukeen bultzadapean, eta horrek, X. mendearen amaieratik aurrera, Sinai alderako mendebaldeko erromesaldiak eragiten ditu. Erromesaldia Jerusalem bisitatuz egiten dute. Hiru edo lau eguneko egonaldia besterik ez dute egiten monasterioan. Denbora horretan, monjeek abegi ona eskaintzen diete, noble erromesek monasterioaren jangelan grabatutako armarriek oraindik frogatzen dutenez[13].

Erdi Aroan, urtero milaka erromes erakartzen ditu monasterioak. XIV. mendetik aurrera, ikasturtean zehar egiten den erromesaldia gainbehera dator, Devotio moderna mugimenduarengatik; mugimendu horrek erromesaldi espirituala, barnekoa eta erlijio-gerrak lehenesten ditu. Monasterioa pixkanaka hondatzen ari da, eta 1592an zaharberritu zuten Valakiako Alejandro III. printzearen dohaintza batekin[14].

1799an, Bonaparte jeneralaren Egiptoko kanpainan, Kléber jeneralari, bere arma-lagunari, monasterioaren iparraldeko harresia berritzeko agindu zion. Barrutiaren goiko aldea bloke txikiagoekin eta landu gabeekin finkatzen du. Erromesaldiak gutxitzen jarraitzen du, monasterioak ez ditu urtean 100 erromes baino gehiago erakartzen 1950 urtearen erdialdean[15].

Monjeen kopuruak asko jaitsi da, erlijio-jaierarekin batera, eta gaur egungo komunitatea hogei bat monjek osatzen dute (Erdi Aroan, berrehun monjek). Egiptoko gobernuak garraio- eta ostalaritza-azpiegitura bat garatu du 1960ko hamarkadaz geroztik, nazioarteko turismoa eta erromesaldiak berraktibatuz, baina Estatu Islamikoa erakundeak 2017ko apirilaren 18an monasterioaren aurrean egin zuen atentatu jihadistak[16] frogatu zuen Mahoma profetaren Ashtiname-a edo babes-konpromisoa dagoeneko ez dela errespetatzen eta turismoa arriskutsua bilakatu dela.

Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Arkitektura[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Tokiko granito gorriko bloke eskuairatutako harresia zulatuta dago gezileihoz dago, eta toki batzuetan hainbat sinbolo kristau grabatuta daude: Maltako gurutzea, monogramak, etab. Brontzezko kanoi txikiek barneko ingurabidea burutzen dute. Esparrua laukizunena da (85 m. x 74 m.) eta angeluak lau puntu kardinaletara begira daude. Altuera 12 eta 15 metro bitartekoa da eta 1,65 metroko lodiera du[17].

Hogeita lau kapera ditu barrutiak, eta, batez ere, oinplano basilikaleko Antzaldatzearen eliza, absidea eta nartexa dituena. Aldarearen eskuinaldean, baldakin baten azpian, erlikiontzi batdago[18], marmolezko sarkofago bat, Santa Katalinaren bi erlikia, burua eta ezkerreko eskua[19]. Gregorio monjeari esker, kanpandorre neoklasikoa 1871n eraiki zuten, eta bederatzi kanpai ditu, horietako bat zaharra, egurrezkoa, Errusiako Alejandro II.a tsarrak eskainiak. Burualdean, absidioloan, kapera bat ("Sasia sugarretan"[3] kapera izenekoa) Moisesek bere bokazioa jaso zuen leku zehatzean eraikia, pasarte hau gogorarazten duen zilarrezko plaka txiki batekin. Garai bateko jantokia, oinplano angeluzuzenekoa, XVI. mendekoa da[20].

Elizatik hurbil, monasterioak "Moisesen putzua" deitutakoa dago, tradizio legendario baten arabera, profetak Jetroren alabak ezagutu zituen lekua[4].

Monasterioak Goi Erdi Aroko egituraren adibide bakarra gorde du[21].

Arte-ondarea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Liburutegi publikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Monasterioko liburutegia, eskuizkribu oso zaharrak dituelako (1000. urtea baino lehenagokoak), munduko bigarren aberatsena da, Vatikanoko liburutegiaren ondoren. Sinaiko artzapezpikuak baimena eman die pribilegiatu gutxi batzuei hura bisitatzeko. 3.500 bolumen baino gehiago ditu grezieraz (eskuizkribuen hiru laurdenak), koptoeraz, arabieraz, hebreeraz, sirieraz, armenieraz, georgieraz, valakieraz, eslavieraz.... Testamentu Berriko eskuizkribu zaharrenetako batzuk ere baditu, baita Codex Sinaiticus Syriacus[22] ere (San Lukasen Ebanjelioaren siriar-bertsioa); V. mendekoa da, eta Agnes eta Margaret Smithek aurkitu zuten 1892an. Liburutegi horretatik dator ere Codex Sinaiticus, Bibliaren bertsio grekoaren eskuizkribua, 330 eta 350 urteen artean scriptio continuan idatzia; hasieran, bi testamentu osoak zituen, baina gaur egun arte Septuagintaren zatiak, Itun Berria, Bernaberen Epistola eta El Hermasko artzainaren zatiak baino ez dira iritsi (horrek iradokitzen du azken bi testu horiek Bibliako kanonaren zati izan zitezkeela codexaren editoreentzat).

Mosaikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Antzaldatzearen mosaikoa

Monasterioak mosaiko ugari ditu, 2.000 ikono greko eta errusiar, kalizak (horien artean Karlos VI.ak emandakoa, Santa Katalinaren atzamarragatik esker onez, Rouenera eraman baitzuen) eta erlikia-ontziak[23].

Antzaldatzearen mosaikoa, elizaren absidean, bizantziar mosaiko nabarmenenetako bat da. VI. mendekoa, Ekialdeko elizetako mosaikorik zaharrena da[24]: milioi-erdi tesela baino gehiago (batez beste 5-7 mm-ko aldea dute, batez ere beirazkoak dira, harri naturaleko gorriak izan ezik) absideko 46 m2 estaltzeko erabili ziren. Kristo antzaldatua, eskuineko eskuarekin bedeinkatuz eta gurutze-formako halo batez inguratuta, mandorla urdin batetik irteten da. Zortzi zilar-izpik erakusten dituzte bi profetatan (Moises, †ΜΩΥϹΗϹ, zeinak irakaskuntzaren keinu tipikoa egiten duen, eta Elias , †ΗΛΙΑϹ), Itun zaharraren lekukoak, Jesusekin hizketan, Jesusen antzaldatzean, eta beherago apostoluak (Pedro, †ΠΕΤΡΟϹ, Juan, †ΙΩΑΝΝΗϹ, eta Santiago, †ΙΑΚΩΒΟϹ), Itun berriaren lekukoak. Erdiko eszena hau, profeten, ebanjelisten eta apostoluen bustoekin 31 medailoi dituen banda batek eta gurutze bat duen clipeus baten antzeko disko batek inguratzen dute. Beheko zerrendaren gainean dohaintza egindako 25en izenak ageri dira[25]. Absidearen gailenaren garaipen-arkuaren gainean, Agnus Deirantz hegal egiten ari diren diren bi aingeru daude. Aingeruen gainean, ezkerrean, Moisesen eszena bat dago, sasi gartsuaren aurrean sandaliak kentzen, eta, eskuinean, Legearen Taulak erakusten. Aingeruen azpiko bi medailoik Juan Bataiatzailea eta Ama Birjina irudikatzen dituzte.

Mosaikoa hondatu egin zen, batez ere, infiltrazio eta lurrikarengatik, eta Kontserbazio Arkeologikoko Zentroko (Centro di Conservazione Archeologica di Roma) mosaikoen kontserbatzaile- eta leheneratzaile-taldeak hiru zaharberritze-kanpaina egin zituen 1847an, 1959an eta 2005etik 2010era[26].

Ikonoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Antzaldatzearen ikonoa

Gordetako ikonoen artean, B.36 ikonoa da ezagunena. Gurutziltzatze honetan, Kristo hilda dago, burua arantzez koroatuta duela. Estilo eta eskema ikonografikoa bat datoz XI. mendean Jerusalemen egindako Christus patiens (gurutziltzatu etsia) batekin. Beste ikono batzuetan, hala nola B.50 eta B.51 ikonoetan, estaltzen duen oihala colobiumak (mahukarik gabeko tunika) ordezkatzen du lehen aldiz. "Weitzmann" edo B.51 ikonoa ziurrenik IX. mendearen bigarren erdian egin zen Palestinan. Formatu txikiko irudikapen horiek monjeen debozio pertsonalerako ziren[27].

Babesa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sinaiko Santa Katalina monasterioa Gizateriaren Ondare izendatu zuen UNESCOk 2002an[28], Santa Katalina eremuaren barruan

Santa Katalina Fundazioa irabazi-asmorik gabeko erakundea da, eta UNESCOren gune garrantzitsu hori babestea du helburu. Egitura arkitektonikoen, pintura bitxien eta liburuen kontserbazioa, hein handi batean, antolaketa horren mende dago. Institutuaren helburu nagusia monasterioaren ezagutza sustatzea da, gai horri buruzko argitalpen oso interesgarriekin.

Kulturan[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erregeen Harana (Robert Pirosh-en Valley of the Kings, 1954) filmaren ekintzaren zati bat leku hemen garatzen da (horrek ez du esan nahi filmatu denik, baina monasterioa hainbat ikuspegitan agertzen da). Antimo aitaren pertsonaiak dioenez, monjeek hainbat mende daramate monasterioari atea jarri behar zaion ala ez eztabaidatzen. Pelikulan, kanpoaldearekiko trukeak, pertsonenak barne, egurrezko igogailu-kabina errudimentario samar baten laguntzarekin egiten dira. Kabina hori gurpil horizontal bat biratzen duten zenbait gizonek eragiten dute, Meteora monasterioan bezala. Santa Katalinak, ordea, beti izan du ate bat[29].

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ (Gaztelaniaz) Español, Marc. (2020-11-14). «El guardián de los códices del Sinaí» El País (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  2. ↑ (Gaztelaniaz) «Qué revelan los misteriosos códices del monasterio más antiguo del mundo» BBC News Mundo (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  3. ↑ a b c d IRTEERA 3 | EABD Bible | YouVersion. (Noiz kontsultatua: 2022-02-01).
  4. ↑ a b (Ingelesez) IRTEERA 18 | EABD Bible | YouVersion. (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  5. ↑ Antoine Guillaumont, «  », Revue de l'histoire des religions, vol. 88,‎ 1975, 3-21 or.
  6. ↑ (Frantsesez) «La Sainte Cime» LExpress.fr 2002-07-04 (Noiz kontsultatua: 2022-02-01).
  7. ↑ André Guillou, «  », Mélanges d'archéologie et d'histoire, no 67,‎ 1955, 221 or.
  8. ↑ Inskripzio horiek honela itzul daitezke: "Sinai mendiko komentu sakratu hau, non Jainkoak Moisesi hitz egin zion, Justiniano enperadore erromatar errukiorrak eraiki zuen, Teodora emaztearen betiko oroimenean. Bere agintaldiaren XX. urtean amaitu zen. Enperadoreak Doulas izeneko nagusi bat izendatu zuen Adan ondorengo 6021. urtean eta Kristo ondorrengo 527. urtean".
  9. ↑ Jean-Michel Mouton et Andrei Popescu-Belis, «  », Collectanea Christiana Orientalia, vol. 2,‎ 2005, 168 or.
  10. ↑ (Frantsesez) «SINAÏ, LA MONT AGNE MYSTIQUE» LEFIGARO (Noiz kontsultatua: 2022-02-01).
  11. ↑ Jabaliya, Jebaliya, Jabalia bezala ere idazten da.
  12. ↑ Popescu-Belis A. (2001), « Légende des origines, origines d'une légende : les Gabaliya du mont Sinaï ». In J.-M. Mouton, éd., Le Sinaï : de la conquête arabe à nos jours, coll. Cahiers des Annales Islamologiques, 21, IFAO, Le Caire, 107-146 or.|Popescu-Belis A. (2001), « Légende des origines, origines d'une légende : les Gabaliya du mont Sinaï ». In J.-M. Mouton, éd., Le Sinaï : de la conquête arabe à nos jours, coll. Cahiers des Annales Islamologiques, 21, IFAO, Le Caire, 107-146 or.
  13. ↑ «Jean-Michel Mouton, Le Sinaï médiéval, entre christianisme et islam - Clio - Voyage Culturel» archive.wikiwix.com (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  14. ↑ (ro) Constantin C. Giurescu & Dinu C. Giurescu, Istoria Românilor Volume II (1352-1606), Editura Ştiinţifică şi Enciclopedică, Bucureşti, 1976. Errumanian mito protokronista bat (Errumanian protokronismoa nazionalisten joera da gertaera historikoak, gehienetan modu idealizatuan, Errumaniako nazioaren historiari atxikitzekoa) sortu zen, monasterioaren zaindari ziren beduinoak Alejandro III.ak bidalitako eta Islamera bihurtutako valakiarrak izango zirela dioena.
  15. ↑ Albert Champdor, , Albert Guillot, 1963, 31 or.
  16. ↑ (Gaztelaniaz) «Un ataque en el Monasterio de Santa Catalina del Monte Sinaí deja un muerto y cuatro heridos» ELMUNDO 2017-04-18 (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  17. ↑ (Frantsesez) Magi, Giovanna. (1993). La presqu'ile du Sinai. Casa Editrice Bonechi ISBN 978-88-7009-947-8. (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  18. ↑ Albert Champdor, op. cit., 44 or.
  19. ↑ «Le monastère Sainte Catherine du Mont Sinaï, haut lieu de la spiritualité» www.video-du-net.fr (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  20. ↑ (Frantsesez) mondial, UNESCO Centre du patrimoine. «Zone Sainte-Catherine» UNESCO Centre du patrimoine mondial (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  21. ↑ Frédéric Épaud, , Publications du CRAHM, 2007, 180 or.
  22. ↑ «Codex Sinaiticus Syriacus | scf-website» www.saintcatherinefoundation.org (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  23. ↑ (Frantsesez) «SINAÏ, LA MONT AGNE MYSTIQUE» LEFIGARO 2006-07-21 (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  24. ↑ Tania Velmans et Elka Bakalova, Le grand livre des icônes : des origines à la chute de Byzance, Hazan, 2002, 160 or.
  25. ↑ «Nardi Zizola S.Caterina Francese 20.05.2006» archive.wikiwix.com (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  26. ↑ «The restoration of the mosaic of the Transfiguration in the Saint Catherine monastery in Sinai. | CCA Centro di Conservazione Archeologica» archive.wikiwix.com (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  27. ↑ François Boespflug, La Crucifixion dans l’art : Un sujet planétaire, Bayard Editions, 2019, 559 p. (ISBN 978-2-227-49502-9), 78-79 or.
  28. ↑ (Gaztelaniaz) Centre, UNESCO World Heritage. «Centro del Patrimonio Mundial -» UNESCO World Heritage Centre (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).
  29. ↑ Pirosh, Robert. (1954-07-23). Valley of the Kings. Metro-Goldwyn-Mayer (MGM) (Noiz kontsultatua: 2022-02-03).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]



Egipto Gizateriaren Ondarea Egipton Egipto

Abu Mena  • Islamiar Kairo  • Menfis eta bere Nekropolia - Piramideen Eremua Gizatik Dahshurrera
Abu Simbel eta Filaeko monumentu Nubiarrak  • Santa Katalina eskualdea  • Antzinako Tebas eta Nekropolia  • Wadi Al-Hitan

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Santa_Katalina_monasterioa_(Sinai)&oldid=8842596"(e)tik eskuratuta