Elektroi

Aldatu loturak
Artikulu hau "Kalitatezko 2.000 artikulu 12-16 urteko ikasleentzat" proiektuaren parte da
Wikipedia, Entziklopedia askea

Elektroi
Elkarreraginakelkarrekintza nuklear ahul, elkarrekintza elektromagnetiko eta grabitazio
Antipartikulapositroi
AurkituaJoseph John Thomson 1897
Masa inbariantea0,00054857990907 Da
Karga elektrikoa−1 e
Momentu magnetikoa1,0011596521806 Bohrren magnetoi

Elektroia (grezieratik: ἤλεκτρον ḗlektron «anbar») partikula subatomikoa da. e- edo β- ikurrarekin adierazten da eta karga elektriko elemental negatibo bakarra du.[1] Elektroiak leptoien partikula-familiako lehen belaunaldiko partikulak dira.[2] Gainera, oinarrizko partikulatzat hartzen dira, ez baitute osagai edo egitura ezagunik.[3] Elektroiaren masa protoiarena baino 1863 aldiz txikiagoa da, gutxi gorabehera.[4] Propietate kuantikoen artean, momentu angeluar intrintseko (spin) erdi osoa dauka, Planck-en konstante laburbilduaren unitatetan adierazia. Fermioiak dira-eta, Pauliren elkarrezintasunaren printzipioagatik, bi elektroi ezin dira egoera kuantiko berean egon.[2] Oinarrizko partikula guztiek bezala, elektroiek uhin-partikula izaera dute, hau da, beste partikula batzuekin talka egin dezakete eta, aldi berean, argia bezala difraktatu daitezke. Neutroiek eta protoiek baino masa txikiagoa eta de Broglieren uhin-luzera handiagoa dutenez, elektroien uhin-izaera errazago behatu daiteke esperimentalki.

Elektroiek hainbat fenomeno fisikotan dute eragina, hala nola elektrizitatean, magnetismoan, kimikan eta eroankortasun termikoan. Elkarrekintza ahulean, grabitazionalean eta elektromagnetikoan ere parte hartzen dute.[5] Karga elektrikoa dutenez, eremu elektrikoa sortzen dute haien inguruan eta, higitzen ari badira, eremu magnetikoa ere bai. Horrez gain, beste karga batzuek sortutako eremu elektromagnetikoek elektroien higidura baldintzatzen dute Lorentzen indarraren adierazpena jarraituz. Elektroiek, azeleratzen direnean, energia irradiatu edo xurgatzen dute fotoien bidez. Laborategiko tresnek elektroi-plasma edo elektroi bakunak atzeman ditzakete eremu elektromagnetikoak erabiliz. Halaber, teleskopio berezi batzuek kanpo-espazioko elektroi-plasma antzeman dezakete. Elektroiek hainbat arlotan dute eragina, hala nola elektronikan, soldaduran, katodo-izpidun hodietan, elektroi-mikroskopioetan, erradioterapian, laserretan, gas-ionizazio detektagailuetan eta partikula-azeleragailuetan.

Elektroien eta beste partikula subatomikoen arteko elkarrekintzak interesgarriak dira kimikan eta fisika nuklearrean. Nukleoko protoiek eta inguruan orbitatzen duten elektroiek, elkarren arteko Coulomben indarraren ondorioz, atomo izeneko konposatua osatzen dute. Ionizazioak, hau da, atomo bateko elektroi eta protoi kopurua ezberdina izateak, sistema atomikoaren lotura-energia aldatzen du. Bi edo atomo gehiagok beraien elektroiak trukatu edo partekatzean lotura kimikoak sortzen dira.[6] 1838an, Richard Laming naturaren filosofo ingelesak egin zuen karga banaezinaren lehen hipotesia, atomoen propietate kimikoak azaldu nahian.[7] George Johnstone Stoney fisikari irlandarrak "elektroi" deitu zion karga horri 1891n, eta J. J. Thomson eta bere fisikari taldeak partikula bat zela ikusi zuten 1897an.[8] Elektroiek erreakzio nuklearretan ere parte har dezakete, izarretan gertatzen den nukleosintesian adibidez. Erreakzio horietan beta partikula deitzen zaie. Elektroiak isotopo erradioaktiboen beta desintegrazio bidez eta energia handiko talketan sor daitezke. Elektroiaren antipartikulari positroi deritzo; elektroien berdinak dira baina kontrako zeinuko karga dute. Elektroi eta positroi banak elkarrekin talka egitean bi partikulak deuseztatu egin daitezke, gamma izpiak sortuz.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ikus, gainera: Elektrizitatearen historia.

Indar elektrikoaren efektuaren aurkikuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Antzinako  greziarrek ikusi zuten anbarrak, larruarekin igurztean, objektu txikiak erakartzen zituela. Tximistarekin batera, fenomeno hau da gizadiak elektrizitatearekin izandako lehen esperientzia erregistratuetako bat.[9] William Gilbertek, bere 1600eko De Magnete tratatuan, latin berritik zetorren electrica terminoa sortu zuen anbarraren antzeko propietateak zituzten substantziez hitz egiteko, hau da, igurtzi ostean objektu txikiak erakartzeko gai direnak.[10] Biak, bai elektriko zein elektrizitate, latineko ēlectrum (izen bereko aleazioaren erroak ere) hitzetik eratortzen dira, zeina grekozko anbar-erako ἤλεκτρον (ēlektron) hitzetik zetorren.

Bi karga moten aurkikuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1700. urtearen hasieran, Charles François du Fay kimikari frantsesak aurkitu zuen urrezko xafla kargatu bat zetaz igurtzitako beirazko botila batek aldaratzen zuenez, orduan kargatutako urrezko xafla hau larruz igurtzitako anbarrak erakarriko zuela. Esperimentu mota horien eta antzeko beste batzuen emaitzen ondorioz, Fayk ondorioztatu zuen elektrizitatea bi fluido elektrikok osatzen zutela: beirazko fluidoa, zetaz igurtzitako beirarekin; eta fluido erretxinatsuak, artilez igurtzitako anbarrarekin. Bi fluido horiek elkar neutralizatu zezaketen konbinatzen zirenean.[10] [11] Ebenezer Kinnersley zientzialari estatubatuarrak ere ondorio bera atera zuen geroago.[12] Hamarkada bat geroago, Benjamin Franklinek proposatu zuen elektrizitatea ez zetorrela fluido elektriko mota desberdinetatik, baizik eta fluido elektriko bakar bat, gehiegizko (+) edo defizita (-) erakusten zuena. Karga positiboaren eta negatiboaren nomenklatura modernoa eman zien, hurrenez hurren.[13] Franklinek karga-eramailearengan pentsatu zuen, eta hau positiboa zela, baina ez zuen zuzen identifikatzen jakin zein egoeratan zen karga-eramailearen soberakina, eta zein egoeratan zen defizita.[14]

1838 eta 1851 bitartean, Richard Laming filosofo natural britainiarrak ideia hau garatu zuen: atomo bat karga elektriko unitarioak zituzten partikula subatomikoz inguratutako materia-nukleo batez osatuta zegoela.[15] 1846tik aurrera, William Weber fisikari alemanak teorizatu zuen elektrizitatea positiboki eta negatiboki kargatutako fluidoz osatuta zegoela, eta haien arteko elkarrekintza alderantzizko karratuaren legeak arautzen zuela. 1874an Elektrolisiaren fenomenoa aztertu ondoren, George Johnstone Stoney fisikari irlandarrak "elektrizitate kantitate zehatz bat" existitzen zela iradoki zuen, ioi monobalente baten karga. Elektrolisiaren Faraday-ren legeen bidez gai izan zen, oinarrizko e kargaren balioa zenbatesteko.[16] Hala ere, Stoneyk uste zuen karga horiek atomoari lotuta zeudela beti, eta ezin zirela askatu. 1881ean, Hermann von Helmholtz fisikari alemaniarrak argudiatu zuen karga positiboak eta negatiboak oinarrizko zatitan banatzen zirela, eta horietako bakoitzak "elektrizitate-atomo" gisa jokatzen zutela.[17]

Stoneyk, hasiera batean, elektrolion terminoa asmatu zuen 1881ean. Hamar urte geroago, elektroi hitza erabili zuen oinarrizko karga hauek deskribatzeko, eta honela idatzi zuen 1894an: "... balioespen bat egin zen elektrizitatearen funtsezko unitate horren benetako zenbatekoaz, eta harrezkero elektroi izena iradokitzera ausartu naiz".[18][19]  Elektroi hitza aldatzeko 1906ko proposamen batek porrot egin zuen, Hendrik Lorentz-ek nahiago izan baitzuen elektroi mantentzea. Elektroi hitza ioi eta elektriko hitzen konbinazio bat da.

Elektroi askeen aurkikuntza materiatik kanpo[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eremu[Betiko hautsitako esteka] magnetiko batek zirkulu batean desbideratutako elektroi-sorta.

1859an gas rarefikatuen eroankortasun elektrikoa aztertzen ari zela, Julius Plücker fisikari alemaniarra ohartu zen katodotik igorritako erradiazioak  sortutako argi fosforeszentea hodiaren paretan agertu zela katodotik hurbil, eta argi fosforeszentearen eremua mugitu egin zitekeela eremu magnetiko bat aplikatzean. 1869an, Pluckerreko Johann Wilhelm Hittorf ikasleak aurkitu zuen katodoaren eta fosforeszentziaren artean kokatutako gorputz solido batek itzal bat botatzen zuela hodiaren eremu fosforeszentean. Hittorfek ondorioztatu zuen katodotik izpi zuzenak ateratzen zirela eta fosforeszentzia hodietako hormak jotzen zituzten izpiek eragin zutela. 1876an, Eugen Goldstein alemaniar fisikariak erakutsi zuen izpiak katodoaren azalerarekiko perpendikularrak zirela, eta katodotik igorritako izpiak eta goritasaun-argiak bereizten zirela. Goldstein-ek  izpi hauei izpi katodiko deitu zien.[20][21] Hamarkadetan zehar izpi katodikoei buruz eginiko ikerketa esperimental eta teorikoek berebiziko garrantzia izan zuten J. J. Thomsonen elektroiaren aurkikuntzan.[17]

1870eko hamarkadan, Sir William Crookes kimikari eta fisikari ingelesak izpi katodikoen lehen hodia garatu zuen, barruan hutsune handia izateko.[22] Gero, 1874an, ikusi zuen izpi katodikoek arraun-gurpil txiki bat biratu zezaketela beraien bidean jartzean. Horregatik, izpiek momentua zutela ondorioztatu zuen. Gainera, eremu magnetiko bat aplikatzean, izpiak desbideratzeko gai izan zen, eta horrela frogatu zuen izpiek negatiboki kargatuta egongo balira bezala jokatzen zutela.[20] 1879an, izpi katodikoen propietate hauek azaltzeko proposatu zuen materiaren laugarren egoera batean negatiboki kargatutako molekula gaseosoz osaturik zeudela, non partikulen batez besteko bide librea hain luzea zen, ezen talkak baztertu zitezkeela.[21]

Arthur Schuster alemanian jaiotako fisikari britainiarrak Crookes-en esperimentuak hedatu zituen izpi katodikoetan metalezko xaflak kokatuz, eta xaflen artean potentzial elektriko bat aplikatuz. Eremuak positiboki kargatutako xaflarantz desbideratzen zituen izpiak, honela izpiek karga negatiboa zutela adierazten duen beste ebidentzia bat eman zuen. Korronte maila batek sortzen duen deflexio kantitatea neurtuz, 1890ean, Schuster gai izan zen izpien osagaien karga-masa erlazioa zenbatesteko. Hala ere, uste baino mila aldiz handiagoko balioa lortu zuen, eta sinesgarritasun gutxi eman zitzaien unean egindako kalkulu horiei.[20]

1892an, Hendrik Lorentzek iradoki zuen partikula (elektroi) horien masa haien karga elektrikoaren ondorioa izan zitekeela.[23]

[Betiko hautsitako esteka]Sir Joseph John Thomson.

1896an mineral fluoreszente naturalak ikasten ari zela, Henri Becquerel fisikari frantsesa ohartu zen erradiazioa igortzen zutela kanpoko energia-iturri baten eraginpean egon gabe. Material erradioaktibo horiek interes handiko gai bihurtu ziren zientzialarientzat, Ernest Rutherford Zeelanda Berriko fisikariarentzat barne, hark partikulak igortzen zituztela jakin baitzuen. Alfa eta beta partikula moduan izendatu zituen, materian sartzeko zuten gaitasunaren arabera.[24] 1900ean, Becquerelek erakutsi zuen radio bidez igorritako beta izpiak eremu elektriko batek desbidera zitzakeela, eta masa eta kargaren arteko erlazioa izpi katodikoen berdina zela.[25] Ebidentzia horrek elektroiak atomoen osagai gisa existitzen zirela zioen ikuspegia indartu zuen.[26]

1897an, J. J. Thomson fisikari britainiarrak, John S. Townsend eta H. A. Wilson bere lankideekin batera, esperimentuak egin zituen esanez izpi katodikoak partikula bakarrak zirela, uhinen, atomoen edo molekulen ordez, lehen uste zen bezala.[27] Thomsonek kalkulu onak egin zituen bai e kargaren bai m masaren gainean, eta aurkitu zuen izpi katodikoen partikulek, berak "korpuskulu" deitu zituenak, ezagutzen zen masa gutxieneko ioiak (hidrogeno ioia) baino mila aldiz masa txikiagoa zuela agian.[27] Erakutsi zuen beraien karga-masa erlazioa, e/m, katodoaren materialaren independentea zela. Gainera, material erradioaktiboek, berogailuek eta argiztatutako materialek sortutako karga negatibodun partikulak unibertsalak zirela frogatu zuen.[27][28] Komunitate zientifikoak partikula horientzat elektroi izena onartu zuen, nagusiki G. F. Fitzgerald, J. Larmor eta H. A. Lorenzek egin zituzten gomendioen ondorioz.[29]

[Betiko hautsitako esteka]Robert Andrews Millikan.

Robert Millikan eta Harvey Fletcher fisikari amerikarrek arreta handiagoz neurtu zuten elektroiaren karga 1909ko olio-tanta esperimentuan, horren emaitzak 1911n argitaratu zirelarik. Esperimentu horretan eremu elektriko bat erabili zen elektrikoki kargatuta zegoen olio tanta bat grabitatearen ondorioz eror ez zedin. Gailu horrek 1etik 150ra arteko ioien karga elektrikoa neur zezakeen % 0,3 baino errore txikiagoarekin. Thomson-en taldeak lehenago egin zituen antzerako esperimentuak, elektrolisiak sortutako ur-tantatxoen hodeiak erabiliz, eta 1911n Abram Iofferek, Millikanen emaitza bera lortu zuen kargatutako metalezko mikropartikulak erabiliz, emaitzak 1913an argitaratuz.[30] Hala ere, olio-tantak uraren tantak baino egonkorragoak ziren, lurruntze tasa motelagoa zelako; eta, beraz, egokiagoak epe luzeagoko esperimentazio zehatzetarako.[31]

XX. mendearen hasieran, zenbait baldintzatan, kargatutako partikula azkar batek bere bidean gainasetutako ur- lurrunaren kondentsazioa eragiten zuela ikusi zen. 1911n Charles Wilsonek printzipio hau erabili zuen bere laino ganbera diseinatu eta partikula kargatuen arrastoei argazkiak ateratzeko, hala nola elektroi azkarrak.[32]

Teoria atomikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

[Betiko hautsitako esteka]Bohrren eredu atomikoan n zenbakiaren bidez kuantifikatutako energia duten elektroi-egoerak erakusten ditu. Behe-orbita batera erortzen den elektroi batek orbiten arteko energia-aldea adinako fotoia igortzen ditu.

Ikus gainera: nukleoaren protoi-elektroi eredua.

1914an, Ernest Rutherford, Henry Moseley, James Franck eta Gustav Hertz fisikarien esperimentuek atomo baten egitura ezarri zuten, neurri handi batean, masa txikiagoko elektroiz inguratutako karga positiboko nukleo dentso gisa.[33] 1913an, Niels Bohr fisikari daniarrak adierazi zuen elektroiak energia-egoera kuantifikatuetan bizi zirela. Energia elektroiaren nukleoaren inguruko orbitak zuten momentu angeluarrak zehazten zuelarik. Elektroiak egoera edo orbita horien artean mugi zitezkeen, maiztasun espezifikoetako fotoiak igorriz edo xurgatuz. Kuantifikatutako orbita horien bidez, zehaztasunez azaldu zituen hidrogeno atomoaren espektro-lerroak.[34] Hala ere, Bohrren ereduak ez zituen kontuan hartzen espektro-lerroen intentsitate erlatiboak, eta ez zuen arrakastarik izan atomo konplexuagoen espektroa azaltzerako orduan.[33]

Gilbert Newton Lewisek azaldu zituen atomoen arteko lotura kimikoak. 1916an proposatu zuen bi atomoren arteko lotura kobalente bat elkarren artean partekatutako elektroi bikote batek mantentzen zuela.[35] Geroago, 1927an, Walter Heitler-ek eta Fritz Londonek elektroi-bikoteen eraketaren eta lotura kimikoaren azalpen osoa eman zuten mekanika kuantikoaren terminoetan.[36] 1919an, Irving Langmuir kimikari estatubatuarrak Lewisen atomoaren eredu estatikoaren gainean jardun zuen, eta iradoki zuen elektroi guztiak elkarren segidako "lodiera bereko geruza (ia) esferiko zentrokideetan” antolatzen zirela.[37] Era berean, gelaxka kopuru batean banatu zituen geruzak, non gelaxka bakoitzak elektroi bikote bat zuen. Eredu horrekin, taula periodikoko elementu guztien propietate kimikoak kualitatiboki azaltzeko gai izan zen Langmuir.[38] Jakina zen propietate horiek hein handi batean errepikatzen zirela lege periodikoaren arabera.[39]

1924an, Wolfgang Pauli fisikari austriarrak ohartarazi zuen atomoaren geruza antzeko egitura lau parametro multzoren bidez azal zitekeela ,energia-egoera kuantiko bakoitza zehazten zutenak, egoera bakoitza elektroi bakar batek baino hartzen ez zuen bitartean. Energia-egoera kuantiko berean elektroi bat bakarrik egon behar zenaren arau horri Pauliren esklusio-printzipioa deitu zitzaion.[40] Laugarren parametroa azaltzeko mekanismo fisikoa, bi balio posible desberdin zituena, Samuel Goudsmit eta George Uhlenbeck fisikari holandarrek eman zuten. 1925ean, elektroi batek, bere orbitaren momentu angeluarraz gain, momentu angeluar intrintsekoa eta momentu dipolar magnetikoa zituela iradoki zuten.[33][41] Hori Lurrak, eguzkia orbitatzen duen bitartean, bere ardatzaren inguruan egiten duen errotazioaren antzekoa zen. Momentu angeluar intrintseko hori spin gisa ezagutu zen, eta bereizmen handiko espektrografo batekin behatutako espektro-lerroen aldez aurreko zatiketa misteriotsua azaldu zuen; fenomeno horri egitura finaren zatiketa deritzo.[42]

Mekanika kuantikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ikus gainera: Mekanika kuantikoaren historia.

1924ko hitzaldia eman zuenean, Recherches sur la théorie des quanta («Teoria kuantikoari buruzko ikerketa»), Louis de Broglie fisikari frantsesak hipotetizatu zuen materia guztia De Broglieren uhin gisa irudika zitekeela argiaren forman. Hau da, baldintza egokietan, elektroiek eta beste materia batek partikulen edo uhinen propietateak erakutsiko lituzkete. Partikula baten propietate korpuskularrak frogatu egiten dira, bere ibilbideko edozein momentutan espazioan posizio jakin bat duela frogatzen denean.[43] Argiaren uhin-izaera erakusten da, esate baterako, argi-sorta bat lerradura paraleloetan zehar igarotzen denean, interferentzia-ereduak sortuz. 1927an, George Paget Thomson ohartu zen interferentzia-efektua gertatzen zela elektroi-sorta bat metalezko xafla meheetan zehar igaro zenean, eta Clinton Davisson eta Lester Germer fisikari estatubatuarrek nikel-kristal baten elektroien islapenagatik.

Mekanika[Betiko hautsitako esteka] kuantikoan, elektroi batek atomo batean duen portaera orbital batek deskribatzen du; orbital hori probabilitate-banaketa bat da, orbita baten ordez. Irudian, itzalak adierazten du elektroia "aurkitzeko" probabilitate erlatiboa, une horretan emandako zenbaki kuantikoei dagokien energia duelarik.

Elektroientzako uhin-izaera baten De Broglieren aurreikuspenak eraman zuen Erwin Schrödinger elektroientzako uhin-ekuazio bat postulatzera, nukleoak atomoan duen eraginaren pean mugituz. 1926an, ekuazio horrek, Schrödingerren ekuazioak, arrakastaz deskribatu zuen nola hedatzen ziren elektroi-uhinak.[44] Denborarekiko elektroi baten posizioa zehazten zuen ebazpen bat eman ordez, uhin-ekuazio hori erabil zitekeen elektroi bat posizio batetik gertu aurkitzeko probabilitatea aurreikusteko, bereziki elektroia espazioan lotuta zegoen lekutik gertu, eta, horretarako, elektroien uhin-ekuazioak ez ziren denboran aldatzen. Ikuspegi horrek mekanika kuantikoaren bigarren formulazio bat ekarri zuen (lehena Heisenbergek 1925ean egina), eta Schrödingerren ekuazioaren soluzioak, Heisenbergenak bezala, elektroi batek hidrogeno atomo batean zituen energia-egoeren deribazioak ematen zituen. 1913an Bohrek lehenengo deribatu zituenen baliokideak ziren, eta bazekiten hidrogenoaren espektroa erreproduzitzen zutela.[45] Behin spina eta elektroi anitzen arteko elkarrekintza deskribagarriak izan zirenean, mekanika kuantikoak bide eman zuen hidrogenoa baino zenbaki atomiko handiagoak zituzten atomoen elektroien konfigurazioa aurresateko.[46]

1928an, Wolfgang Pauliren lanean oinarrituta, Paul Dirac-ek elektroiaren eredu bat sortu zuen: Dirac ekuazioa, erlatibitatearen teoriarekin bat zetorrena, eremu elektromagnetikoaren mekanika kuantikoaren formulazio hamiltondarrari irizpide erlatibistak eta simetrikoak aplikatuz.[47] Bere ekuazio erlatibistako zenbait arazo konpontzeko, Dirac-ek hutsaren eredu bat garatu zuen 1930ean, energia negatiboko partikulen itsaso infinitu bat bezala deskribatzen, eta, ondoren, Dirac-en itsaso moduan izendatu zena. Horrek positroi baten existentzia iragartzera eraman zuen, elektroiaren antimateriaren kontrapartea. Partikula hori Carl Anderson-ek aurkitu zuen 1932an, elektroi estandarrei negaton deitzea eta elektroiak termino generiko bezala erabiltzea proposatu zuen, positiboki zein negatiboki kargatutako aldaerak deskribatzeko.

1947an, Willis Lamb-ek, Robert Retherford graduatu ondoko ikaslearekin lankidetzan, ikusi zuen hidrogeno atomoaren zenbait egoera kuantiko, energia bera izan beharko luketenak, aldatu egin zirela elkarren artean; desberdintasunari Lamb efektua deitu zitzaion. Aldi berean, Polykarp Kusch-ek, Henry M. Foleyrekin lankidetzan, ikusi zuen elektroiaren momentu magnetikoa Dirac-en teoriak aurreikusitakoa baino handixeagoa zela. Geroago, ezberdintasun txiki horri elektroiaren momentu dipolar magnetiko anomaloa deitu zitzaion. Diferentzia hori geroago elektrodinamika kuantikoaren teoriak azalduko zuen, Sin-Itiro Tomonaga, Julian Schwinger eta Richard Feynmanek 1940ko hamarkadaren amaieran garatua.[48]

Partikula-azeleragailua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

XX. mendearen lehen erdian partikula-azeleragailuaren garapenarekin, fisikariak partikula subatomikoen propietateetan sakontzen hasi ziren. Indukzio elektromagnetikoa erabiliz elektroiak azeleratzeko lehen saiakera 1942an egin zuen Donald Kerstek. Bere hasierako betatroiak 2.3 MeV-eko energiak lortu zituen, ondorengo betatroiek, berriz, 300 MeV lortu zituzten. 1947an, General Electric-en 70 MeV elektroi-sinkrotroi baten bidez aurkitu zuten sinkrotroi-erradiazioa. Eremu magnetiko baten bidezko elektroi azeleratuek, argiaren abiaduratik hurbil mugitzen zirenak, eragin zuten erradiazio hori.[49]

Sorta-energia 1,5 GeV izanik, energia handiko partikulen lehen talkatzailea ADONE izan zen, lanean 1968an hasi zena.[50] Gailu horrek elektroiak eta positroiak azeleratzen zituen kontrako norabideetan, eta talkaren energia bikoiztea lortu zuen, elektroi batekin objektu estatiko bat kolpatzean lortzen denarekin konparatuz.[51] CERNen 1989tik 2000ra martxan egon zen Large Electron–Positron Collider-ak (LEP), elektroien eta positroien talkari handiak, 209 GeV-eko talka-energiak lortu zituen eta neurketa garrantzitsuak egin zituen partikula-fisikaren eredu estandarrerako.[52][53]

Banakako elektroien konfinamendua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Orain, banakako elektroiak erraz konfinatu daitezke CMOS transistore ultra txikietan (L = 20 nm, W = 20 nm), tenperatura kriogenikotan, –269 °C (4 K)-tik –258 °C (15 K)-ra bitarteko tarteetan, operatzen dutenak.[54] Elektroiaren uhin-funtzioa sare erdieroale batean hedatzen da, eta modu negatiboan interakzionatzen du balentzia-bandako elektroiekin. Hori dela eta, banakako partikulen formalismoan trata daiteke, bere masa, masa efektiboko tentsore batekin ordezkatuz.

Ezaugarriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sailkapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Oinarrizko[Betiko hautsitako esteka] partikulen Eredu Estandarra. Elektroia e hizkiaz agertzen da leptoiak taldearen barruan.

Partikulen fisikako Eredu Estandarrean, elektroiak leptoiak deritzen partikula subatomiko taldearen barruan kokatzen dira, eta oinarrizko partikulatzat hartzen dira. Leptoi kargatuen artean elektroiek dute masa baxuena, eta masa baxua dutenez, oinarrizko partikulen lehenengo belaunaldi  barruan sartzen dira.[55] Bigarren belaunaldi eta hirugarren belaunaldietan ere leptoi kargatuak sartzen dira (muoi eta tau oinarrizko partikulak), eta elektroiaren ezaugarri berdinak dituzte: spina eta elkarrekintza. Hala ere, desberdintasun nagusia masa da, elektroiek baino masa handiagoa baitute.

Leptoiez gain badaude materiaren beste oinarrizko osagai batzuk: quarkak. Hauek, leptoiek ez bezala, elkarrekintza sendoa dute beste partikulekiko. Leptoien taldeko oinarrizko partikula guztiak fermioi moduan izendatzen dira; izan ere, denek dute spin ez-osoa. Elektroiek, adibidez, ½ spina du.[56]

Oinarrizko propietateak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Elektroiak masa aldaezina du, gutxi gorabehera 9.109 x 10-31 kg-ko baliokoa[57] (5.489 x 10-4 masa unitate atomikoetan). Protoiaren masarekin alderatuz, elektroiaren masa 1836 aldiz txikiagoa da,[4][58] eta neurketa astronomikoen arabera balio hau ez da aldatu unibertsoak duen adinaren erdian behintzat.[59]

Beste ezaugarri garrantzitsu bat karga da. Elektroiek protoien karga berdina dute baina aurkako zeinuarekin eta balioa -1.602176634 x 10-19 coulombekoa da.[60] Sinbolo gisa e moduan adierazten da, eta normalean e- moduan erabiltzen da elektroiaren antipartikularekin desberdintzeko;[61] positroia, e+ moduan adierazten da, alegia.[56][57]

Gaurko egunez ez da ezagutzen elektroiaren barne-estrukturarik.[62][62]

Elektroiaren erradioa finkatzeko orduan eztabaida sakona dago adituen artean; izan ere, elektroiak erradio finitua izatea ez dator bat teoria erlatibistaren premisekin. Bestetik, erradioa nulutzat jotzeak, hau da, elektroia puntu moduan hartzeak, arazo matematiko larriak sortuko lituzke (energiaren balio batzuk infinitura joango lirateke).[63] Hala ere, badago elektroiaren erradio klasikoa, non bere balioa 2.8179 x 10-15m den. Erradio balio honek ez ditu kontuan hartzen efektu kuantikoen ekarpenak, eta, ondorioz, ez du elektroiaren benetako egitura definitzen.[64][65]

Partikula askok ez dute erdibizitza handia, eremu desberdinetan ez-egonkorrak baitira. Muoien kasuan, 2.2 x 10-6 segundoko erdibizitza dute partikulek. Elektroia, aldiz, egonkorra izan ohi da ingurune askotan, eta karga-kontserbazioaren printzipioagatik elektroi baten erdibizitza minimoa 6.6 x 1028 urtekoa da.[66][67][68][69]

Propietate kuantikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Dimentsio[Betiko hautsitako esteka] bateko kutxa batean dauden bi elektroik osatzen duten uhin-funtzio antisimetrikoa.

Uhin-partikula bitasunagatik partikula guztiek uhin gisa joka dezakete. Gertaera hau Young-en bi zirrikituen esperimentuan frogatzen da. Mekanika kuantikoan, uhin-izaera deskribatzeko funtzio konplexuak daude, psi (Ψ) letra grekoz adierazten direnak. Funtzio horren berbidurak partikula bat posizio jakin batean egoteko duen probabilitatea ematen digu. Honi probabilitate-dentsitate funtzioa deritzo.[70]

Elektroiak partikula ez-bereizgarriak dira, ezin baitira bi elektroi bereizi beraien barne-propietateak aztertuz. Oso garrantzitsua da uhin-funtzioa sortzerako orduan; izan ere, ez-bereizgarriak diren partikulek funtzio antisimetrikoak izango dituzte; bereizgarriek, bestetik, funtzio simetrikoak. Funtzioa antisimetrikoa izatea horrela adierazten da bi elektroien kasuan.

Non r1 eta r2 lehenengo eta bigarren elektroien posizioak diren, hurrenez hurren. Fermioi guztiek izango dute uhin-funtzio antisimetriko bat esleituta. Badaude, bestetik, bosoiak bezalako partikulak, ezen uhin-funtzio simetrikoa duten.[71]

Elektroien kasuan, funtzioaren simetria oso garrantzitsua da Pauliren esklusio-printzipioa ondorioztatzeko. Printzipio horren arabera, ez dira egongo bi elektroi egoera kuantiko berdinean, hau da, beti egongo da ezaugarriren bat desberdina dutena.[71]

Elkarrekintza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Elektroiak eremu elektrikoa sortzen du. Eremu horrek indar erakarlea eragiten die karga positibodun partikulei, hala nola protoiei, eta indar aldaratzailea karga negatibodun partikulei, hala nola beste elektroiei. Hurbilketa ez erlatibistan, indar hau Coulomben legearekin adieraz daiteke.[72] Bestalde, elektroi higikor batek eremu magnetikoa ere sortzen du. Ampère-Maxwell legeak karga higikorrek sortutako korronte elektrikoarekin lotzen du eremu magnetiko horren adierazpena. Karga higikor orokorrak sortutako eremu elektromagnetikoa Liénard-Wiechert potentzialen bidez adierazten da. Adierazpen horiek hurbilketa erlatibistarako ere balio dute.[72]

Elektroi batek, eremu magnetiko batean zehar higitzean, bere higidurarekiko eta eremu-lerroekiko elkarzuta den Lorentzen indarra jasaten du. Indar zentripetu horren eraginez, elektroia helize-ibilbide bati jarraituz higitzen da. Azelerazio horren ondorioz, elektroiak energia igortzen du sinkrotroi-erradiazioaren bidez.[73][70]

Fotoi baten eta elektroi aske baten arteko talka inelastikoari Compton sakabanaketa deritzo. Talka horretan momentu lineala eta energia transmititzen dira partikulen artean. Ondorioz, fotoiaren uhin-luzera eta norabidea aldatu egiten dira. Uhin-luzeraren aldaketa maximoa Comptonen uhin-luzera izenarekin ezagutzen da.[34]

Elektroien kasuan, 2,43·10-12 m da bere zenbakizko balioa.[60] Uhin-luzera handietarako, aldaketa arbuiagarria da eta, kasu horretan, Thomson sakabanaketa esaten zaio elkarrekintzari.[74]

Bi kargen arteko interakzio elektromagnetikoaren akoplamendu-konstantea egitura meheko konstantea da. Dimentsio gabeko konstante hori bi kargak Compton uhin-luzerako distantziara daudenean duten energia elektrostatikoaren eta kargaren gainerako energiaren arteko arrazoia da. Bere zenbakizko balioa 1/137 da, gutxi gorabehera.[60]

Elektroi eta positroi banak talka egitean elkar deuseztatzen dute, bi gamma izpi edo gehiago igorriz. Talka aurretik duten momentu lineala arbuiagarria bada, positronio atomo bat sor daiteke denbora laburrez.[75][76] Bestalde, energia handiko fotoi bat elektroi eta positroi banatan deskonposa daiteke, bikote-sorrera izeneko prozesuan. Azken fenomeno hori karga elektriko batetik hurbil soilik gerta daiteke: nukleo atomiko bat, esaterako.[77][78]

Atomoak eta molekulak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Artikulu nagusia: Atomo.

Elektroi bat nukleoari lotuta egongo da nukleoak eragiten dion Coulomb-en indarrari esker. Nukleo batez eta bere inguruan dauden elektroiz osatutako sistemari atomo deritzo. Elektroi kopurua eta nukleoko karga-elektriko kopurua ez badira berdinak, atomo mota horri ioia deritzo. Uhin-egoera deskribatzeko orbital atomiko funtzioak erabiliko ditugu. Orbital hauek aurretik aipatutako Ψ funtzioak dira, baina azpi-indize batzuk kontuan hartuta. Azpi-indize horiek zenbaki kuantikoak izango dira, eta uhin-funtzio zehatz bat lortzeaz gain hainbat balio fisikoren emaitza emango digute; horien artean: energia, momentu angeluarra eta spin momentu angeluarra. Pauliren esklusio-printzipioa gogoratuz, orbital bakoitzean bi elektroi bakarrik egon daitezke bakoitza spin desberdin batekin; izan ere, spin desberdina izatean bi elektroiak ez dira egongo egoera kuantiko berdinean.

Lehenengo[Betiko hautsitako esteka] bost orbital atomikoen irudia.

Elektroiek hurrengo orbitalera egin dezakete salto fotoien xurgapen edota igorpenari esker, non fotoi hauen energia bat datorren orbitalen potentzien arteko diferentziarekin. Badaude beste modu batzuk elektroien garraioa gertatzeko; horien artean, ezagunena efektu fotoelektrikoa da, non fotoi batek elektroi batekin talka egiten duen eta fotoi horren energia ionizazio-energia baino handiagoa den. Kasu horretan, elektroiak energia hori xurgatzen du eta elektroia askatu egiten da.[79]

Elektroiak, esan dugun bezala, karga-elektrikoa du. Karga izateagatik momentu magnetiko orbital bat eratzen da, eta Stern-Gerlach-en esperimentuak[80] ondorioztatu zuen bezala, momentu angeluarrarekiko proportzionala izango da. Haatik, momentu magnetikoa lortzeko nukleo eta elektroi guztien spinaren eta orbitalen ekarpenak hartu behar dira kontuan; beraz, kalkuluak zailtzen dira zenbaki atomikoa igo ahala.[81]

Lotura kimikoak elkarrekintza elektromagnetikoaren ondorio dira, eta mekanika kuantikoak premisa hori hartzen du ardatz.[82] Lotura kimiko sendoenak lotura ionikoa eta lotura kobalentea dira, elektroiak eman edota elektroiak partekatzen direlako. Horrela sortzen dira molekulak.[6]

Molekula horien eraketako oinarrizko kontzeptua partikula bikotearena da. Bi partikula orbital berean, baina aurkako spinekin, nukleoaren inguruan aurkitzeko probabilitatea oso garaia da; bestetik, elektroi aske bat egonez gero, probableena da nukleotik urrun egotea. Ondorioz, orbitalak beteta dituzten molekulak sendoagoak izango dira nukleoan kontzentratzen baitira atomoko elementu gehienak.[83]

Eroankortasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Material batek dituen karga positibo eta negatiboak ez badira berdinak, material horrek karga neto bat izango du. Karga positibo eta negatiboen kopuruan berdina bada, ostera, karga netoa nulua izango da, hau da, elektrikoki neutroa. Gerta daiteke elektroi askeak izatea, eta honek korronte elektriko bat sortuko luke; beraz, korronte elektriko horrek eremu magnetiko bat sortuko luke. Premisa hauek Maxwell-ek jaso zituen, oso ospetsuak diren Maxwellen ekuazioetan.[84]

Eroankortasuna aldagai termodinamikoen menpekoa den propietate fisikoa da. Tenperatura finko batean, eroankortasunak , potentzial diferentzia bat aplikatzean materialak jasaten duen korronte elektrikoa neurtzen du. Eroankortasun handiena duten elementuak eroaleak dira, eta metal gehienak eroaleak dira (Kobrea, Urrea, Zilarra...). Eroale txarretan (isolatzaile ere deitzen zaie) elektroiak atomoei itsatsita geratzen dira potentzial diferentziari jaramonik egin gabe. Adibide onena dielektrikoen kasua da.

Tximista[Betiko hautsitako esteka] deskarga bat elektroien fluxua da funtsean.[85]

Metalak bero-eroale oso onak dira, metaletan aurkitzen diren elektroiek modu librean garraia dezaketelako energia atomoen artean. Gainera, metaletan, eroankortasun termikoak tenperaturarekiko ez du ia menpekotasunik. Horrela frogatzen du matematikoki Wiedemann-Franz legeak[86], non tenperatura eroankortasunarekin lotzen duen. Tenperatura ez-egonkor horren ondorioz, metalaren erresistibitatea igotzen da eta horrek tenperaturarekiko menpekotasuna duen korronte elektriko bat sortzen du. Badago tenperatura zehatz bat, tenperatura kritikoa, non tenperatura hori baino baxuagoa duten materialek erresistibitatea galtzen duten; beraz, korronte elektrikoak oztopo guztiak galtzen ditu higitzeko. Prozesu honi, supereroankortasun deritzo.

Tenperaturak garrantzi handia du material baten azterketa egiterako orduan, eta askotan zaila egiten da baldintza idealak lortzea. Elektroiak solido eroale baten barruan daudenean, adibidez, 0 absolutuko tenperaturara heltzean hiru quasipartikula eratzen dira: spinoiak, orbitoiak eta holoiak. Kasu horretan, 0 absolutuko tenperatura lortzea ezinezkoa da, molekulek ez luketelako inolako higidurarik eta bibraziorik jasango. Hau Heisenberg-en ziurgabetasun printzipioaren aurka doa.

Sorrera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Elektroi[Betiko hautsitako esteka] eta positroi banaren bikote sorrera. Fenomeno hori nukleo atomikoa bezalako kargadun partikuletatik hurbil gertatzen da.[87]

Big Bang teoria da unibertsoaren sorrerako gertaerak azaltzeko teoria onartuena.[88] Big Bang osteko lehen milisegundoan tenperaturak hain ziren handiak, non fotoiek elkarrekin erreakzionatzen baitzuten elektroi-positroi pareak sortuz. Era berean, alderantzizko prozesua ere gertatzen zen.

Tenperatura azkar ari zen jaisten unibertsoaren hasierako garaian eta hamabost segundo igaro zirenerako, tenperatura jada ez zen nahikoa elektroi-positroi sorrera gertatzeko. Hala ere, elektroiek eta positroiek elkar deuseztatzen jarraitu zuten, gamma izpiak igorriz.[89]

Oraindik ezezaguna den arrazoiren bategatik, partikula kopurua antipartikula kopurua baino handiagoa zen. Ondorioz, deuseztaturiko 109 elektroi-positroi pareko, elektroi bat aske gelditu zen. Protoi-antiprotoi bakoitzeko ere protoi kopuru berdina gelditu zen aske, barioi asimetria izeneko fenomenoari jarraituz eta unibertsoaren karga osoa nulu eginez.[90] Iraun zuten neutroi eta protoiak elkarrekin erreakzionatzen hasi ziren, hidrogeno eta helio isotopoak sortuz, nukleosintesi izeneko prozesuaren baitan.[91] Soberako neutroiek, mila segundoko erdibizitza zutenek, beta desintegrazio bidezko protoi eta elektroi bana igortzen jarraitu zuten.

Hurrengo 300.000-400.000 urteetan, elektroiek energia gehiegi zeukaten oraindik nukleo atomikoei atxikitzeko.[92] Denbora hori pasatu eta gero, birkonbinazio izeneko prozesuan sortu ziren gaur egun ezagutzen ditugun atomo neutralak eta unibertsoa gardena izaten hasi zen, hau da, erradiazioak distantzia luzeak egin zitzakeen materiarekin erreakzionatu gabe.[93]

Big Banga gertatu eta milioi bat urte geroago lehen izarrak hasi ziren sortzen.[93] Izarren barnean, nukleo atomikoen fusioak positroiak sortzen ditu. Horiek zuzenean deuseztatzen dira elektroi batekin eta gamma izpiak igortzen dituzte. Horren ondorioz, gutxika elektroi kopurua txikitzen eta neutroi-kopurua handitzen joaten da. Hala ere, izarren eboluzioan isotopo erradioaktiboak sortzen joan daitezke eta horietako batzuek, beta desintegrazio bidez, elektroi eta antineutrino bana igorri ditzakete nukleotik. Horren adibide da kobalto-60 (60Co) isotopoa, zeina desintegratu egiten den nikel-60 (60Ni) isotopoa sortzeko.[94]

Behaketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Aurorak[Betiko hautsitako esteka] sortzen dira energia handiko elektroiak atmosferara amiltzean.

Urruneko elektroiak behatzeko beharrezkoa da horiek erradiaturiko energia detektatzea. Adibidez, eguzki koroa bezalako energia altuko guneetan, elektroi askeek plasma osatzen dute eta honek energia igortzen du Bremsstrahlung erradiazioagatik.[95]

Fotoi baten maiztasuna haren energiarekiko proportzionala da. Elektroi bat atomo batean energia-mailaz aldatzean, berezko maiztasun batzuetako fotoiak igorri edo xurgatzen ditu. Atomo bat argi zuriz, hau da, maiztasun guztietako izpiekin argiztatzean, atomoak maiztasun batzuetako izpiak xurgatzen ditu eta, ondorioz, transmititutako argi-espektroan marra beltzak agertzen dira. Marra horiek atomoko elektroiek xurgatutako izpienak dira. Elementu eta molekula bakoitzak lerro espektral zehatz batzuk ditu. Neurketa horiek substantzia ezberdinen konposizioa eta propietate fisikoak ezagutzen laguntzen dute.[96][97]

Laborategiko baldintzetan, elektroi bakunen elkarrekintzak behatu daitezke partikula-deketagailuen bidez. Elektroiaren energia, spina eta karga neurtu daitezke detektagailu horien bidez.[98]

Suediako Lund Unibertsitateko fisikari talde batek elektroiaren energia-banaketaren lehen irudiak lortu zituen 2008an. Argi pultsu oso motzak, attosegundo pultsuak, erabili zituzten eta, horrela, elektroien higidura lehen aldiz behatzea lortu zuten.[99]

Solidoetako elektroi-banaketa ARPES izeneko metodoaren bidez behatu daiteke. Teknika horrek efektu fotoelektrikoa erabiltzen du egituraren elkarrekiko sarea neurtzeko. ARPES metodoa material ezberdinetako elektroien norabidea, abiadura eta sakabanaketa neurtzeko erabil daiteke.[100]

Erabilera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Plasma-sortak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Elektroi-sorta tratamendua (EBI) materialak erradiatzeko erabiltzen da, haien propietate fisikoak aldatzeko edo jaki eta osasun-produktuak esterilizatzeko.[101] Elektroi-sortek, intentsiboki erradiatuz, beira fluidizatu dezakete haren tenperatura ia igo gabe. Izan ere, elektroi-erradiazio intentsiboak biskositatea asko txikitzen baitu.[102]

Erradioterapian, partikula-azeleragailu linealek elektroi-sortak sortzen dituzte azaleko tumoreak tratatzeko. Elektroi-terapiak kartzinomak bezalako azaleko lesioak tratatzeko erabili ohi da; izan ere, elektroiak sakonera mugatu bateraino bakarrik heltzen baitira. Elektroi-sorta X-izpiekin erradiaturiko areak tratatzeko osagarri gisa ere erabil daiteke.[103]

Partikula-azeleragailuek eremu elektrikoak erabiltzen dituzte elektroi eta positroiei energia handiak emateko. Partikula horiek sinkrotroi erradiazioa igortzen dute eremu magnetiko batean zehar higitzean. Erradiazio hori spinaren menpekoa da eta, Sokolov-Ternov efektuaren ondorioz, elektroi-sorta polarizatu egiten da. Polarizaturiko elektroi-sortak erabilgarriak izan daitezke zenbait esperimentutan. Elektroi- eta positroi-sortak behar bezalako energietara azeleratu eta gero, haien talka behatzen da partikula-detektagailuekin. Emaitza horiek partikulen fisikan aztertzen dira.[104]

Irudikapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Energia baxuko elektroi-difrakzioa (LEED) materialen egitura zehazteko metodoa da. Material kristalinoak bonbardatzen dira elektroi-sorta kolimatu batekin eta agertzen diren difrakzio-patroiak aztertzen dira. Elektroiek 20-200 eV tarteko energia izan behar dute.[105] Islapen bidezko energia altuko elektroi-difrakzioa (RHEED) material kristalinoen gainazalak ezaugarritzeko erabiltzen da. Elektroi-sortak eraso-angelu txikiarekin jaurtitzen dira eta islatutako sorta jasotzen da gainazala aztertzeko. Sortaren energia 8-20 keV artekoa izaten da eta eraso-angelua 1-4º-koa.[106]

Mikroskopio elektronikoak fokaturiko elektroi-sorta jaurtitzen du lagin batera. Elektroi batzuek haien propietateak aldatzen dituzte materialarekin interakzionatzean: higidura-norabidea, angelua, fase erlatiboa eta energia , adibidez. Elektroi-sortaren aldaketa horiek jasota materialaren eskala atomikoko irudiak ekoitz daitezke.[107] Argi urdina erabiltzen duten mikroskopio optikoek 200 nm inguruko bereizmena dute.[108] Horiekin alderatuta, mikroskopio elektronikoek elektroiaren de Broglie uhin-luzeraren araberako bereizmena dute. Adibidez: 100.000 Volt-eko potentzialean azeleratutako elektroi batek 0,0037 nm-ko uhin-luzera du.[109] Zehaztasun horrek egiten du mikroskopio elektronikoa hain erabilgarri bereizmen handiko irudiak sortzeko. Hala ere, mikroskopio elektronikoak oso garestiak dira eta mantentzea asko kostatzen da.

Bi mota nagusi bereizten dira: transmisiozko mikroskopio elektronikoa eta ekorketazko mikroskopio elektronikoa. Transmisiozkoek erretroproiektoreek bezala funtzionatzen dute: elektroi-sorta materialaren xafla batetik igarotzen da eta, ondoren, xafla fotografiko edo antzeko batean proiektatzen da leiar batzuen bidez. Ekorketazko mikroskopio elektronikoak elektroien tunel-efektu kuantikoa erabiltzen du eta atomoen tamainako bereizmenarekin irudika dezake laginaren gainazala.[110][111][110]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ (Ingelesez) Coffey, Jerry. (2010-09-10). «What Is An Electron» Universe Today (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  2. ↑ a b (Ingelesez) Curtis, Lorenzo J.. (2003-10-30). Atomic Structure and Lifetimes: A Conceptual Approach. Cambridge University Press ISBN 978-0-521-53635-6. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  3. ↑ (Ingelesez) Peskin, M.. (Wed Jun 13 00:00:00 EDT 2018). New Tests for Quark and Lepton Substructure. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  4. ↑ a b «CODATA Value: proton-electron mass ratio» physics.nist.gov (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  5. ↑ (Ingelesez) Anastopoulos, Charis. (2008). Particle Or Wave: The Evolution of the Concept of Matter in Modern Physics. Princeton University Press ISBN 978-0-691-13512-0. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  6. ↑ a b Pauling, Linus. (1960). The nature of the chemical bond and the structure of molecules and crystals : an introduction to modern structural chemistry. Ithaca, N.Y. : Cornell University Press ISBN 978-0-8014-0333-0. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  7. ↑ Pauling, Linus. (1960). The nature of the chemical bond and the structure of molecules and crystals : an introduction to modern structural chemistry. Ithaca, N.Y. : Cornell University Press ISBN 978-0-8014-0333-0. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  8. ↑ «J. J. Thomson 1897» web.lemoyne.edu (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  9. ↑ (Ingelesez) International Standard Book Number. 2020-09-03 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  10. ↑ a b Benjamin, Park. (1898). A history of electricity (The intellectual rise in electricity) from antiquity to the days of Benjamin Franklin, by Park Benjamin. New York, J. Wiley (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  11. ↑ (Ingelesez) Keithley, Joseph F.. (1999-01-01). The Story of Electrical and Magnetic Measurements: From 500 BC to the 1940s. John Wiley & Sons ISBN 978-0-7803-1193-0. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  12. ↑ Cajori, Florian. (1899). A history of physics in its elementary branches, including the evolution of physical laboratories. New York, The Macmillan Company; London, Macmillan & Co., ltd. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  13. ↑ (Ingelesez) Weisstein, Eric W.. «Franklin, Benjamin (1706-1790) -- from Eric Weisstein's World of Scientific Biography» scienceworld.wolfram.com (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  14. ↑ Myers, Richard L. (Richard Leroy), 1951-. (2006). The basics of physics. Greenwood Press ISBN 0-313-06039-8. PMC 77552622. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  15. ↑ (Ingelesez) Farrar, W.V.. (1969-09). «Richard Laming and the coal-gas industry, with his views on the structure of matter» Annals of Science 25 (3): 243–253.  doi:10.1080/00033796900200141. ISSN 0003-3790. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  16. ↑ (Ingelesez) Barrow, J. D.. (1983-03). «Natural Units Before Planck» Quarterly Journal of the Royal Astronomical Society 24: 24. ISSN 0035-8738. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  17. ↑ a b Arabatzis, Theodore, 1965-. (2006). Representing electrons : a biographical approach to theoretical entities. University of Chicago Press ISBN 978-0-226-02422-6. PMC 730514992. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  18. ↑ History of electron tubes. Ohmsha 1994 ISBN 90-5199-145-2. PMC 30995577. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  19. ↑ Stoney, G. Johnstone. (1894-10-01). «XLIX. Of the “electron,” or atom of electricity» The London, Edinburgh, and Dublin Philosophical Magazine and Journal of Science 38 (233): 418–420.  doi:10.1080/14786449408620653. ISSN 1941-5982. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  20. ↑ a b c Leicester, Henry Marshall, 1906-. ([1971, ©1956]). The historical background of chemistry. Dover Publications ISBN 0-486-61053-5. PMC 206469. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  21. ↑ a b (Ingelesez) A History of the Theories of Aether and Electricity. 2020-11-15 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  22. ↑ DeKosky, Robert K.. (1983-01-01). «William Crookes and the quest for absolute vacuum in the 1870s» Annals of Science 40 (1): 1–18.  doi:10.1080/00033798300200101. ISSN 0003-3790. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  23. ↑ (Ingelesez) Wilczek, Frank. «Happy Birthday, Electron» Scientific American (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  24. ↑ Trenn, Thaddeus J.. (1976). «Rutherford on the Alpha-Beta-Gamma Classification of Radioactive Rays» Isis 67 (1): 61–75. ISSN 0021-1753. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  25. ↑ (Ingelesez) Comptes rendus de l'Académie des Sciences. 2020-09-10 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  26. ↑ (Ingelesez) Myers, William G.. (1976-07-01). «Becquerel's Discovery of Radioactivity in 1896» Journal of Nuclear Medicine 17 (7): 579–582. ISSN 0161-5505. PMID 775027. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  27. ↑ a b c F.R.S, J. J. Thomson M. A.. (1897-10-01). «XL. Cathode Rays» The London, Edinburgh, and Dublin Philosophical Magazine and Journal of Science 44 (269): 293–316.  doi:10.1080/14786449708621070. ISSN 1941-5982. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  28. ↑ «Wayback Machine» web.archive.org 2008-10-10 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  29. ↑ O'Hara, J. G.. (1975). «George Johnstone Stoney, F.R.S., and the Concept of the Electron» Notes and Records of the Royal Society of London 29 (2): 265–276. ISSN 0035-9149. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  30. ↑ Kikoin, I K; Sominskiĭ, M S. (1961-05-31). «ABRAM FEDOROVICH IOFFE (on his eightieth birthday)» Soviet Physics Uspekhi 3 (5): 798–809.  doi:10.1070/pu1961v003n05abeh005812. ISSN 0038-5670. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  31. ↑ Millikan, R. A.. (1911-04-01). «The Isolation of an Ion, a Precision Measurement of its Charge, and the Correction of Stokes's Law» Physical Review (Series I) 32 (4): 349–397.  doi:10.1103/PhysRevSeriesI.32.349. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  32. ↑ Gupta, N. N. Das; Ghosh, S. K.. (1946-04-01). «A Report on the Wilson Cloud Chamber and Its Applications in Physics» Reviews of Modern Physics 18 (2): 225–290.  doi:10.1103/RevModPhys.18.225. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  33. ↑ a b c Smirnov, B. M. (Boris Mikhaĭlovich), 1938-. (2003). Physics of atoms and ions. Springer ISBN 0-387-21730-4. PMC 56068595. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  34. ↑ a b (Ingelesez) Nobel Foundation. 2020-11-07 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  35. ↑ Lewis, Gilbert N.. (1916-04-01). «THE ATOM AND THE MOLECULE.» Journal of the American Chemical Society 38 (4): 762–785.  doi:10.1021/ja02261a002. ISSN 0002-7863. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  36. ↑ Arabatzis, Theodore; Gavroglu, Kostas. (1997-05-01). «The chemists' electron» European Journal of Physics 18 (3): 150–163.  doi:10.1088/0143-0807/18/3/005. ISSN 0143-0807. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  37. ↑ Langmuir, Irving. (1919-06-01). «THE ARRANGEMENT OF ELECTRONS IN ATOMS AND MOLECULES.» Journal of the American Chemical Society 41 (6): 868–934.  doi:10.1021/ja02227a002. ISSN 0002-7863. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  38. ↑ (Ingelesez) Arabatzis, Theodore; Gavroglu, Kostas. (1997-05-01). «The chemists' electron» European Journal of Physics 18 (3): 150–163.  doi:10.1088/0143-0807/18/3/005. ISSN 0143-0807. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  39. ↑ Scerri, Eric R.. (2007). The periodic table : its story and its significance. Oxford University Press ISBN 978-0-19-534567-4. PMC 122340314. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  40. ↑ Massimi, Michela.. (2005). Pauli's exclusion principle : the origin and validation of a scientific principle. Cambridge University Press ISBN 978-0-511-12794-6. PMC 770008282. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  41. ↑ (Alemanez) Uhlenbeck, G. E.; Goudsmit, S.. (1925-11-01). «Ersetzung der Hypothese vom unmechanischen Zwang durch eine Forderung bezüglich des inneren Verhaltens jedes einzelnen Elektrons» Die Naturwissenschaften 13 (47): 953–954.  doi:10.1007/BF01558878. ISSN 1432-1904. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  42. ↑ (Alemanez) Pauli, W.. (1923-12-01). «Über die Gesetzmäßigkeiten des anomalen Zeemaneffektes» Zeitschrift für Physik 16 (1): 155–164.  doi:10.1007/BF01327386. ISSN 0044-3328. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  43. ↑ Falkenburg, Brigitte, 1953-. (2007). Particle metaphysics : a critical account of subatomic reality. Springer ISBN 978-3-540-33732-4. PMC 184985348. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  44. ↑ (Ingelesez) Schrödinger, E.. (1926). «Quantisierung als Eigenwertproblem» Annalen der Physik 385 (13): 437–490.  doi:10.1002/andp.19263851302. ISSN 1521-3889. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  45. ↑ Rigden, John S.. (2002). Hydrogen : the essential element. Harvard University Press ISBN 0-674-00738-7. PMC 48256825. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  46. ↑ Reed, Bruce Cameron.. (2008). Quantum mechanics. Jones and Bartlett ISBN 0-7637-4451-4. PMC 86090486. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  47. ↑ Dirac, Paul Adrien Maurice; Fowler, Ralph Howard. (1928-02-01). «The quantum theory of the electron» Proceedings of the Royal Society of London. Series A, Containing Papers of a Mathematical and Physical Character 117 (778): 610–624.  doi:10.1098/rspa.1928.0023. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  48. ↑ (Ingelesez) «The Nobel Prize in Physics 1965» NobelPrize.org (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  49. ↑ Elder, F. R.; Gurewitsch, A. M.; Langmuir, R. V.; Pollock, H. C.. (1947-06-01). «Radiation from Electrons in a Synchrotron» Physical Review 71 (11): 829–830.  doi:10.1103/PhysRev.71.829.5. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  50. ↑ The rise of the standard model : particle physics in the 1960s and 1970s. Cambridge University Press 1997 ISBN 0-521-57082-4. PMC 34284494. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  51. ↑ (Ingelesez) Bernardini, Carlo. (2004-06-01). «AdA:The First Electron-Positron Collider» Physics in Perspective 6 (2): 156–183.  doi:10.1007/s00016-003-0202-y. ISSN 1422-6960. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  52. ↑ «The Large Electron-Positron Collider | CERN» home.cern (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  53. ↑ (Ingelesez) «LEP reaps a final harvest» CERN Courier 2000-12-01 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  54. ↑ (Ingelesez) Prati, Enrico; De Michielis, Marco; Belli, Matteo; Cocco, Simone; Fanciulli, Marco; Kotekar-Patil, Dharmraj; Ruoff, Matthias; Kern, Dieter P et al.. (2012-05-03). «Few electron limit of n-type metal oxide semiconductor single electron transistors» Nanotechnology 23 (21): 215204.  doi:10.1088/0957-4484/23/21/215204. ISSN 0957-4484. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  55. ↑ (Ingelesez) Frampton, Paul H.; Hung, P. Q.; Sher, Marc. (2000-06-01). «Quarks and leptons beyond the third generation» Physics Reports 330 (5): 263–348.  doi:10.1016/S0370-1573(99)00095-2. ISSN 0370-1573. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  56. ↑ a b (Ingelesez) Book sources. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  57. ↑ a b Mohr, Peter J.; Taylor, Barry N.; Newell, David B.. (2008-06-06). «CODATA recommended values of the fundamental physical constants: 2006» Reviews of Modern Physics 80 (2): 633–730.  doi:10.1103/RevModPhys.80.633. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  58. ↑ Zombeck, Martin V.. (2007). Handbook of space astronomy and astrophysics. (3rd ed. argitaraldia) Cambridge Univ. Press ISBN 978-0-511-34964-5. PMC 310197447. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  59. ↑ (Ingelesez) Murphy, Michael T.; Flambaum, Victor V.; Muller, Sébastien; Henkel, Christian. (2008-06-20). «Strong Limit on a Variable Proton-to-Electron Mass Ratio from Molecules in the Distant Universe» Science 320 (5883): 1611–1613.  doi:10.1126/science.1156352. ISSN 0036-8075. PMID 18566280. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  60. ↑ a b c Mohr, Peter J.; Taylor, Barry N.; Newell, David B.. (2008-06-06). «CODATA recommended values of the fundamental physical constants: 2006» Reviews of Modern Physics 80 (2): 633–730.  doi:10.1103/RevModPhys.80.633. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  61. ↑ Zorn, Jens C.; Chamberlain, George E.; Hughes, Vernon W.. (1963-03-15). «Experimental Limits for the Electron-Proton Charge Difference and for the Charge of the Neutron» Physical Review 129 (6): 2566–2576.  doi:10.1103/PhysRev.129.2566. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  62. ↑ a b Eichten, Estia J.; Lane, Kenneth D.; Peskin, Michael E.. (1983-03-14). «New Tests for Quark and Lepton Substructure» Physical Review Letters 50 (11): 811–814.  doi:10.1103/PhysRevLett.50.811. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  63. ↑ (Ingelesez) Eduard Shpolsky. 2020-03-17 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  64. ↑ Meschede, Dieter, 1954-. (2004). Optics, light and lasers : the practical approach to modern aspects of photonics and laser physics. Wiley-VCH ISBN 3-527-40364-7. PMC 51107020. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  65. ↑ Haken, H.. (2000). The physics of atoms and quanta : introduction to experiments and theory. (6th rev. and enl. ed. argitaraldia) Springer ISBN 3-540-67274-5. PMC 43864351. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  66. ↑ Steinberg, R. I.; Kwiatkowski, K.; Maenhaut, W.; Wall, N. S.. (1975-11-01). «Experimental test of charge conservation and the stability of the electron» Physical Review D 12 (9): 2582–2586.  doi:10.1103/PhysRevD.12.2582. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  67. ↑ Particle Data Group; Beringer, J.; Arguin, J. -F.; Barnett, R. M.; Copic, K.; Dahl, O.; Groom, D. E.; Lin, C. -J. et al.. (2012-07-20). «Review of Particle Physics» Physical Review D 86 (1): 010001.  doi:10.1103/PhysRevD.86.010001. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  68. ↑ (Ingelesez) «Search for electron decay mode e→γ+ν with prototype of Borexino detector» Physics Letters B 525 (1-2): 29–40. 2002-01-17  doi:10.1016/S0370-2693(01)01440-X. ISSN 0370-2693. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  69. ↑ Borexino Collaboration; Agostini, M.; Appel, S.; Bellini, G.; Benziger, J.; Bick, D.; Bonfini, G.; Bravo, D. et al.. (2015-12-03). «Test of Electric Charge Conservation with Borexino» Physical Review Letters 115 (23): 231802.  doi:10.1103/PhysRevLett.115.231802. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  70. ↑ a b Munowitz, M. (Michael). (2005). Knowing : the nature of physical law. Oxford University Press ISBN 978-0-19-516737-5. PMC 58604831. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  71. ↑ a b Munowitz, M. (Michael). (2005). Knowing : the nature of physical law. Oxford University Press ISBN 978-0-19-516737-5. PMC 58604831. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  72. ↑ a b Griffiths, David J. (David Jeffery), 1942-. (1999). Introduction to electrodynamics. (3rd ed. argitaraldia) Prentice Hall ISBN 0-13-805326-X. PMC 40251748. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  73. ↑ Mahadevan, Rohan; Narayan, Ramesh; Yi, Insu. (1996-07-01). «Harmony in Electrons: Cyclotron and Synchrotron Emission by Thermal Electrons in a Magnetic Field» The Astrophysical Journal 465: 327.  doi:10.1086/177422. ISSN 0004-637X. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  74. ↑ (Ingelesez) Chen, Szu-yuan; Maksimchuk, Anatoly; Umstadter, Donald. (1998-12). «Experimental observation of relativistic nonlinear Thomson scattering» Nature 396 (6712): 653–655.  doi:10.1038/25303. ISSN 1476-4687. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  75. ↑ Beringer, Robert; Montgomery, C. G.. (1942-03-01). «The Angular Distribution of Positron Annihilation Radiation» Physical Review 61 (5-6): 222–224.  doi:10.1103/PhysRev.61.222. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  76. ↑ Wilson, Jerry D.. (2000). College physics.. (4th ed.. argitaraldia) Prentice Hall ISBN 0-13-082444-5. PMC 41070611. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  77. ↑ (Ingelesez) Eichler, Jörg. (2005-11-14). «Electron–positron pair production in relativistic ion–atom collisions» Physics Letters A 347 (1): 67–72.  doi:10.1016/j.physleta.2005.06.105. ISSN 0375-9601. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  78. ↑ (Ingelesez) Hubbell, J. H.. (2006-06-01). «Electron–positron pair production by photons: A historical overview» Radiation Physics and Chemistry 75 (6): 614–623.  doi:10.1016/j.radphyschem.2005.10.008. ISSN 0969-806X. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  79. ↑ Tipler, Paul Allen, 1933-. (2003). Modern physics.. (4th ed.. argitaraldia) W.H. Freeman ISBN 0-7167-4345-0. PMC 49894577. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  80. ↑ (Gaztelaniaz) FCenRed. (2014-08-06). «El experimento de Stern-Gerlach y el espín» Física cuántica en la red (Noiz kontsultatua: 2020-11-11).
  81. ↑ Jiles, David.. (1998). Introduction to magnetism and magnetic materials. (2nd ed. argitaraldia) Chapman and Hall ISBN 0-412-79850-6. PMC 39622825. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  82. ↑ Fundamental world of quantum chemistry : a tribute to the memory of Per-Olov Löwdin. Kluwer Academic Publishers ©2003-©2004 ISBN 1-4020-2584-X. PMC 52069944. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  83. ↑ (Ingelesez) Daudel, R.; Bader, R. F. W.; Stephens, M. E.; Borrett, D. S.. (2011-02-04). «The Electron Pair in Chemistry» Canadian Journal of Chemistry  doi:10.1139/v74-201. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  84. ↑ «Maxwell's Equations» www.maxwells-equations.com (Noiz kontsultatua: 2020-11-11).
  85. ↑ Rakov, Vladimir A., 1955-. Lightning : physics and effects. ISBN 978-1-107-26683-4. PMC 857769541. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  86. ↑ «Thermal Conductivity and the Wiedemann-Franz Law» hyperphysics.phy-astr.gsu.edu (Noiz kontsultatua: 2020-11-12).
  87. ↑ Bianchini, Lorenzo.. (2018). Selected exercises in particle and nuclear physics. Springer ISBN 978-3-319-70494-4. PMC 1013824929. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  88. ↑ Lurquin, Paul F.. (2003). The origins of life and the universe. Columbia University Press ISBN 0-231-50766-6. PMC 614998774. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  89. ↑ Silk, Joseph, 1942-. (2002). The big bang. (3rd ed., 1st Owl Books ed. argitaraldia) W.H. Freeman ISBN 0-7167-3878-3. PMC 52242538. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  90. ↑ (Ingelesez) Kolb, Edward W.; Wolfram, Stephen. (1980-04-07). «The development of baryon asymmetry in the early universe» Physics Letters B 91 (2): 217–221.  doi:10.1016/0370-2693(80)90435-9. ISSN 0370-2693. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  91. ↑ Burles, Scott; Nollett, Kenneth M.; Turner, Michael S.. (1999-03-18). «Big-Bang Nucleosynthesis: Linking Inner Space and Outer Space» arXiv:astro-ph/9903300 (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  92. ↑ Boesgaard, Ann Merchant; Steigman, Gary. (1985-09-01). «Big Bang Nucleosynthesis: Theories and Observations» Annual Review of Astronomy and Astrophysics 23 (1): 319–378.  doi:10.1146/annurev.aa.23.090185.001535. ISSN 0066-4146. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  93. ↑ a b (Ingelesez) Barkana, Rennan. (2006-08-18). «The First Stars in the Universe and Cosmic Reionization» Science 313 (5789): 931–934.  doi:10.1126/science.1125644. ISSN 0036-8075. PMID 16917052. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  94. ↑ (Ingelesez) Rodberg, L. S.; Weisskopf, V. F.. (1957-04-05). «Fall of Parity: Recent Discoveries Related to Symmetry of Laws of Nature» Science 125 (3249): 627–633.  doi:10.1126/science.125.3249.627. ISSN 0036-8075. PMID 17810563. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  95. ↑ (Ingelesez) Gurnett, Donald A.; Anderson, Roger R.. (1976-12-10). «Electron Plasma Oscillations Associated with Type III Radio Bursts» Science 194 (4270): 1159–1162.  doi:10.1126/science.194.4270.1159. ISSN 0036-8075. PMID 17790910. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  96. ↑ (Ingelesez) curtis.suplee@nist.gov. (2009-07-09). «Atomic Spectroscopy - A Compendium of Basic Ideas, Notation, Data, and Formulas» NIST (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  97. ↑ Fowles, Grant R.. (1989, ©1975). Introduction to modern optics. (2nd ed., Dover ed. argitaraldia) Dover Publications ISBN 0-486-65957-7. PMC 18834711. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  98. ↑ Grupen, Claus. (2000-09-13). «Physics of particle detection» AIP Conference Proceedings 536 (1): 3–34.  doi:10.1063/1.1361756. ISSN 0094-243X. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  99. ↑ Mauritsson, J.; Johnsson, P.; Mansten, E.; Swoboda, M.; Ruchon, T.; L’Huillier, A.; Schafer, K. J.. (2008-02-21). «Coherent Electron Scattering Captured by an Attosecond Quantum Stroboscope» Physical Review Letters 100 (7): 073003.  doi:10.1103/PhysRevLett.100.073003. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  100. ↑ (Ingelesez) Damascelli, Andrea. (2004). «Probing the Electronic Structure of Complex Systems by ARPES» Physica Scripta 2004 (T109): 61.  doi:10.1238/Physica.Topical.109a00061. ISSN 1402-4896. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  101. ↑ (Ingelesez) Jongen, Yves; Herer, Arnold. (1996-05). «Electron Beam Scanning in Industrial Applications» APS Meeting Abstracts: H'9.902. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  102. ↑ (Ingelesez) Möbus, Günter; Ojovan, Michael; Cook, Stuart; Tsai, Jim; Yang, Guang. (2010-01-31). «Nano-scale quasi-melting of alkali-borosilicate glasses under electron irradiation» Journal of Nuclear Materials 396 (2): 264–271.  doi:10.1016/j.jnucmat.2009.11.020. ISSN 0022-3115. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  103. ↑ (Ingelesez) Beddar, A. Sam; Domanovic, Mary Ann; Kubu, Mary Lou; Ellis, Rod J.; Sibata, Claudio H.; Kinsella, Timothy J.. (2001). «Mobile Linear Accelerators for Intraoperative Radiation Therapy» AORN Journal 74 (5): 700–705.  doi:10.1016/S0001-2092(06)61769-9. ISSN 1878-0369. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  104. ↑ Handbook of accelerator physics and engineering. World Scientific 1999 ISBN 981-02-4814-8. PMC 40654822. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  105. ↑ Surface science : an introduction. Springer 2003 ISBN 3-540-00545-5. PMC 51770201. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  106. ↑ Ichimiya, Ayahiko, 1940-. (2004). Reflection high-energy electron diffraction. Cambridge University Press ISBN 0-521-45373-9. PMC 54529276. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  107. ↑ «Dennis McMullan Scanning Microscope» www-g.eng.cam.ac.uk (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  108. ↑ Slayter, Elizabeth M.. Light and electron microscopy. ISBN 0-521-32714-8. PMC 25369180. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  109. ↑ Cember, Herman.. (1996). Introduction to health physics. (3rd ed. argitaraldia) McGraw-Hill, Health Professions Division ISBN 0-07-105461-8. PMC 33077394. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  110. ↑ a b Bozzola, John J.. (1999). Electron microscopy : principles and techniques for biologists. (2nd ed. argitaraldia) Jones and Bartlett ISBN 0-585-18187-X. PMC 44955124. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).
  111. ↑ Flegler, Stanley L.. ([1995]). Scanning and transmission electron microscopy : an introduction. Oxford University Press ISBN 0-19-510751-9. PMC 33166513. (Noiz kontsultatua: 2020-11-15).


Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Elektroi&oldid=9491386"(e)tik eskuratuta