Pierre-Simon Laplace

Pierre-Simon Laplace
	; Irudi gehiago
10. seat 8 of the Académie française (en)
Frantziako parea
114. Frantziako Zientzien Akademiako lehendakari
Senatu kontserbadoreko kidea
Barne Arazoetako ministroa
92. Frantziako Zientzien Akademiako lehendakari
Société de Géographie (en) lehendakari
Bizitza
Jaiotza	Beaumont-en-Auge, 1749ko martxoaren 23a
Herrialdea	Frantzia
Bizilekua	Normandia Beherea; Arcueil
Lehen hizkuntza	frantsesa
Heriotza	Paris, 1827ko martxoaren 5a (77 urte)
Hobiratze lekua	Montparnasseko hilerria
Familia
Ezkontidea(k)	Marie Anne Charlotte de Courty de Romange (en) (1788ko martxoaren 15a -
Seme-alabak	ikusi Charles Émile de Laplace (en) ;
Hezkuntza
Heziketa	University of Caen Normandy (en) ; Collège du Bois (en)
Tesi zuzendaria	Jean Le Rond d'Alembert
Doktorego ikaslea(k)	Siméon Denis Poisson; Mikhail Ostrogradski‎
Hizkuntzak	frantsesa
Irakaslea(k)	Christophe Gadbled (en)
Jarduerak
Jarduerak	matematikaria, astronomoa, fisikaria, politikaria, filosofoa, unibertsitateko irakaslea, fisikari teorikoa, estatistikaria, idazlea eta zientzialaria
Enplegatzailea(k)	École normale (en) ; Bureau des Longitudes (en) ; Frantziako Institutua
Jasotako sariak	ikusi Ohorezko Legioko gurutze handia (1825eko maiatzaren 22a) ; Ohorezko Legioko ofizial handia (1804ko ekainaren 14a) ; Ohorezko Legioko zalduna (1803ko urriaren 2a) ; Knight Grand Cross of the Order of the Reunion (1813ko apirilaren 3a) ; Royal Societyko kidea ; Royal Society ; Fellow of the American Academy of Arts and Sciences ; Order of the Reunion ; 72 names on the Eiffel Tower ;
Influentziak	Leonhard Euler
Kidetza	Royal Society; Société Philomathique de Paris (en) ; Frantses Akademia; Suediako Zientzien Errege Akademia; Frantziako Zientzien Akademia; Arteen eta Zientzien Ameriketako Estatu Batuetako Akademia; Prusiako Zientzien Akademia; Zientzien Errusiar Akademia; Arteen eta Zientzien Herbehereetako Errege Akademia; Société de Géographie (en) ; XL izeneko Zientzien Akademia Nazionala; Zientzien Bavariar Akademia; Accademia delle Scienze di Torino
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioa	agnostizismoa

Pierre-Simon Laplace (Beaumont-en-Auge, Normandia, Frantzia, 1749ko martxoaren 23a^[1] - Paris, 1827ko martxoaren 5a) frantziar astronomo, fisikari eta matematikaria izan zen. Mekanika newtondarraren jarraitzailea zen, ekarpen handia egin zuen gero Laplace-ren transformatuaren aurkikuntzan, eta Laplace-ren ekuazioa aurkitu zuen; estatistikari gisa probabilitatearen teoria analitikorako oinarriak ezarri zituen; eta astronomo gisa eguzki-sistemaren sorrerari buruzko teoria nebularra planteatu zuen. Determinismo zientifikoaren doktrina filosofikoa partekatzen zuen.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Normandia Behereko nekazari familia xume batean jaso zen. Caengo Unibertsitatean Ikusi zuen, eta bertan D'Alembert matematikariarengana bideratu zuten. Honek, Laplace-ren gaitasun matematikoak harrituta, Eskola Militarrean irakasle postu bat eskeini zioten. Parisen 1767an irakaslea zela, Napoleon Bonaparte^[2] ikasletzat izan zuen. 1785ean, Zientzien Akademiako kide izandatu zuten, eta 1795ean Zientzia eta Arteen Instituto Berriko matematika katedrako kide bihurtu zen, eta ondorenera, 1812an hain zuzen ere, instituto hau zuzendu zuen. 1788an Marie-Charlotte de Courty de Romanges-ekin ezkondu zen, eta harekin bi seme-alaba izan zituen, Sophie-Suzanne eta Charles-Émile^[3]. 1795ean, berriz, Laplacek bere Zeruko Mekanika osatzen zuten bost liburukietatik lehena argitaratzen hasi zen, eta 1796ean Exposition su système du monde argitaratu zuen, non eguzki sistemaren sorrerari buruzko bere hipotesi nebularra agerian utzi zuen.

1795ean Bureau des Longitudes-en sorrera-batzordearen jatorrizko hamar kideetako bat izan zen, eta 1799an barne ministro izendatu zuten Kontsulatuaren garaian. Napoleon Bonaparte bere ikasle ohiak, 1805ean ohorezko legioa eta 1806an Inperioko konde titulua eman zion. 1812an bere Probabilitateen Teoria Analitikoa eta 1814an Probabilitateari buruzko Filosofia Saiakera argitaratu zuen. 1816an Frantziako Akademiako kide hautatu zuten. Bere iragana bonapartista izan arren, Borboien berrezarkuntzaren 1817an^[4] markesa izendatu zuten.

Aipagarria da, halaber, 1806 eta 1822 artean egin zuen esku-hartzea Arcueil Elkartearen (Berthollet kimikariarekin batera) sustatzaile nagusietako bat izan zelarik, diziplinarteko zientzialarien eragin handia izan zuen baita zientzialarien diziplina arteko eragin handia izan zuen geroago zientzia aplikatuaren loraldian XIX. Frantzian.

Lan garrantzitsuenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Exposition du système du monde (Exposition du système du monde, 1796) Eguzkiaren eta eguzki-sistemaren sorrerari buruzko teoria bat deskribatu zuen hauts eta gasez osatutako nebulosa edo zurrunbilo batetik. Immanuel Kantek lehenago azaldutako hipotesi nebular hau, askoz ere xehetasun handiagoz eta hainbat hobekuntzaz azaldu zuen, eta gaur egun arte izar-eraketaren teoria guztien oinarrizko oinarria izaten jarraitzen du. Bestalde, eguzki-sistemaren egonkortasuna ere frogatu zuen , probabilitateen teoria matematikoaren oinarri zientifikoak ezarri zituen (Théorie analytique des probabilités lanean, non, beste lorpen batzuen artean, karratu txikienen metodoa formulatu zuen, hau da. errorearen teoriarako oinarrizkoa) eta oso indartsu eta eragingarri formulatu zuen mundu guztiz determinista baten irudia.

William Herschelek Ingalaterran egindako nebulosen aurkikuntzak ikusita, Laplacek pentsatu zuen nebulosa baten kolapso grabitatorioak Eguzkiaren sorrera eragin zezakeela eta Eguzkiaren inguruan orbitatzen ari den materiala planeta -familia bat osatzeko kondentsatu zitekeela. Teoria honek berez azaltzen zuen planeta guztiak Eguzkiaren inguruan ibiltzen direla norabide berean (mendebaldetik ekialdera) eta haien orbitak plano berean daudela. Herschel ideia horrekin bat egin zuen eta izar eta izar sistema guztien eraketa eta eboluzioa azaltzeko orokortu zuen.

Garai guztietako zientzialaririk handienetako bat bezala gogoratzen da, batzuetan Frantziako Newton deitzen zaiona, bere garaikideek ez zuten gaitasun matematiko ikaragarriekin.^[5]

Bere lanik garrantzitsuena, Traité de mécanique céleste da (Treatise on the Celestial Mechanics, 1799-1825, 5 lib.), bere garaiko astronomia guztiaren bilduma bat da, modu guztiz analitikoan zentratua dago, eta Newtonen eredua hobetzen du bertan. Azalpenik gabeko fenomeno batzuk zituen, bereziki argitu gabe geratu ziren higidura anomaliak: Jupiter itxurazko azelerazioa jasaten ari zen, Saturno, berriz, apurka-apurka moteltzen ari zela zirudien, eta Ilargiak ere higidura azeleratua erakusten zuen. Mugimendu hauek etengabe jarraituko balute, Saturno Eguzkiaren gainera eroriko litzateke, Jupiterrek eguzki-sistematik ihes egingo luke eta Ilargia Lurrera eroriko litzateke. 23 urte besterik ez zituela, Laplacek erakutsi zuen Jupiterren bizkortzea eta Saturnoren moteltzea aldizkako mugimenduak zirela. Ordura arte, oso epe luzeek (mila urte ingurukoak) aldakuntza horiek etengabeak eta mugagabeak («laikoak») zirela sinestera eraman gintuzten; 1785ean, horrelako anomaliak Jupiter eta Saturno Eguzkiarekiko posizio erlatiboari zor zirela erakutsi zuen. Horrek guztiak kalkulu oso zehatzak eskatzen zituen. 1787an Laplacek erakutsi zuen Ilargiaren higidura anomalia ere oszilatorioa zela eta Eguzki-Lurra-Ilargi sistema hirukoitzean efektu txikiek ('bigarren ordena') eragiten zutela. Aldakuntzak aldizkakoak ziren eta, hortaz, eguzki-sistemak egonkorra eta autoerregulatzailea izan behar zuen. Ideia horiek guztiak 1796an argitaratutako Exposition du système du monde lanean bildu ziren.

Laplacek formula bitxi bat sortu zuen Eguzkia horizontetik irteteko probabilitatea adierazteko. Probabilitatea zela esan zuen $(d+1)/(d+2)$ , non d iraganean eguzkia atera den egun kopurua den. Laplacek esan zuen , ondorengotza-araua bezala ezagutzen den formula hau zerbait ez dakigun kasu guztietan aplika zitekeela, edo dakiguna ez dakiguna aldatzen zen kasu guztietan. Gertaera baten probabilitatearen estimatzaile gisa erabiltzen da oraindik, baldin eta gertaeraren kokapena ezagutzen badugu, baina horren lagin oso gutxi baditugu.

Laplace eredua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere definizioak zera esaten digu:

Izan bedi E edozein esperimentu eta S bere emaitza posibleen multzo finitua $S=\{a_{1},..,a_{k}\}$ , emaitza bakoitza berdina dela suposatzen badugu (inor ez duela besteak baino aukera gehiago), orduan $P(\{a_{i}\})=p$ .

P probabilitate-funtzioa izatea nahi badugu

$P(S)=1=\sum _{i=1}^{k}P(\{a_{i}\})$ gero $p=1/k$ .

Izan bedi A S-ren azpimultzo bat, hala nola $A=\{a_{1},..,a_{r}\}$ gero $P(A)=\sum _{i=1}^{r}p(\{a_{i}\})\ =r*p=r/k=|A|/|S|$

Laplace-ren transformazioak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1744. urte inguruan, Leonhard Euler matematikari suitzarrak, Joseph-Louis de Lagrange frantses-italiarrak ondoren, ekuazio diferentzialen soluzio bat bilatzen hasi ziren, honela:^[6]

$z=\int X(x)e^{ax}\,dx$

Y $z=\int X(x)x^{a}\,dx$

1785ean, Laplacek ekuazio diferentzialen transformazio moduan integralak erabiltzeko urratsa eman zuen, soluzioaren forma besterik ez zena, eta ekuazio eraldatua ebazteko erraza zela ikusi zuen, jatorrizkoa baino are errazago.^[6]

Esaldi ospetsuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Napoleonek, bere Exposition du système du monde -ri erreferentzia eginez, Laplaceri komentatu zion: "Esan didate unibertsoaren sistemari buruzko liburu handi hau idatzi duzula bere sortzailea behin ere aipatu gabe", eta Laplacek erantzun zion: "Sieur, ez dut inoiz beharrik izan hipotesi hori». Honekin aipatu zuen Newtonek mende bat lehenago jainkozko borondateari erreferentzia egin behar izan zion bere grabitazio unibertsalaren legea ez zela gai Jupiter eta Saturnoren mugimenduen anomaliak azaltzeko. Napoleonek erantzuna komentatu zion Lagrange matematikariari, eta hark “Ah! Jainkoa gauza asko azaltzen dituen hipotesi ederra da. Napoleonek ere hori esan zion Laplaceri, eta azken honek, metodo zientifikoarekin eta determinismo zientifikoaren aurreikusgarritasunaren kontzeptuarekin koherentea izanik, orduan hauxe esan zion: "Hipotesi honek dena azal dezakeen arren, ez digu ezer iragartzen uzten".

Testu teknikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Œuvres complètes de Laplace, Académie des Sciences-en eskutik argitaratua MM. the perpetual secretaries, Gauthier-Villars, Paris, 14 liburuki. 1878-1912. Ulertzen du: IV. Zeruko Mekanika Tratatua; ZERRA. Exposition du système du monde VII. 1-2. Théorie analytique des probabilités ; VIII-XII. Memoires extraits des recueils de l'Académie des Sciences de Paris eta de la Class des Sciences Mathematiques and physiques de l'Institut de France ; XIII-XIV. Memoriak urpekariak. mahaiak. sareko testua
Théorie analytique des probabilités, Obra osoen VII liburukia, Paris, 3. arg., 1820. Sareko testua berriro argitaratua : Jacques Gabay, 1995 ISBN 2-87647-161-2
Traité de mecanique céleste (1799-1825, 5 liburuki.)

Ohoreak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Laplace (4628) asteroidea.^[7]
Ilargian, Mare Imbriumaren ezaugarri bat da Laplace eta lurmuturrak bere omenez du izena.
Eiffel dorrean idatzirik dauden hirurogeita hamabi gizon jakintsuetako bat da.
Europa Jupiter System misioaren Europako Espazio Agentziaren titulua Laplace da.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

↑ Robinet, François. (2014). «Photojournalisme, magazines d’information illustrés et représentations de la guerre : Paris Match et la couverture des conflits de l’Afrique des Grands Lacs (1994-1998)» Le photojournalisme des années 1930 à nos jours (Presses universitaires de Rennes): 59–70. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
↑ (Gaztelaniaz) MACHO, José María ARRIBAS; LLORENTE, Alejandro ALMAZÁN; RAMÍREZ, Beatriz MAÑAS; IZQUIERDO, Antonio Félix VALLEJOS. (2012-07-27). Historia de la Probabilidad Y la Estadística Vi. Editorial UNED ISBN 978-84-362-6363-3. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
↑ «PREFACIO» El legado matemático de Juan Bautista Sancho Guimerá (Ediciones Universidad de Salamanca): 9–12. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
↑ Delay, Professeur Jean, (14 Nov. 1907–29 May 1987), Commandeur de la Légion d’Honneur; Grand Officier de l’Ordre national du Mérite; Member of the Académie de Médecine since 1955; Member of the Académie Française, since 1959. Oxford University Press 2007-12-01 (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
↑ Faber, Diana. (2005-10-15). Laplace, Pierre Simon (Marquis de). John Wiley & Sons, Ltd (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
↑ ^a ^b Grattan-Guiness, Ivor. (2004). «History or Heritage? A Central Question in the Historiography of Mathematics» History of the Mathematical Sciences (Hindustan Book Agency): 13–31. ISBN 978-81-85931-45-6. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).
↑ Schmadel, Lutz D.. (2003). Dictionary of minor planet names. (5th rev. & enl. ed. argitaraldia) Springer ISBN 978-3-540-29925-7. PMC 184958390. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bergasa, Javier (2003). Laplace: el matemático de los cielos. Nivola. {{ISBN|84-95599-63-5}}.
Simmons, J. (1996). The giant book of scientists — The 100 greatest minds of all time. Sydney: The Book Company.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Datuak: Q44481
Multimedia: Pierre-Simon Laplace

[1] Robinet, François. (2014). «Photojournalisme, magazines d’information illustrés et représentations de la guerre : Paris Match et la couverture des conflits de l’Afrique des Grands Lacs (1994-1998)» Le photojournalisme des années 1930 à nos jours (Presses universitaires de Rennes): 59–70. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[2] (Gaztelaniaz) MACHO, José María ARRIBAS; LLORENTE, Alejandro ALMAZÁN; RAMÍREZ, Beatriz MAÑAS; IZQUIERDO, Antonio Félix VALLEJOS. (2012-07-27). Historia de la Probabilidad Y la Estadística Vi. Editorial UNED ISBN 978-84-362-6363-3. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[3] «PREFACIO» El legado matemático de Juan Bautista Sancho Guimerá (Ediciones Universidad de Salamanca): 9–12. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[4] Delay, Professeur Jean, (14 Nov. 1907–29 May 1987), Commandeur de la Légion d’Honneur; Grand Officier de l’Ordre national du Mérite; Member of the Académie de Médecine since 1955; Member of the Académie Française, since 1959. Oxford University Press 2007-12-01 (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[5] Faber, Diana. (2005-10-15). Laplace, Pierre Simon (Marquis de). John Wiley & Sons, Ltd (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[#1-6] Grattan-Guiness, Ivor. (2004). «History or Heritage? A Central Question in the Historiography of Mathematics» History of the Mathematical Sciences (Hindustan Book Agency): 13–31. ISBN 978-81-85931-45-6. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[7] Schmadel, Lutz D.. (2003). Dictionary of minor planet names. (5th rev. & enl. ed. argitaraldia) Springer ISBN 978-3-540-29925-7. PMC 184958390. (Noiz kontsultatua: 2022-04-13).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]