Benin

Wikipedia, Entziklopedia askea
Beningo Errepublika
République du Bénin
Ereserkia: L'Aube Nouvelle (en) Itzuli
Goiburua: Fraternité, Justice, Travail ("Senidetasuna, Justizia, Lana")

Beningo bandera

coat of arms of Benin (en) Itzuli
Geografia
HiriburuaPorto Novo
6°29′0″N 2°37′0″E
Azalera114.763 km²
Punturik altuenaMont Sokbaro (en) Itzuli (658 m)
Punturik sakonenaBeningo golkoa (0 m)
KontinenteaAfrika
MugakideakBurkina Faso, Niger, Nigeria eta Togo
Administrazioa
Gobernu-sistemademokrazia ordezkatzaile
Beningo Errepublikako presidenteaPatrice Talon
Beningo Errepublikako presidenteaPatrice Talon
LegebiltzarraNational Assembly (en) Itzuli
Harreman diplomatikoak Ikusi mapa Wikidatan
Zeren kide
Demografia
Biztanleria11.175.692 (2017)
1.166.943 (2013)
Dentsitatea97,38 bizt/km²
Hizkuntza ofizialak
Erabilitako hizkuntzak
Ezkontzeko adinagenero guztiak: 18
Emankortasun-tasa4,766 (2014)
Eskolaratu gabeko umeak827.619 (2015)
Alfabetizazioa% 38,4 (2015)
Bizi-itxaropena60,907 (2016)
Giniren koefizientea37,8 (2018)
Giza garapen indizea0,525 (2021)
Ekonomia
BPG nominala9.273.558.271,6474 $ (2017)
700.398.575,03616 (2016)
BPG per capita827 $ (2017)
39 (2016)
BPG erosketa botere paritarioa25.441.420.431 nazioarteko dolar (2017)
1.851.690.321 (2016)
BPG per capita EAPn2.276,496 nazioarteko dolar (2017)
106,786 (2016)
BPGaren hazkuntza erreala4 % (2016)
Inflazioa−2,7 % (2016)
−5 (2015)
Historia
Sorrera data: 1990eko abenduaren 2a
Bestelako informazioa
Aurrezenbakia+229
ISO 3166-1 alpha-2BJ
ISO 3166-1 alpha-3BEN
Ordu eremua
Elektrizitatea220 V. 50 Hz.Europlug (en) Itzuli eta Type E (en) Itzuli
Internet domeinua.bj
gouv.bj

Benin[1] (frantsesez: Bénin), izen ofiziala Beningo Errepublika (frantsesez: République du Bénin) mendebaldeko Afrikako estatu burujabea da. Mendebaldean Togo du, Nigeria ekialdean, Burkina Faso eta Niger iparraldean eta Ozeano Atlantikoa hegoaldean. 114.763 kilometro koadroko eremua hartzen du, eta 2018an 11,5 milioi biztanle zituen.[2] Hiriburua Porto Novo da, eta Cotonou hiririk handiena.

Geografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mugak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Mendebaldeko Afrikan dago, ipar latitudeko 6° eta 13° artean, eta ekialdeko longitudeko 0° eta 4° artean. Mendebaldean Togorekin du muga, Burkina Faso eta Nigerrekin iparraldean, Nigeriarekin ekialdean, eta Beningo golkoarekin hegoaldean.

Erliebea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Herrialde nagusiki laua da Benin, iparraldeko mendigune batzuk izan ezik. Sagboroa (658 metro) da mendirik garaiena. Lau eskualde natural daude, hegoaldetik iparraldera:[3]

Hidrografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ibai nagusiek ipar-hego norabidea dute. Ekialdetik mendebaldera, Couffo, Zou eta Ouémé dira garrantzitsuenak. Niger ibaiak egiten du Benin eta Nigerren arteko muga, herrialdearen ipar-ekialdean. Aintzirarik handienak hegoaldean daude: Nokoué eta Ahémé.[3]

Klima[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Klima bero eta hezea da. Bi euri sasoi daude: apiriletik uztailera, eta irailetik azarora.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sakontzeko, irakurri: «Dahomey»

XVII. mendearen hasieratik 1894 arte, Dahomeyko Erresumak hartu zuen egungo Beninen lurraldea. 1894-1958 bitartean, Dahomey Mendebaldeko Afrika Frantsesaren zati izan zen. 1958an, estatu autonomo bihurtu zen Frantziar Batasunaren barnean, eta 1960an independentzia lortu zuen.

Independentziaren ondoren, zenbait estatu-kolpe izan ziren, eta ezegonkortasun politikoa nagusitu zen, etnien arteko gatazkek elikatua. 1977tik 1989ra Batzar Iraultzaile Nazionala deiturikoak gobernatu zituen benindarrak. Ganbera bakarreko organo horrek hautatzen zuen Kontseilu Eragile Nazionalaren burua edo lehendakaria. Baimendutako alderdi bakarra Beningo Herri Iraultzarako Alderdia (PRPB) zen, marxista-leninista, 1972an agintea eskuratu zuena; Mathieu Kérékou zuen buru.

1989an Berlingo harresia erori ostean, protesta-giroa nagusitu zen Beninen, Afrikako beste herrialde askotan bezala. Funtzionarioek, soldata eskasak zirela-eta, grebara jo zuten, eta ikasleak ere kalera irten ziren. Kérékou berehala ohartu zen protestak zapaltze hutsarekin ez zuela ezer aurreratzen eta, 1989ko abenduan, iragarri zuen marxismoa ez zela jada estatuko doktrina ofiziala, eta batzar nazional bat deitu zuen 1990eko otsailerako. Batzar nazional horretan gizarte zibila eta erakundeak bildu ziren eta Eliza Katolikoaren hierarkiak paper garrantzizkoa jokatu zuen, Cotonouko artzapezpikua, Isidore de Souza, hautatu baitzuten konferentziako lehendakari. Hala, demokratizatze-prozesu guztiz azkar bat jarri zen abian: alderdi-aniztasuna onartu zen (berrogei alderdi eratu ziren, urtebetean), lehendakariaren aginpidea asko mugatzen zuen lehen ministro bat izendatu zuten (Nicéphore Soglo, antzinako estatuburuaren iloba), udal eta auzoetako hauteskundeak egin ziren eta, 1990eko abenduaren 2an, konstituzio berri bat onartu zen, erreferendum bidez, gehiengo handiz (abstentzioa % 30 ingurukoa izan zen). Konstituzio berriaren indarrez, hauteskundeak 1991ko martxoan egin ziren. Lehen ministroa, Nicéphore Soglo, ekonomialari onaren famaz baliaturik, garaile izan zen, botoen % 68 eskuratuta (% 36ko abstentzioa izan zen).

Baina hurrengo hauteskundeetan, 1996an, benindarrek, hala politikariek nola herritarrek, argi eta garbi erakutsi zuten arazorik gabe onartzen zutela gobernu-aldaketa demokratikoa. Demokraziarako trantsizioaz harro bazeuden ere, ez zeuden konforme lehendakari berriak lortutako emaitzekin. Nazioarteko Diru Funtsak ezarritako doikuntza-neurrien eta 1994ko urtarrileko CFA frankoaren baliogabetze gogorraren eraginez (ia erdira jaitsi zen Frantziako liberarekiko) sekulako prezio-gorakada jasan behar izan zuten. Soglok, barnean gero eta aliatu gutxiagorekin, ordenantza bidez gobernatzen zuen. Nepotismoaren akusaziopean, gutxigatik izan bazen ere, 1996ko martxoko lehendakaritzarako hauteskundeen bigarren itzulian Mathieu Kérékouk irabazi zion, botoen % 52,5arekin (% 20ko abstentzioa).

Thomas Boni Yayi 2006an

Kérékouk, politikarako sen aparta erakutsiz, antzinako erregimen marxistaren aurkako oposizioan nabarmendutako politikariei deitu zien gobernuko postuetara, gehiagorekin batera, Albert Tevoedjre tartean zela (BIT edo Lanaren Nazioarteko Bulegoko zuzendari nagusiaren laguntzaile izana eta nazioartean oso errespetatua). Gainera, bere formula ospetsua erabiliz, ekonomiari buruzko batzar nazional bat antolatu zuen 1996ko urrian, herrialdearen ekonomia-norabideak zehaztearren. Nazioarteko begiraleak zertxobait urduritu ziren Kérékou berriro agintean ikusita, baina nola izan zen eta jakin zutenean herrialdeak bizi zuen egonkortasuna egiaztatu eta gero, berriro lasaitu ziren. 1999ko martxoko legebiltzarreko hauteskundeak Sogloren alderdiak irabazi zituen, 27 ordezkarirekin, eta lehendakaritzarako hauteskundeetarako artean bi urte falta zirenez, Kérékouk oposizioarekin batera gobernatu beste aukerarik ez zuen izan.

Thomas Boni Yayik irabazi zituen 2006ko presidentetzarako hauteskundeak, botoen % 75ekin.[4], eta 2011n berriz hautatua izan zen.[5] 2016ko hauteskundeetan, Thomas Boni Yayi ezin izan zen aurkeztu, eta Patrice Talon nagusitu zitzaion bigarren itzulian Lionel Zinsouri.[6]

Gobernua eta administrazioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Politika[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1990ean onartutako konstituzioaren arabera, Benin errepublika presidentzialista da. Errepublikako presidentea da estatuburua eta gobernuburua; sufragio unibertsalez aukeratzen da, bost urteko agintaldirako. Legebiltzarra (Assemblee Nationale) ganbera bakarrekoa da; 83 kide ditu, lau urtetik behin hautatzen direnak sufragio unibertsalaren bitartez.[7]

Banaketa administratiboa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sakontzeko, irakurri: «Beninen banaketa administratiboa»

Benin 12 departamendu eta 77 udalerritan banaturik dago, 1999an lehengo 6 departamenduak bitan zatitu zituztenetik.

Departamendua Hiriburua[8][9] Biztanleria (2013)[10] Eremua (km2)[10] Lehengo
departamendua
Eskualdea Azpieskualdea
Alibori Kandi 867.463 26.242 Borgou Iparraldea Ipar-ekialdea
Atakora Natitingou 772.262 20.499 Atakora Iparraldea Ipar-mendebaldea
Atlantique Allada 1.398.229 3.233 Atlantique Hegoaldea Hego-erdialdea
Borgou Parakou 1.214.249 25.856 Borgou Iparraldea Ipar-ekialdea
Collines Dassa-Zoumé 717.477 13.931 Zou Iparraldea Ipar-erdialdea
Kouffo Aplahoué 745.328 2.404 Mono Hegoaldea Hego-mendebaldea
Donga Djougou 543.130 11.126 Atakora Iparraldea Ipar-mendebaldea
Littoral Cotonou 679.012 79 Atlantique Hegoaldea Hego-erdialdea
Mono Lokossa 497.243 1.605 Mono Hegoaldea Hego-mendebaldea
Ouémé Porto-Novo 1.100.404 1.281 Ouémé Hegoaldea Hego-ekialdea
Plateau Pobè 622.372 3.264 Ouémé Hegoaldea Hego-ekialdea
Zou Abomey 851.580 5.243 Zou Iparraldea Ipar-erdialdea

Demografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Biztanleria[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Beningo haurrak.

11.485.044 biztanle zituen 2018an.[2] Batez besteko dentsitatea 95 biztanle/km2 ingurukoa da, baina hegoaldean, itsasertzeko hiri handienetan, 200 biztanle/km2-rainokoa ere bada; izan ere, benindarren lautik hiru, gutxi gorabehera, hegoaldean bizi dira. Barnealdeko eskualde batzuetan, aldiz, oso jende gutxi bizi da. Adineka, honela dago banaturik biztanleria: 0-14 urte bitartekoak % 42,3 dira, 15-24 urte bitartekoak % 20,5, 25-54 urte bitartekoak % 30,7, 55-64 urte bitartekoak % 3,6, eta 65 urtetik gorakoak % 2,9. Bizi itxaropena 62,7 urtekoa da; 61,2 urtekoa gizonezkoena eta 64,2 urtekoa emakumezkoena (2018ko zenbatespenak).[7]

Banaketa etnikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Fonak (biztanleriaren % 38,4) eta adjak (% 15,1) dira etnia nagusiak eta, batez ere, hegoaldean bizi dira. Iparraldeko etnia jendetsuenak baribak (biztanleriaren % 9,6) eta fulak (% 8,6) dira. Jorubak, berriz, hego-ekialdean bizi dira, eta % 12 inguru dira.[7]

Hizkuntzak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Frantsesarekin batera, fonera eta jorubera dira hizkuntza nagusiak.[7] Hizkuntza ofiziala frantsesa bada ere, benindar gehienak beren jatorrizko hizkuntzetan mintzatzen dira.

Erlijioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Biztanleen % 48,5 kristauak dira (% 25,5 katolikoak, % 13,5 protestanteak, % 9,5 beste kristauak), % 27,7 musulmanak, % 11,6 vudu praktikatzaileak, eta % 5,8 erlijiorik gabeak.[7]

Hiri nagusiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ekonomia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kotoi saila Beningo iparraldean.

Nigeria aberatsarekin mugan, garraio-azpiegitura itxurazko baten jabe direla, benindarrek, batez ere, salerosketatik ateratzen dute dirua, eta are gehiago kontrolatu gabeko salerosketatik merkataritza araututik baino. Jarduera horiek, ia beti, Nigeriako diruaren truke-balioaren aldaketen mende egoten dira. Hirugarren sektoreak BPGaren % 50 baino gehiago hartzen du ofizialki eta, izatez, ondotxoz gehiago.

Beningo ekonomiaren bigarren zutabea nekazaritza da (BPGaren % 26,1 2017an).[7] Ustiatze-zentro txiki eta burujabeek ekoizten dituzte nekazaritza-produktuen % 90 inguru. Barne-kontsumorako gai nagusiak artoa, manioka, basartoa, batatak, artatxikia, arroza, kakahueteak eta babarrunak dira. Merkataritzarako, berriz, batez ere hegoaldean, palma olioa, palmondo-haziak, kotoia (esportazio ofizial guztien erdia), kafea eta kokoak ekoizten dira. Iparraldeko belardietan, behiak, ardiak eta ahuntzak hazten dituzte. Oihan-ustiapenak eta salmentarako arrantzak ez dute pisu handirik ekonomian. Oihanetik urtero ateratzen dituzten 4,7 milioi metro kubo zuretatik ia guztiak erregaietarako erabiltzen dira. Era berean, barne-kontsumorako erabiltzen dira ibai eta aintziretan arrantzatzen diren arrain gehienak.

Beninek esportatzen dituen lehengai mineralen artean petrolioa da garrantzizkoena. Kareharria ere ateratzen dute porlana egiteko. Diamante gutxi batzuk ere esportatzen dituzte, baina gainerako mea-baliabide gehienak ustiatu gabe daude. Industria-jarduerak ez daude oso garatuak, baina janariekin zerikusia duten produktuak ekoizten dituzte, batez ere: palmondo-olioa, koko-haziak, garagardoa, azukrea, eta kotoizko ehunak.

Merkataritza-balantzari dagokionez inportazioak askoz gehiago dira esportazioak baino. Esportazio nagusiak petrolio gordina eta palmondotik, kotoitik eta kokoetatik eratorritako produktuak dira; inportazioak, berriz, ehunak, jantziak eta makineria dira. India, Thailandia, Bangladesh, Txina, Frantzia, Ukraina, Niger eta Nigeria dira Beninekin merkataritza-harreman gehien dituzten herrialdeak.[7]

Azpiegiturak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Garraioa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

16.000 kilometro inguruko errepide-sarea du estatuak.[7] Errepide nagusiak Cotonoutik Parakoura doana eta, hegoaldean, itsasertzaren paraleloan doazenak dira. Burdinbide nagusiak ere (600 kilometro ingurukoa) Cotonou eta Parakou batzen ditu; kostatik doazen burdinbideak ere baditu, Togorekin eta Nigeriarekin loturak dituztenak. Cotonouk itsas portua eta nazioarteko aireportua ditu.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Euskaltzaindia. 38. araua: Munduko estatu-izenak, herritarren izenak, hizkuntza ofizialak eta hiriburuak. .
  2. a b World Population prospects – Population division. United Nations Department of Economic and Social Affairs, Population Division, population.un.org (Noiz kontsultatua: 2020-1-9).
  3. a b Benin. exteriores.gob.es (Noiz kontsultatua: 2020-1-11).
  4. Freedom in the World 2007: Benin. freedomhouse.org (Noiz kontsultatua: 2020-1-12).
  5. Freedom in the World 2012: Benin. freedomhouse.org (Noiz kontsultatua: 2020-1-12).
  6. Elijah, Samuel. Businessman sworn in as Benin's president. reuters.com (Noiz kontsultatua: 2020-1-12).
  7. a b c d e f g h Benin. The World Factbook, cia.gov (Noiz kontsultatua: 2020-1-12).
  8. Communiqué du Conseil des Ministres du 22 Juin 2016. Portail Officiel du Gouvernement Béninois, gouv.bj (Noiz kontsultatua: 2020-1-12).
  9. Ribouis, Olivier. Bénin : liste des 12 nouveaux préfets et des chefs-lieux de départements. lanouvelletribune.info (Noiz kontsultatua: 2020-1-12).
  10. a b c Benin: Departments, Major Cities & Towns - Population. citypopulation.de (Noiz kontsultatua: 2020-1-9).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]