Cortinarius decipiens
Cortinarius decipiens | |
---|---|
Sailkapen zientifikoa | |
Erreinua | Fungi |
Klasea | Agaricomycetes |
Ordena | Agaricales |
Familia | Cortinariaceae |
Generoa | Cortinarius |
Espeziea | Cortinarius decipiens Fr., 1838 |
Cortinarius decipiens Cortinariaceae familiako onddo espezie bat da.[1]
Sinonimoa: Hydrocybe decipiens.
Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kapela: 1 eta 3 cm bitarteko diametrokoa, hasieran konikoa, ondoren ganbila titi akutu batekin. Kapelaren azala lehorra, higrofanoa, erradialki fibrilosua, arre-gorrixka kolorekoa, arre zikin kolorekoa zahartzean.
Orriak: Adnatuak, lehenbizi grisaxkak, zahartzean okre antzeko kolorekoak.
Hanka: 7 cm arteko garaietakoa eta 0,4 cm arteko lodierakoa, zilindrikoa, luzetarako fibrila finez estalia, marroi-grisaxka kolorekoa, goialdea lila antzeko tonuekin.
Haragia: Zurixkatik marroira doan kolorekoa, antzemanezineko usainarekin eta errefau zapore arin batekin.[2]
Etimologia: Cortinarius hitza gortinatik dator, gortina eta guzti, errezelaren hondakin bereizgarriak direla eta. Decipiens epitetoa, engainatu, okerra eta akatsa eragiten duela, esan nahi duen "decipo decipiere" hitzetatik. Identifikatzeko zaila delako.
Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Ez da jangarria.[3]
Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Udan eta udazkenean. Hostozabalen basoetan hazten da, hala nola, sahatsetan (Salix), urkietan (Betula), haltzetan (Alnus), makaletan (Populus), hezeguneetan. Ohikoa.
Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kanada, Ameriketako Estatu Batuak, Mexiko, Maroko, Europa, Errusia, Himalaiako eremua, Australia, Zeelanda Berria.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza • Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012 • Euskalnatura • Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987 • Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973 • Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
- ↑ (Gaztelaniaz) Bon,Marcel. (1988). Guia de Campo de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 220 or. ISBN 84-282-0865-4..
- ↑ (Gaztelaniaz) Velaz Vergara José Ignacio, Suarez Gil Angela. (2009). Banco de setas.