Tolypocladium ophioglossoides
Tolypocladium ophioglossoides | |
---|---|
Sailkapen zientifikoa | |
Erreinua | Fungi |
Klasea | Sordariomycetes |
Ordena | Hypocreales |
Familia | Ophiocordycipitaceae |
Generoa | Elaphocordyceps |
Espeziea | Elaphocordyceps ophioglossoides |
Tolypocladium ophioglossoides Ophiocordycipitaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Jangarritasuna ezezaguna da.
Sinonimoak: Elaphocordyceps ophioglossoides, Cordyces parasitica, Clavaria parasitica, Cordyceps ophioglossoides.
Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Estroma: Bakarrik edo ale gutxi elkartuta. Gainazal garatxoduna duen buru luzanga eta ligulatu batez osatua. Beltz-oliba antzeko kolorekoa. 2,5 eta 1 cm-koa.
Hanka: Horia, 3 eta 7 cm bitarteko garaietakoa, zilindrikoa, 0,5 eta 0,7 cm bitarteko lodierakoa.
Haragia: Zuntzezkoa, hori kolorekoa, zaila, usainik eta zaporerik gabea.[2]
Etimologia: Ophioglossoides epitetoa grekotik dator, sugea, esan nahi duen, "ophis" hitzetik eta mihia, esan nahi duen "glossa" hitzetik. Bere formagatik.
Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Ezezaguna.[3]
Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Cordyceps capitata delakoarekin nahas daiteke, Honek, koniferoen basoetan Elaphomyces hipogeo espezieak parasitatzen ditu. Honetan burua esferikoa da eta esporak askoz txikiagoak dira.[4]
Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Irailetik azarora bitartean agertzen da, Elaphomices-ak parasitatzen. Ez da oso ohikoa.[5]
Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Kanada, Ameriketako Estatu Batuak, Mexiko, Costa Rica, Europa, Errusia, Japonia.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza • Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012 • Euskalnatura • Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987 • Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973 • Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
- ↑ (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 809 or. ISBN 84-404-0530-8..
- ↑ (Gaztelaniaz) Cetto, Bruno. (1987). Guia de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 631 or. ISBN 84-282-0253-6 (T.I). ISBN: 84-282-0538-8 (O.C.)..
- ↑ (Gaztelaniaz) Ubillos Javier. (2020). Curso de iniciación a la micología, fichas micológicas. Asociacion cultural “Baxauri” Kultur Elkartea Mikologia, Bajauri, Cofradia Vasca de Gastronomia.
- ↑ (Gaztelaniaz) Bon,Marcel. (1988). Guia de Campo de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 334 or. ISBN 84-282-0865-4..