Anis-belarri

Wikipedia, Entziklopedia askea
Anis-belarria
Sailkapen zientifikoa
ErreinuaFungi
KlaseaAgaricomycetes
OrdenaRussulales
FamiliaAuriscalpiaceae
GeneroaLentinellus
Espeziea Lentinellus cochleatus
P.Karst., 1879
Mikologia
 
orriak himenioan
 
inbutu-formako txapela
 
himenioa dekurrentea da
 
hanka biluzik dago
 
espora zuriak dauzka
 
saprobioa da
 
jangarria da

Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.

Anis-belarria (Lentinellus cochleatus) Auriscalpiaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Jangarria, baina ez preziatua, ez da gomendatzen kontsumitzea. Nahiko ohikoa Euskal Herrian. Espezie nahasezina, bere itxuragatik eta anis usain eta zaporeagatik.

Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kapela: 3 eta 8 cm arteko diametrokoa, oso irregularra, uhindua, tronpeta edo inbutu itxurakoa, ertza makurtuta, gingilduna eta uhindua. Azal leunekoa, gorrixka-lehoi kolorekoa edo okre-ardo kolorekoa.

Orriak: Oso dekurrenteak, estu, desberdinak, ertz koskaduna. Hasieran kolore zurixkakoak, eta gero arrosa-ardo kolorea hartzen dute.

Orri dekurrenteak: Hanka ukitzeaz gain, beherantz jarraitzen duten orriak.

Hanka: Irregularra, batzuetan alboan, beste batzuetan eszentrikoa, gogorra, hariduna, bihurritua, uhindua, arre gorrixka edo gorri-haragi kolorekoa. Oinarri beretik hainbat ale jaiotzen dira, elkarren kontra estututa.

Haragia: Mehea, zaila, higrofanoa, zuri-gorri kolorekoa. Anis usain eta zapore handikoa.[2]

Etimologia:. Cochleatus epitetoa latinetik dator, barraskilo esan nahi duen "coclea" hitzetik. Kapelaren formagatik.

Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Oso ale gazteak jateko modukoak, berehala larrukara.[3]

Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Inolens aldaerarekin, ia anis usain eta zaporerik ez duena.[4]

Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Uda amaieran eta udazkenean, taldeka, hostozabalen enborretan. Batez ere pago enborretan.[5]

Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Europa, Japonia, Errusia, Australia, Ipar Amerika eta Costa Rica.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza  •   Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012  •   Euskalnatura  •   Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987  •   Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973  •   Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
  2. (Gaztelaniaz) Kutxa Fundazioa Sozial eta Kulturala. (1992). Euskal Herriko perretxikoak. Litografía Danona s. coop.ltda., 389 or. ISBN 84-7173-211-4..
  3. (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 33 or. ISBN 84-404-0530-8..
  4. (Gaztelaniaz) Palacios Quintano Daniel. (2014). Disfrutando con las setas. Leitzaran, Grafikak S.L. Andoain, Gipuzkoa, 492 or. ISBN 978-84-617-0196-4..
  5. (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 467 or. ISBN 84-282-0253-6 (T.I). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]