Amanita mairei

Wikipedia, Entziklopedia askea
Amanita mairei
Sailkapen zientifikoa
ErreinuaFungi
KlaseaAgaricomycetes
OrdenaAgaricales
FamiliaAmanitaceae
GeneroaAmanita
Espeziea Amanita mairei
Foley, 1949

Amanita mairei (sinonimoa: Amanita argentea) Amanitaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Jangarri delikatua, kozinatuta kontsumitu behar da. Gordinik toxikoa da. Amanita vaginata delakoen taldekoa da. Antza denez, Amanita hau oso ugaria da Afrikako iparraldean, ez ordea, Europan. Donostia inguruan agertzen da.

Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kapela: Gris zilarreztatua, 6 eta 10 cm arteko diametrokoa, ertza gogor ildaskatua, bertan batzuetan errezel zuriaren hondarrak daude.

Orriak: Nahiko estu, zuriak eta libreak, kapelaren ertzerantz pixka bat sabeldunak.

Orri libreak: oinera hurbiltzen diren orriak, baina ukitzen ez diotenak

Hanka: Eraztunik gabe, vaginata taldeko guztiak bezala. subzilindrikoa, zuria, sendoa, geruza lodi eta pruinadun batez estalita dago eta batzuetan bolbaren hondarrak eramaten ditu.

Bolba: Zuria, horitu egiten da ukitzean, lodia eta luzetarako arraildurekin, goiko ertza oinetik nahiko urrun duela.

Haragia: Zuria, lodia, usain eta zapore nabarmenik gabea.[2]

Etimologia: Amanita terminoa grekotik dator eta Silizia eta Siria arteko mendiari egiten dio erreferentzia, han oso ugariak ziren eta. Grezieraz beste esanahi bat ere badu, perretxikoa kontzeptu orokor gida. Argentea epitetoa latinetik dator, zilarra esan nahi duen "argenteus" hitzetik. Bere koloreagatik.

Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Jangarria, vaginata taldeko Amanita guztiak bezala.[3]

Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Amanita vaginata var. plumbea aldaerarekin nahas daiteke, baina honek oin sendoagoa du, mataza zurixka batzuekin estalita dago eta bolba lodia du.

Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Udan eta udazkenean hostoerorkorren basoetan.

Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Europa, Quebec eta Japonia.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza  •   Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012  •   Euskalnatura  •   Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987  •   Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973  •   Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
  2. (Gaztelaniaz) Kutxa Fundazioa Sozial eta Kulturala. (1992). Euskal Herriko perretxikoak. Litografía Danona s. coop.ltda., 510 or. ISBN 84-7173-211-4..
  3. (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 131 or. ISBN 84-282-0253-6 (T.I). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]