Gibelmore hankamore

Wikipedia, Entziklopedia askea
Gibelmore hankamorea
Sailkapen zientifikoa
ErreinuaFungi
KlaseaAgaricomycetes
OrdenaRussulales
FamiliaRussulaceae
GeneroaRussula
Espeziea Russula torulosa
Bres., 1929
Banaketa mapa
Mikologia
 
orriak himenioan
 
txapel ganbila
 
gero laua
 
himenioa adnatua da
 
hanka biluzik dago
 
espora horiak dauzka
 
mikorrizak eratzen ditu
 
pozoitsua da

Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.

Gibelmore hankamorea (Russula torulosa) Russula generoko onddoa da.[1] Onddo pozoitsua da. Zapore mina du sukaldean erabiltzeko.

Sinonimoa: Russula rhodopora.

Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kapela: 4 eta 8 cm bitarteko diametrokoa, irregularki ganbila, gero irekiagoa eta ertz nahiko erregularrarekin, baina konkorduna, gainazala likatsua, koipetsua, distiratsu samarra, kolore morea edo gorri-ardo kolore ilunekoa, oliba koloreko distirak ere izan ditzake.

Orriak: Oso estu, estuak, orritxoekin, oinera urkilatuak, hondoan zainekin elkartuta, oinarrira itsatsita edo biribilduta, koipetsu samarrak, krema kolorekoak edo ilunagoak.

Hanka: 3 eta 6 cm bitarteko garaierakoa eta 1 eta 3 cm bitarteko lodierakoa, ia sabelduna, betea, loditua orrietara, arrosa-gorri koloretik morera, kapelaren kolorekoa, oinarrirantz argiagoa, pruina fin-fin batek apaindua.

Haragia: Trinko samarra, azalaren azpian gorriz ñabartua, zaporea akrea du eta fruta konpotaren usain bereizgarria (udareak). Erreaktiboak: guayako: ertaina, baina nahiko motela (G++); sulfato ferroso: izokin tonua.[2]

Etimologia: Latinetik dator Russula hitza, russus-etik, gorriaren txikigarritik: apur bat gorrixka, kolore gorria dutelako Russula generoko espezie askok

Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ez da jangarria.[3]

Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Russula sanguinea delakoarekin nahas daiteke, honek orri horixkak ditu, ez zuriak [4]

Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Uda amaieran eta udazkenean. Pinuen eta koniferoen basoetan, lurzoru hareatsuetan [5]

Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Europa, Turkia, Siria.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza  •   Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012  •   Euskalnatura  •   Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987  •   Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973  •   Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
  2. (Gaztelaniaz) Bon,Marcel. (1988). Guia de Campo de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 74 or. ISBN 84-282-0865-4..
  3. (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 365 or. ISBN 84-282-0253-6 (T.I). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..
  4. (Gaztelaniaz) Ubillos Javier. (2020). Curso de iniciación a la micología, fichas micológicas. Asociacion cultural “Baxauri” Kultur Elkartea Mikologia, Bajauri, Cofradia Vasca de Gastronomia.
  5. (Gaztelaniaz) AVT. (1986). Asociacion Vallisoletana de Micologia.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]