Amilosa

Wikipedia, Entziklopedia askea
Amilosa
Konposizioaoxigeno, karbono eta hidrogeno
Motaglucan (en) Itzuli eta polisakarido
Arriskuak
NFPA 704
1
1
0
Identifikatzaileak
CAS zenbakia9005-82-7
ChemSpider19205056, 21238442, 21239054 eta 57487263
PubChem53477771
Gmelin28102
EC zenbakia232-685-9
ECHA100.029.702
CosIng83148
MeSHD000688
Human Metabolome DatabaseHMDB0003403
UNII7TDQ74Y18L
KEGGC00718

Amilosa glukosa unitatez egindako polimeroa da[1]. Amilosa almidoi izeneko polisakaridoaren bi osagaietako bat da, egitura guztiaren %20-30a osatzen dena. Beste %70–80a amilopektina da[2]. Landaretan aurkitzen da eta erreserba funtzioa betetzen du.

Egitura[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Amilosa homopolisakarido bat da, α-D-glukopiranosen katea baita. Molekula hauek α(1→4) lotura O-glikosidikoaren bidez elkartuta daude. Maltosa molekulak (bi glukosatako disakaridoa) elkartuta daudela ere esan daiteke. Kate luzeak dira, 200 eta 2500 unitate artean eduki ditzaketenak.

Amilosaren egitura helikoidalaren barnean hiru iodo ioi.

Kate luze honek helize itxura hartzen dueta bira bakoitzean sei glukosa molekula izaten ditu. Helize honetan barnealdera hidrogeno atom oak bakarrik kokatzen dira, ingurune hidrofoboa osatuz, eta kanpoaldera aldiz hidroxilo taldeak, alde hidrofilikoa eratuz.

Iodoaren testa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Amilosaren espiralaren barnean iodo ioia sartzen da eta amilosak kolore urdina hartzen du. Honetan oinarritzen da iodoaren testa, polisakaridoak identifikatzeko edota elikagai desberdinetan egon daitekeen almidoi kopurua zehazteko. Fruiten heldutasuna neurtzeko ere erabiltzen da, berde dauenean almidoi kopuru handia izaten baitute eta heltzerakoan almidoi hori sakarosa bihurtzen da.

Amilopektinarekin ezin da iodoaren testa egin, molekula adarkatua denez espiralak txikiegiak dira iodoa barnera sartu ahal izateko.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]