Galaperna leun
| Galaperna leuna | |
|---|---|
 | |
| Sailkapen zientifikoa | |
| Erreinua | Fungi |
| Klasea | Agaricomycetes |
| Ordena | Agaricales |
| Familia | Agaricaceae |
| Generoa | Lepiota |
| Espeziea | Lepiota oreadiformis Velen., 1920 |
Galaperna leuna (Lepiota oreadiformis) Agaricaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Hobe ez probatzea, oso toxikoak diren Lepiota txikien taldekoa baita.
Sinonimoa: Lepiota laeviogata.
Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kapela: 2 eta 4 cm bitarteko diametrokoa. Gutxi txigortutako ogiaren azalaren antzeko kolorekoa, ilunagoa erdian, pikortsu samarra, ertz argiagoarekin; gehienetan ezkata nabarmenik gabe.
Orriak: Zuriak eta estu.
Hanka: 2 eta 5 cm bitarteko garaierakoa eta 0,2 eta 0,4 cm bitarteko lodierakoa, zurixka, gutxi nabarmentzen diren girlanda formako eraztun hondarrak izaten ditu.
Haragia: Zurixka, mehea. Usain eta zapore leunak ditu.[2]
Etimologia: Lepiota hitza grezierazko "lepis" "lepidos" eta "oús" eta "otós ear" hitzetatik, kapela esan nahi duena. Ezkatadun kapela duen onddoa.
Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Ez da jangarria. Toxikoa den susmoa dago.[3]
Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Identifikatzea zaila den beste Lepiota txiki batzuekin. Espeziearen ezaugarri bat da kapelan ez duela ezkatarik, nahiz eta ale garatu batzuek azala pixka bat zanbrotua izan dezaketen.[4]
Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Udazkenean, zelai eta larre irekietan. Gehienetan taldeka. Ez da urria.[5]
Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Asia, Europa, Ipar Amerika.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza • Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012 • Euskalnatura • Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987 • Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973 • Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
- ↑ (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 345 or. ISBN 84-404-0530-8..
- ↑ (Gaztelaniaz) Sociedad de Ciencias ARANZADI, Departamento de MICOLOGIA. (2000). Setas del Pais Vasco, del campo a la cocina. Kutxa Fundazioa, 160 or. ISBN 84-7173-372-2..
- ↑ (Gaztelaniaz) Palacios Quintano Daniel. (2014). Disfrutando con las setas.. Leitzaran, Grafikak S.L. Andoain, Gipuzkoa, 318 or. ISBN 978-84-617-0196-4..
- ↑ (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 284 or. ISBN 84-282-0253-6 (T.I). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Datuak: Q10671788
Multimedia: Lepiota oreadiformis / Q10671788