Leucoagaricus americanus
Leucoagaricus americanus | ||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Sailkapen zientifikoa | ||||||||||||||||||||||||||||
Erreinua | Fungi | |||||||||||||||||||||||||||
Klasea | Agaricomycetes | |||||||||||||||||||||||||||
Ordena | Agaricales | |||||||||||||||||||||||||||
Familia | Agaricaceae | |||||||||||||||||||||||||||
Generoa | Leucoagaricus | |||||||||||||||||||||||||||
Espeziea | Leucoagaricus americanus Vellinga, 2000 | |||||||||||||||||||||||||||
Mikologia | ||||||||||||||||||||||||||||
|
Leucoagaricus americanus Agaricaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Jangarria.
Sinonimoa: Leucocoprinus bresadolae.
Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kapela: 6 eta 12 (15) cm bitarteko diametrokoa, ganbila, hemisferikoa, batzuetan kaskoaren forma hartzen du, marroi zurbil grisaxka kolorekoa, zahartzean arre-gorrixka kolorekoa bihurtzen da, distira gabe eta pitzatua. Ertz fina izaten du eta eremu batzuetan puskatua.
Orriak: Finak, estu, libreak, zuriak, igurtziz gero arre-gorrixkak.
Orri libreak: Oinera hurbiltzen diren orriak, baina ukitzen ez diotenak.
Hanka: Gaztetan, askotan mozkotea, 5 cm baino gehiagoko diametroarekin, beste batzuetan, luzanga eta zertxobait loditua beheko herenean. Ukitzean zurixkatik arre-ardo kolorera pasatzen da. Kapelaren ertzean itsatsita gera daitekeen errezel fin bat izaten du.
Haragia: Mehea eta kotoi itxurakoa erdian. Zuria, ebakitzean krema argi kolore batera pasatzen da, eremu arre-gorrixkekin eta arre-beltzaxkekin. Zapore gozoa, Calocybe gambosa gogorarazten duen usaina du, baina zerbait desberdina eta ez hain atsegina. Amoniakoarekin kolore berdea hartzen du.[2]
Etimologia: Bresadolae epitetoa, Bresadolaren omenez da.
Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Jan daitekeen espeziea, eta seguruenik kalitate onekoa.[3]
Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Ale gazteek, usaina, forma eta kolorea direla eta, Calocybe gambosa gogorarazten dute, baina tamaina eta esporak desberdinak dira, baita lehen deskribatutako erreakzio kimikoa ere.
Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Maiatzean. Parkeetan, lorategietan eta ongarri organikoa duten larreetan, sasi artean eta koniferoen basoetan. Urria.
Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kanada, Ameriketako Estatu Batuak, Mexiko, Kuba, Puerto Rico, Birjina Uharte Estatubatuarrak, Boli Kosta, Benin, Europa, Errusia, Brasil, Iran, India, Taiwan, Txina, Japonia, Australia, Zeelanda Berria.[4]
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza • Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012 • Euskalnatura • Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987 • Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973 • Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
- ↑ (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 359 or. ISBN 84-404-0530-8..
- ↑ (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 39 or. ISBN 84-282-0541-X (T. 3). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..
- ↑ Leucoagaricus americanus: GBIF—the Global Biodiversity Information Facility.
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- 2000. urtean deskribatutako onddoak
- Euskal Herriko onddoak
- Leucoagaricus
- Kanadako onddoak
- Ameriketako Estatu Batuetako onddoak
- Europako onddoak
- Errusiako onddoak
- Mexikoko onddoak
- Kubako onddoak
- Puerto Ricoko onddoak
- Brasilgo onddoak
- Boli Kostako onddoak
- Beningo onddoak
- Irango onddoak
- Indiako onddoak
- Txinako onddoak
- Taiwango onddoak
- Australiako onddoak
- Zeelanda Berriko onddoak